Onze reviewer ter plaatse heeft zijn ongezouten mening neergepend van menig metalbands die hij de voorbije 3 dagen zag passeren. De ene al wat beter dan de andere kunnen bekijken ... Lees het verdict binnenin dit artikel.
Graspop werd dan wel belaagd door een heuse dievenplaag en werd dit jaar voor het eerst overspoeld door jonge metalfans, maar de sfeer zat er drie dagen dik in. Het viel vanaf het begin direct op dat het publiek dit jaar een pak jonger was dan in andere GMM-jaren. Was dit te wijten aan de line-up die naast de klassieke een pak nieuwe Metal en Core bands naar de wei bracht? Misschien wel. Het heeft mij alvast op geen enkele mogelijke manier gestoord.
Op donderdag werden we al direct verwend met een top 50 in de metaldome met als terechte nummer één Iron Maiden. Het bier vloeide toen al rijkelijk en iedereen was gelukkig dat het begonnen was en verheugde zich op wat nog komen zou. Drie dagen puur genieten van de beste metalbands aller landen die verenigd waren binnen één evenementstructuur.
Vrijdag sloeg direct in als een bom op zowel muzikaal als meteorologisch vlak. We bleven quasi de gehele dag gespaard van regenbuien en kregen verschillende epische bands voorgeschoteld. Één van deze bands was All That Remains een groep die mij vooral heeft kunnen bekoren door hun vrouwelijke bassist, want van vrouwen met gitaren krijg ik nu eenmaal instant een orgasme. De tent ontplofte volledig toen ze This Calling speelde, een zeer meeslepend nummer waarop je niet anders kan dan headbangen.
Op vrijdag probeerde ook Papa Roach de wei in lichterlaaie te zetten. Ik vrees er echter voor dat ze enkel de vrouwen nat hebben gekregen en dat de meeste mannen blij waren dat ze bier hadden om de pijn wat te verzachten. Papa Roach is een band die in mijn ogen eerder op Groezrock past en iets te nauw aansluit bij de punkscene om op Main Stage van Graspop te mogen staan. Uiteraard sloten ze hun concert wel af met een bommetje via hun immer geroemde Last Resort, maar dan was het al hopeloos te laat.
Één van de betere bands op deze dag was Mayhem, een band die via hun soundcheck mij al wist te bekoren. Het is een band die op sublieme wijze heerlijke screams weet te combineren met inventieve en technische gitaarstukken. De vaak aanwezige breakdowns binnen de Black Metal waren bij deze band echt fantastisch waardoor het hele plaatje klopte. Als er een band was die nog beter was dan Mayhem op vrijdag dan zal het wel Heaven Shall Burn zijn. Die hebben de tent letterlijk in brand gestoken.
Op Main Stage kregen we vervolgens Korn voorgeschoteld, een band die ook al in 2011 in de line-up stond. Het concert van 2013 was echter een heel pak beter en dit is waarschijnlijk te wijten aan het integreren van The Path of Totality in hun set. Deze plaat combineert op slinkse wijze dubstep met Metal en zorgt bij mij voor heel wat kippevelmomenten. Zeker live was het om duimen en vingers van af te likken.
Tot slot is voor vrijdag enkel nog Twisted Sister het vernoemen waard. Deze band zette vorig jaar de wei al eens compleet in lichterlaaie en deed het dit jaar nog eens dunnetjes over. Ook al hebben ze als Glamrock bands maar twee grote hits geschreven toch zorgt hun uitstraling ervoor dat ze het publiek langer dan een uur kunnen blijven boeien. Uiteraard ontplofte de wei pas echt bij I wanna rock en We're not gonna take it.
Op zaterdag werden we wederom verwend door een combinatie van verschillende fantastische groepen. Een band die ik tot dan nog niet kende was Between The Buried And Me. Ondanks dat ik ze nog nooit eerder had gehoord volgde ik de meute naar daar en werd er aangenaam verrast. Het is een band die door zijn techniciteit niet eens terug hoeft te grijpen naar tekst om zijn publiek te bekoren en dat zijn groepen waar ik echt van hou.
