Afgelopen weekend stond Eindhoven op het programma: de achtste editie van Speedfest, gevolgd door de tweede editie van jonger broertje Distortion, allebei in de oude fabrieksgebouwen van Philips. Samen zijn deze twee evenementen goed voor 22, respectievelijk 19 bands per dag, telkens verdeeld over drie podia. Op weg richting Nederland hadden we zo elk onze eigen bekommernissen. Ik boog me over het tijdsschema en probeerde zo goed mogelijk uit te tekenen hoe mijn ren-, vlieg- en stuntwerk er moest gaan uitzien, indachtig dat ik telkens de eerste drie nummers van elke band moest zien te pakken. Mijn collega vroeg zich vooral af of het Heineken of Bavaria bier zou worden.
Hoewel we ruim op tijd vertrokken waren, verloren we veel tijd in Einhoven zelf, omdat de adresgegevens beperkt waren tot 'Strijp-S' en de GPS daar niet veel mee opschoot. Na een paar toertjes rijden rond een paddestoelvormig gebouw, ettelijke straten gedwongen sightseeing door twee typisch Hollandse woonwijken en uiteindelijk een stop bij een kerk -men had ons gezegd: een toren met een klok, dus we oriënteerden ons daarop-, vonden we uiteindelijk toch onze weg naar de oude fabrieksgebouwen en het befaamde 'Klokgebouw'.
Eerste indruk: gepaste lokatie. Nu nog binnen geraken. Blijkbaar is de computer voor de guestlist aan de langzame kant. Eén en ander resulteert erin dat we de eerste drie bands toch moeten laten passeren. Het spijt ons, Komatsu, Scorpion Child en Spiders, maar we zullen jullie een ander keertje moeten treffen! We vallen binnen op het moment dat Spiralarms aan zijn set begint: pure rock die ons meteen in de juiste sfeer brengt. Intussen nemen de we locatie in ons op: ja dit heeft iets. Vier verschillende zalen oude industrie, met gietijzeren trappen, aluminium buizenwerk langs het plafond en vergeten turbines in de muren: we kunnen het smaken. Snel naar de volgende zaal om er Monster Truck te treffen, die vandaag de laatste show spelen van hun tournee. Ronduit zalige blues -waarvoor het eigenlijk nog te vroeg op de dag is-, en we maken ons de bedenking dat de organisatoren blijkbaar gekozen hebben om Speedfest rustig op te bouwen, versnelling per versnelling. Jawel, we beginnen ons meer en meer op onze plaats te voelen op dit festival.
Op naar Honky. de heren uit Texas, die door hun baarden en hun herkomst automatisch de link met ZZtop triggeren in onze hersenen. Zonder het glamourgehalte ervan dan wel te verstaan. Over de rockabilly rock met obligate contrabas op het podium van Wildmen, stranden we in het aanschijn van Bullet, die het eerste showaandeel van de dag voor hun rekening nemen. In rasechte 80'ties heavy metal style, met de bandnaam oplichtend op de achtergrond, de flying V's in aanslag en de bewegingen van de gitaristen georchestreerd, schreeuwt Hell Hofer 'Turn it up Loud' door zijn microfoon.
Tijd dan om de Speed in Speedfest te brengen. Valient Thorr komt het podium op in een groene spokenmantel en confronteert ons voor het eerst met een euvel dat ons die dag nog vaker zal storen: de veel te lange intro in de vorm van een volledige crooner of bekende klassieker. Maar eens dat van de baan is, kan het publiek voor het eerst een versnelling hoger schakelen. Van zijn looks moet Valient Himself het niet hebben -vergeet die sixpack dames-, maar de zaal op tempo brengen kan hij des te beter. In de kleine zaal treedt intussen The POX aan, een Duitse psychobilly band van de oude stempel. Het duurt meer dan een volledige track vooraleer frontman Beaker Pox in de mot heeft dat hij naast het podium staat te performen in plaats van erop, wat voor enige verwarring zorgt. Maar ook hier begint het publiek intussen op temperatuur te komen.
Terug naar de Wrecker Stage voor de Eindhovense hardcore punk band Tech9. Ik weet niet precies wat zanger Hein van het publiek verwacht als hij de volledige klassieker 'Dirty old Town' als intro laat afspelen en daarbij wild heen en weer loopt op het podium. Het duurt voor het publiek in ieder geval te lang, want vanop de eerste rijen beginnen fans minder lovende commentaren richting podium te schreeuwen. Maar dan slaat de band hevig terug, en weldra kunnen ze de eerste crowdsurfer van de dag op hun palmares schrijven: een jonge punk, wiens rolstoel eenvoudigweg door de fans mee in de lucht wordt getild en richting podium wordt gestuwd, waar de jongeman door de mensen van de security met zijn karretje wordt verenigd. Al veel gezien, maar dit is nieuw, en getuigt van de zeer goede sfeer op het festival en het onderling respect tussen de aanwezigen, ondanks de verschillende strekkingen.
