Tim Skold en Nero Bellum bundelen hun krachten als Not My God. Het duo combineert invloeden van de hoofdacts van beide artiesten en toont experimenten en verkenning van industriële en donkere elektronische muziek. Not My God - Simulacra is niet geketend aan standaard dansvloergeviseerde vallen, en pulseert met genuanceerde dreiging.
Twee industrial legendes Tim Skold (Marilyn Manson, KMFDM, Motionless In White, SKOLD) en Nero Bellum (Psyclon Nine), bundelen opnieuw hun krachten voor hun geprezen project, Not My God. Het paar is geen onbekende in het samenwerken, omdat ze allebei als live bandleden hebben gediend voor de projecten van de ander - Skold als gitarist voor Psyclon 9 en Bellum als toetsenist voor SKOLD. Not My God markeerde echter hun eerste artistieke samenwerking, samen schrijven en opnemen op een studioalbum. De tien nummers van het album tonen het volledige bereik van Skold's zang terwijl hij een zelfvertrouwen kanaliseert dat zelden wordt gevonden in de moderne tijd in combinatie met de rauwe, filmische soundscapes en modulaire synthbeladen riffs van Bellum.
In Service Of The Wolf had een samenwerking kunnen zijn van David Bowie en Nine Inch Nails. Het klinkt echt als een industrial remix van een minder bekend Bowie nummer uit zijn laatste twee albums. Opgelet, dit is geen dancefloorfiller-industrial maar eerder een postmodernistisch experiment. En je hoeft geen industrialfan zijn om dit goed te vinden. Crisis vermengt op onnavolgbare wijze Tricky, Massive Attack en Gary Numan. Ashes schommelt tussen iets onherbergzaams, dreigends en moois terwijl het nieuwe terrein betreedt. Dit is de ideale soundrack bij bizarre donkere ijldromen.
The Underneath drijft langzaam verder op de pikzwarte Styx. Ijldromen veranderen in regelrechte nachtmerries. Mirage Mirage bijt met nachtmerrietanden stukken uit droomlanden. Dit stuk drijft op luchtspiegelingen en excentrieke experimenten. Abyssus zet je even op het verkeerde been door het gebruik van een klassieke industrial opening. In plaats van te evolueren naar een industriële danstrack, trekt ook dit nummer je de diepe schaduwen in. Het ritme blijft net zoals de voorgaande nummers langzaam en dreigend.
21 Grams giert als gekke gedachtenkronkels door je hoofd. Rebis roept een occulte sfeer met een laagje ‘Lazarus’ van Bowie op. Salt lijkt wel geschreven onder invloed van een overdosis horrorfilms. Dit is niet zomaar donker, maar ronduit beangstigend. Wie had gehoopt op een mooi rustig einde, is eraan voor de moeite. Want We Don’t Leave Our Dead Behind gaat verder waar het vorig nummer stopt en dat betekent huiverend wachtend op het naderend einde.