Thy Art Is Murder was ook zo één van die ontdekkingen die je doet als je op een festivalwei ronddoolt. Ik werd vooral bekoord door de geniale screamstem van de zanger die de muziek naar een nog hoger niveau tilde. ThyArt Is Murder is daarnaast ook ziek op vlak van technische gitaarriffs en drums en quasi onmogelijk te coveren. Nummers zoals Whore To A Chainshaw zijn echt van die momenten waar je op een festival compleet door wordt weggeblazen. Een sublieme band dus die je zeker niet had mogen missen.
Een groep waar ik zelf enorm hard naar uitkeek was Bullet For My Valentine. Ik had ze in 2009 al eens mogen aanschouwen maar had via hun platen gemerkt dat ze een positieve evolutie hadden ondergaan. Dit werd op GMM13 compleet bevestigd via een concert dat grensde aan de perfectie. Ze speelden verschillende nummers van hun nieuwste album Temper Temper, een plaat die iedereen alvast in huis mag halen. De zanger bespeelde daarnaast ook op sublieme en eigenwijze manier het publiek. Het concert werd afgesloten met Tears Don't Fall wat een geniale outro was van een beestig concert.
Tot slot ben ik nog naar Saxon en Slipknot gaan kijken, voor deze concerten schieten woorden echter te kort. Saxon wou ik al zien vanaf dat ik een broekventje was en Slipknot heeft gewoon de wei compleet plat gespeeld. Misschien herinner ik er mij ook niet zo bijster veel meer van aangezien er op mijn blaadje dronken toestanden staat vermeld. Het was dus een geslaagde avond, dat is duidelijk.
Zondag kan voor mij worden ingedeeld in het pre -en post Park Way Drive tijdperk. Er was namelijk na 2011 geen enkele band waar ik zo hard naar uit keek als Park Way Drive. Op die editie van Graspop hadden ze me in de Marquee al eens omver geblazen en dit zou zeker opnieuw gebeuren op de Main Stage. Het ideaal begin van een zeer zonnige dag was de prelude op Parkway Drive die via Everytime I Die, Bullet, Hell Yeah en Deez Nuts liep. Bij Bullet was het vooral grappig om naar de zanger te kijken die extravagant gekleed over het podium stond te paraderen.
De meest aangename verrassing van deze vier bands was Hell Yeah. Deze band was tot nu toe onbekend voor mij, maar stond in mijn ogen compleet terecht op de Main Stage. Het was vooral de drummer die het niveau van deze band een pak omhoog duwde. Deez Nuts mocht vervolgens Parkway Drive inleiden en deed dit op heerlijk wijze door rap-screams te combineren met pure Metal. Een klein broertje van Limp Bizkit als het ware.
Dan was het zover Parkway Drive! Het werd zowaar nog beter dan in 2011. De zanger bespeelde op geniale manier het publiek en liet ze zelfs een Circlepit Sitdown uitvoeren. Ze speelden al hun geniale nummer waaronder Carrion, Karma en Boneyard. Stuk voor stuk nummers die geniale breakdowns afwisselen met technische stukken muziek en zang. Het was dus eargasmes all the way en nog moeilijk te overtreffen.
In de post Parkway Drive periode voerde ook In Flames en Epica nog een zeer strakke set op. In Flames kwam met enkele nummers van hun nieuwe plaat op de proppen en deze klonken al direct zeer strak live. Epica was vooral cool om naar te kijken omdat de zangeres hoogzwanger was tijdens haar optreden. Dat belette haar echter niet om elke man in de Marquee een stevig orgasme te bezorgen met haar heerlijk stemtimbre en de techniciteit van de achtergrondmuziek.
Als er dan één band is die Parkway Drive had moeten overtreffen dan was het Iron Maiden. Ze speelden speciaal vroeger om King Diamond te laten afsluiten en beperkten zich uitsluitend tot nummers van hun setlist uit 1988. Was het nu toeval of niet maar op datzelfde moment speelden er geen enkele andere bands. Iron Maiden opende fenomaal voor mij. De klassiekers werden één voor één aan elkaar geregen en in combinatie met de ondergaande zon een fenomenaal gebeuren dat hun optreden op Pukkelpop in 2010 met gemak kon overtreffen en op Rock Werchter in 2011. In de frontrows kwam de ene crowdsurfer na de andere crowdsurfer over mijn hoofd geduwd wat duidelijkheid gaf over de impact dat Iron Maiden had op het publiek. 3 dagen Graspop werd voor mij op deze manier prachtig afgesloten met het nummer ‘always look on the bright side of life’.