Snel een 'spa rood' binnengieten en gehaast naar Anti-Nowhere League. Ook voor dit podium vormt zich intussen een moshpit. 'The end of the Day'? Nog lang niet! Bliksem laat Nederland zien dat ook Belgische vrouwen pit hebben achter de microfoon terwijl de psychobillies zich verzameld hebben voor hun volgetattoeëerde nummer één: Guana Batz.
Het valt ons op dat de timing bij alle podia zeer strikt verloopt. Een pluim hiervoor, want dat is alles behalve evident met zoveel bands op de agenda. De organisatie van Speedfest is duidelijk in goede en ervaren handen.
En dan wordt het menens. Met Agnostic Front op Demolition Stage krijgen de mensen van de security het zwaar. Een immense circle pit wordt gevormd en het regent crowdsurfende fans. Het geluid staat optimaal afgeregeld en de zaal bouwt een feestje zonder voorgaande. Veel persbelangstelling ook voor Agnostic Front, waar fotografen schouder aan schouder proberen die ene goede shot te pakken. The Sha-La-Lee's vertegenwoordigen ons land intussen verder op de Trashers Stage en overtuigen ons ervan dat het tijd wordt om een paar dingen op plaat te zetten. Hun rechtoe-rechtaan rock valt immers behoorlijk goed te kauwen.
Over kauwen gesproken! Voor we door onze benen zakken, halen we ons wat te eten aan de gezellig in een aparte fabrieksruimte opgetrokken eetstand. Daar bouwt een DJ zijn eigen feestje, en we zijn er nog net getuige van hoe een paar al te enthousiaste noorderburen inclusief de tafel waarop ze staan te dansen, onderuit tuimelen. Of de sfeer goed zit?
Buzzcocks. Deze heren gaan al een poosje mee en dat is hen ook aan te zien. Hoewel ze hun Britse Punk nog even strak spelen als in de jaren '70, zit er niet zoveel beweging meer in. Ook het publiek neemt even een adempauze, hebben we de indruk. Althans in deze zaal. Want bij The Monsters gaat het er plots heel wild aan toe. Deze Zwitsers stelen de show op hun eigen manier. In strakke retro maatpakjes begroeten ze elkaar op het podium met een handdruk en een korte babbel, alsof ze elkaar tijden niet gezien hebben. Beide slagwerkers -links en rechts van het kloondrumstel met één bassdrum- ogen apart, en de symmetrische danspasjes van zanger Beat-man en bassist Janosh maken het af. These guys kick ass met hun garage-trash!
Peter Pan Speedrock mag voor het thuispubliek de vlam in de pijp steken op Demolition Stage en slaagt daarin met onderscheiding. De driekoppige Nederlandse band scheert hoge toppen dezer dagen, niet alleen op Speedfest. Het lijkt erop dat deze jongens niet meer te stoppen zijn nu ze ook Rusland veroverd hebben, en de zaal gaat op zijn kop. Vista Chino -de nieuwe bandnaam voor Kyuss Lives- sluit intussen de avond af aan de overkant, met zijn onmiskenbare 70'ties sound, die de sfeer tot de laatste minuut levend houdt. Op het kleine podium mag The Urban Voodoo Machine afsluiten, en die beschouwen we toch maar even als de miscast van het festival. Een hele verkleedpartij van tien mensen en nog drie keer zoveel instrumenten op een veel te krap podium, een kakofonie en veel verzoeken om bijval zonder degelijke muzikale prestatie. Neen, gelukkig hoeven we dit niet uit te zitten, want het is tijd voor de apotheose: Hatebreed.
Voor Hatebreed worden plots een aantal nieuwe maatregelen van kracht. De boxen in de fotografenpit moeten dertig centimeter vooruit en bijgevolg raken de fotografen ingesloten en kunnen crowdsurfers niet meer veilig opgevangen worden. Veel om en weer geloop en de mededeling dat de fotografentijd beperkt wordt tot twee tracks. Dan volgt trompetgeschal als intro en 'Straight to your face' wordt in typische no nonsense Hatebreed stijl op de zaal afgevuurd. Hier heeft een groot deel van de Speedfest bezoekers op gewacht. Onze vriend de rolstoelcrowdsurfer laat zich alweer niet onbetuigd en nog steeds wordt hij in vol vertrouwen letterlijk op handen gedragen door de menigte. 'Bleed now', 'Honor never dies', 'Empty promises', 'To the Treshold', Hatebreed geeft de fans waar voor hun geduld en nodigt hen meteen ook uit om er op Paaspop bij te zijn in april, waar de band opnieuw op de agenda prijkt.
Hehe, dit was me het dagje wel. Wat een feest! Vijf sterren om dit gebeuren te beoordelen, en een welgemeende chapeau voor de organisatie. Een knap opgebouwd programma voor een verscheidenheid aan doelgroepen die vandaag wonderwel in harmonie naast elkaar hebben bestaan. Metalheads, Punks, Rockabillies en Psychobillies ... iedereen heeft zijn deel gekregen en wederzijds respect was de code van de dag. De locatie was uitmuntend en de timing strikt. Het bier was Bavaria maar dat weegt niet op tegen al de pluspunten.
