Porta Nigra: Ordo Rosarius Equilibrio, Monolith, Spiral of Silence, Empusae, Stin Scatzor, Rabbits Wear Boots, 28/05/2022 (JC De Klinker, Aarschot, BE)

Review:Concerten
  Van Muylem    29 mei 2022

Geen idee de hoeveelste editie het is, maar ik ben hier al vaak geweest en heb de hoofdakt het meest van al gezien. Hoewel? Kleine correctie: Nicolas (Empusea) heb ik eigenlijk het meest val gezien omdat hij vaak als guest mocht fungeren bij andere groepen en zo ook vanavond waar hij samen met de hoofdact op het podium mag. De zon lacht ons toe bij het begin van het festival, welk indoor plaatsvindt.


Rabbits Wear Boots (BE) is een splinternieuw éénmansproject van de man achter Hybryds. Tot éénieders verbazing komt de man niet verkleed als een Duracell konijn maar in een Predator pak (wat me ook wat doet denken aan de wereldberoemde drum’n bass DJ Zardonic, met het verschil dat er bij hem een witte streep over het masker loopt). Wat ik hier hoor kunnen, jullie sinds kort ook thuis beluisteren vanuit jullie luie zetel: Transhuman Dystopia | Rabbits wear boots (bandcamp.com). De elektronische muziek bevat enkel uit SF-series en films geknipte zinsneden waardoor je toch een beetje een soort van menselijke warmte krijgt naast de kille bastonen en machinale klanken. Er zijn toch wat early birds aanwezig die langzaamaan binnensijpelen en rustig meegenieten. Naar het einde toe gaat he tempo omhoog en zie ik toch wat meer mensen lichtjes bewegen. Ik meen dat dit een geslaagde try-out is! Wie er was heeft ervan genoten, zoveel is duidelijk.

Voorstellingsartikel

Stin Scatzor (BE) mocht invallen omdat een andere Belgische groep besloot te splitten. De groep was verbonden aan een Canadese groep en dus had het geen zin om ook deze op te trommelen. Ik keek uit naar Stin Scatzor en werd op mijn wenken bediend. Dit was de juiste beslissing! De Electro/Industrial van ons Belgisch trio met live gitaar mag er wezen! De energie en de tomeloze inzet van Stefan Bens is er nog steeds: hij is een waar ontketend beest op het podium! Het publiek reageert op navenante wijze. Mijn favoriet nummer: The End of Mankind heb ik niet mogen aanhoren, maar dat was zeker geen domper op het feestje. Het publiek zag dat het leuk was en daarmee ben ik zeker tevreden! Een dikke 10 voor de inzet!

Empusae (BE) ken ik al van bij het eerste optreden, toen Nicolas nog bijgestaan werd door zijn broer. Tegenwoordig mag zijn vriendin hem bijstaan (Christel Morvan). Al jaar en dag is dit eigenlijk de Belgische hoeksteen van wat iedereen de sound van Cold Meat Industry noemt: angstaanjagende soundscapes, zware bassen, Industrial/Electro klanken … maar vooral een duistere sfeer en een soort van onbehagen en onheilssfeer die tot diep onder je huid kruipt! Nicolas is helaas langzaamaan blind aan het worden (retinitis pigmentosa) en dus is ieder optreden een overwinning op deze smerige ziekte! De set is zoals steeds indrukwekkend en bouwt langzaam op naar een hoogtepunt, waarbij hij zelfs de luide praters en reeds lichtelijk beschonken mensen het zwijgen weet op te leggen en dit zegt alles over hoe goed hij is! Ik buig zo diep als ik kan voor dit Belgisch supertalent!

