Taketh is een vijfkoppige Zweedse band die met 'Ingnorance is Strength' aan zijn derde CD toe is, na 'Freakshow' in 2005 en 'Minus 24' in 2008. Hun album wordt gepromoot onder de noemer 'Melodieuze Deathmetal', en ons brein stelt zich in een automatische reflex meteen de vraag of dat misschien geen contradictio in terminis is. Benieuwd dus wat we te horen zullen krijgen.
De eerste noten doen ons fronsen en opnieuw naar de informatiepagina grijpen. Hadden we dat toch wel goed gelezen: 'Death Metal'? Dit klinkt zowaar als EBM, gelukkig vallen tijdig de gitaren in om er een typische deathmetal sound van te maken. Het wisselende stemgebruik doet me denken aan Linkin Park wat dan weer niet zo positief is. Ik had van David Dahl toch net iets meer verwacht.
Met tegenstrijdige verwachtingen springen we naar 'We Are Slaves'. Opgelucht stellen we vast dat de elektronica plaats maakt voor een melodieuze gitaar die qua geluid heel even aan Iron Maiden doet denken, maar die tegelijk naar AmonAmarth zweemt. Geen stemwissels meer, en daarmee is de trend gezet voor wat we van de rest van de CD kunnen verwachten, op enkele tracks na, waar de zang toch nog even een domper op het feest zet. De meeste songs beuken vrij strak rechtdoor, en de erin vervlochten Zweedse folkloristische melodieën zijn in de meeste gevallen een meerwaarde. In 'In Memory' gaat de band zowaar de emotionele toer op, maar blijft muzikaal netjes binnen de deathmetal waarden. 'Flaws' is onze persoonlijke favoriet, en het valt op dat de tekst alweer handelt over 'dood'gewone filosofische vragen en dilemma's. Geen zware death en doom thema's of duivelse invloeden. Taketh houdt het met dit album toch net iets lichter en toegankelijker dan we van traditionele deathmetal gewoon zijn.
We genieten nog van een paar zeer goed te verteren tracks, tot het aan het einde van de CD met '1984' en 'Mind Numbing Crap' toch nog even fout gaat met de vocals. Robert Dahl waant zich opnieuw even in de douche en vergeet dat er mensen meeluisteren. Neen, het gewone stemgeluid van deze zanger weegt echt niet zwaar genoeg om het genre eer aan te doen. We beëindigen onze luistersessie dan ook met gemengde gevoelens.
Als besluit kunnen we stellen dat Taketh met deze plaat niet slecht doet, maar persoonlijk zou ik me beperken tot het kopen van de tracks 2,4,5,6,7 en 8, als zijnde de nummers waar de zang stabiel blijft en alles netjes in elkaar past. Moeilijk te begrijpen is dat de band gekozen heeft om het album te openen met het experimentele 'Moving On', ons inziens een onoverkomelijke hindernis voor de echte deathmetal fan. Wetende dat bijna iedere nieuwsgierige luisteraar een CD begint bij het begin, is deze keuze onbegrijpelijk, want deze song is niet representatief voor wat Taketh verder bij elkaar speelt. De verleiding is groot om de band te contacteren om een antwoord op deze vraag te krijgen, want dit gaat ons een paar slapeloze nachten kosten.
Tracklist:
Moving On
We Are Slaves
Your Master
In Memory
Burning
Flaws
Innocent Again
Inside Of Me
1984
Mind Numbing Crap
