Interview met Life Of Agony's Alan R. & Joey Z. over het verleden en toekomst.

Interviews:Nederlands
 Erwin Poppe    28 november 2016

Op zondag 20/11/16 hadden we in Torhout een paar uur voor één van hun beste shows ooit een fijn gesprekje met Alan Robert en Joey Z. respectievelijk bassist en gitarist van Life Of Agony


Eerder dit jaar tekenende LOA een platencontract met Napalm Records, hoe voelt het om na 12 jaar terug in de studio te duiken met LOA?

-Een schitterend gevoel, we hebben al veel werk in de nieuwe cd gestoken en we zijn nog bezig. Het zal één van onze beste plaat worden. Het is de eerste keer dat we aan een plaat werken waar we allemaal op dezelfde golflijn zitten en ook waar we naartoe willen met deze plaat zitten op één. lijn. We hadden allemaal dezelfde visie en wij zijn er u al euforisch over.

Gaan jullie met de nieuwe cd eerder naar "River Runs Red" of "Broken Valley"?

-Neen geen van beiden, “A Place where There Is No More Pain” heeft zijn eigen sound en stijl, als we het zo bekijken zouden hem eerder na "Ugly" plaatsen in onze tijdslijn. het heeft de zelfde vibe, emotie en tekstueel leunt hij ook dichter aan bij "Ugly".

Wanneer wordt de cd “A Place where There Is No More Pain” in Europa uitgebracht?

-Deze staat geplant voor April 2017 en we zijn al volop bezig met een nieuw tour te plannen in het voorjaar, dus verwacht ons maar terug in  het voorjaar. De tour zal een mix zijn van Festivals en zaalshows, we zien wel waar we uitkomen in België. We hebben hier altijd al graag gespeeld zowel in de AB, op Alcatraz als Graspop, we hebben een lange geschiedenis hier, onze 2de optreden ooit was in de Biebob als support van Pro-Pain.

Jullie worden altijd gelinkt aan New Yorkse Hard Core Scene, hoe komt dat?

-We groeiden destijds op in met zelfde clubs als hen, wat ook resulteerde dat we in de zelfde clubs optredens deden voor hetzelfde publiek. We(Joey en Alan) gingen toen vaak naar Brooklyn om bands zoals, Quicksand, Carnivore, Biohazard enz.. bezig te zien. Alan groeide letterlijk op juist tegenover Evan's huis(Biohazard). Er is een hoop geschiedenis en verbintenis met de mensen die toen in die wijken woonden als ook met de NYHC scene. Wij zien ons absoluut niet als een HC band, we speelde wel op HC festivals en hadden er nooit problemen mee. Als jonge gasten opende we vaak voor bands zoals Agnostic Front en Sheer Terror maar ook met metalbands zoals Overkill en Type'O'Negative in NY. Ik denk dat ons gitaargeluid meer naar het metal gedeelte gaat en tekstueel meer naar de HC, denk dat de reden is waarom we aanvaard worden in beide genre's. We hebben ons zelf nooit een label willen toe eigenen omdat wë zowel in Hc als in de Metal aanhangers hebben, als je dan toch een label wil opplakken, dan iets in de trend van “metalcrossoveralternativoutof newyorkhardcorescene”.

Zal er tijdens de show vanavond al nieuw materiaal te horen zijn?

-Eén nieuw nummer zit er reeds in de set, we spelen dit al een geruime tijd live “Dead Speak Kindly”

 

Jullie zitten nu toch al een kleine 30 jaar in de muziekindustrie, als jullie dit niet deden wat zouden jullie dan gedaan hebben?

Alan: Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in kunst, tekenen, storytelling en deze dingen doe ik ook buiten LOA.  Als ik LOA niet had zijn ik waarschijnlijk een gewone job uitvoeren want van kunst leven is niet gemakkelijk.

Joey: We gingen destijds naar dezelfde Kunstschool in Manhattan.

Alan: Als school gedaan was begonnen we in mijn  kelder direct muziek te maken.

Hoe oud waren jullie als jullie met muziek begonnen?

-We waren redelijk jong, 17-18 jaar. In die dagen gingen we zogezegd naar school maar in feite namen de bus naar Manhattan op dan de eerste bus terug huiswaarts te nemen en als Alan’s ouders werken waren doken we de kelder in en maakt we muziek. We gingen ook dikwijls naar sal zijn Studio Counterpoint om daar te repeteren en demo’s op te nemen. Soms nodigde we daar vrienden uit om een show voor hen te spelen en dit in een ruimte niet groter dan een standaard woonkamer. Het was het gevoel dat we voor een volle zaal speelde en de “Kids” gingen uit hun dak, en stagediven van een podium die hooguit 20 cm hoog, dat waren hilarische momenten

.

Hadden/hebben jullie nog andere bezigheden/hobby’s?

Alan: Toen ik jong was hield ik enorm van BMX, freestylen en dergelijke.

Joey: Ik hou enorm van golf, sommige menden vinden dat saai maar voor mij is dat echt een coole sport. In het verleden was ik ook met kunst bezig tot op een bepaald ik de muziek tegen kwam.

Heb je nog tijd om je bezig te houden met kunst?

Alan: Tijd genoeg, Op een bepaalde tour heb ik overal in de Backstage een comic reeks getekend.

Joey: Welke was dat?

Alan: “Wire Hangers”, er ongelooflijk veel vrije tijd wanneer je op tour bent. Als je in de zaal toekomt is het wachten tot aan de soundcheck, dan terug wachten tot het eten dan terug wachten tot de show en zo verloopt vrijwel iedere dag en die tijd vul ik dan met het tekenen van Comics.

Joey: hij brengt constant nieuw werk uit. (check www.alanrobert.com)

Joey, het is je verjaardag vandaag, nog een feestje na de show?

Ik denk niet dat er een feestje gaat zijn we vliegen morgen terug naar huis voor Thanksgiving en we moeten om 4u30 opstaan om naar de luchthaven te gaan. Dit is onze laatste show van het eerste deel van deze tour, volgende week komen we dan terug om de tour verder af te werken. Verder kijken wij vooral uit naar de nieuwe Cd, we zitten nu in een fase van continu bijstellen van kleine dingen aan de Cd. Het voelde zo natuurlijk aan om aan deze nieuwe te werken en we hadden ook geen enkele druk of deadline. We konden de Cd ook nog dit jaar uitbrengen maar wat is een paar maand later als onze vorige toch alweer 12 jaar geleden. We vinden het wel spannend.

 

Na dit kort interview hebben we het met Alan nog wat over zijn Art en Tattoo’s gehad en was het wachten tot de show begon waar je elders op de site al het volledige verslag kon lezen. http://www.snoozecontrol.be/reviews/6365/