voorstellingsartikel

Spiral of Silence (BE) is een andere groep die ik absoluut wou zien. Hun nieuwe EP sprak me enorm aan en voelde duidelijk aan dat ze aan maturiteit hebben gewonnen. Ze beginnen kalmpjes aan, maar voeren geleidelijk aan het tempo op waarbij ze zowel de nummers uit de EP als oudere nummers spelen. De live drum klinkt stevig. De synth komt vanuit de laptop, maar voor de rest is alles live. Ik hoor duidelijk de progressie die ze hebben gemaakt t.o.v. de jaren ’90 toen ik hen voor het eerst live aan het werk zag (o.a. in het Kuipke). In tegenstelling tot wat ik van bij Siglo XX (bijzonder jammer dat ze niet meer optreden) gewoon ben van Tom blijft hij al bij al redelijk rustig op het podium en speelt hij ook nog is bas, waarmee ik wil zeggen dat het podiumbeest in hem iets meer naar buiten mag komen (al duikt het hier en daar wel op). Langzaamaan geraken de mensen in de ban van hun hypnotiserend klankenpallet. Het was de moeite waard om hiervoor af te zakken naar Aarschot! Het einde was ook een schot in de roos! Hoed af voor deze transformatie!

EP review

Monolith (BE): is mijn ding niet en daarmee bedoel ik globaal gezien gewoon het feit dat 1 persoon wat staat te draaien aan wat knopjes om de pre-set muziek te vertragen, versnellen, meer bas te geven, de scherpe tonen eruit te halen, …Ik heb liever dat alles live is en met iemand achter een micro met een goede stem. Nu lijkt het natuurlijk simpel, hé. Eric speelt wel degelijk alles live. Hij gebruikt daarvoor 2 Roland pad samplers. Die bevatten samples van kleine stukjes ritme of sequens en door op die knoppen te drukken, in een bepaalde volgorde, maak je live een nummer i.p.v. snaren op een gitaar zijn het de knoppen die hij kiest die de muziek vormen. Nu,  Eric draait al jaren mee in onze scene en mag daarbij regelmatig naar het buitenland. Van bij de eerste noten gaat het publiek uit z’n dak: het vuur is er en iedereen danst! Hiermee geef ik dus aan dat het publiek dit echt wel lust en mijn mening niet deelt. Dat is niet erg: ieder heeft recht op een eigen mening en als je daar geen respect voor kan opbrengen … Soit: de organisator heeft duidelijk aan iedereen gedacht en schenkt ook vanavond een affiche met voor ieders wat wils! Opvallend is ok dat enkel de hoofd act uit het buitenland komt!

Ordo Rosarius Equilibrio (SE): heeft een echt drumstel meegenomen! Daarnaast mag Nicolas ook op percussie zijn ding doen terwijl zijn vriendin ook hier (net als bij Empusae) het beeldmateriaal mag lanceren en bewerken. Er is ook een akoestische gitaar en zoals steeds zingen ze als koppel waarbij ze elkaar perfect aanvullen! De intro van het nieuwe album is ook de intro voor deze set. We krijgen een pak nummers uit het nieuwe album maar als Tomas vraagt of het publiek hiervoor klaar is krijgt hij geen antwoord terwijl het antwoord ja had moeten zijn. Hier laat het publiek het een klein beetje afweten. Live klinken ze nog altijd even donker, sterk en dreigend als voordien. Het is enkel nog wat wennen aan de drummer. De zaal zit redelijk vol en terwijl het buiten echt wel koud aan het worden is, is het heer snikheet! Tijd voor mij om mijn stylo en blad papier opzij te zetten en mee te wiegen op het tempo van de percussie. Dit is zuiver genieten, een oraal orgasme! Het publiek krijgt na de reguliere set nog twee bisnummers waarbij het eerste nummer een ouder nummer is: War for the principle of Balance (als ik niet mis ben) en over oorlog gaat waardoor het perfect aansluit bij de vorige songs! Absolute afsluiter is het pareltje: Ménage à Trois.

Het was puur genieten met een absolute knaller als afsluiter! Zoals Tomas het aanhaalde en ik het alleen maar kan beamen: ik hoop dat ze hier nog vaak kunnen terugkomen! Dank u Peter voor de organisatie en de boeiende affiche!

album review