Het album weeft behendig de filmische texturen van Perturbator met donderende drums, subtiele elektronische melodieën en in-your-face gitaarhooks. "Het is een album over slechte gewoonten, ontevredenheid en verslaving. Een algemene kijk op hoe we als soort neigen naar zelfvernietiging."; voegt Kent toe aan het album dat dient als vervolg op “The Uncanny Valley” uit 2016.

Reaching Xanadu blijkt een naar dark ambient neigende intro die de weg baant voor titeltrack Lustful Sacraments. Deze titeltrack biedt grandioze gothic rock met een sterk elektronisch kantje. Excess serveert dan weer snelle naar jaren 80 ruikende post-punk. Op Secret Devotion werkt Perturbator samen met True Body wat resulteert in intrigerende met synthpop geïnjecteerde dark wave. Death Of The Soul doet me denken aan de bodypop van And One.

Het instrumentale The Other Place mengt gothic rock en dark wave tot een erg dansbaar en aanstekelijk resultaat. Dethroned Under A Funeral Haze is een gotisch doom-pareltije, waarbij een zekere Maniac 2121 de zang voor zijn rekening neemt. Messalina Messalina vindt het ideale evenwicht tussen EBM en gothic rock. Als afsluiter brengt Perturbator het nummer God Says in collaboratie met Hangman’s Chair, wat een pakkend, dromerig, hypnotiserend, gotisch muziekstuk oplevert.