Bands blijven maar toestromen met nieuw materiaal, zo ook Calling Of Lorme. De band is geboren in 2010 door Jo en Dorian die naarmate de tijd vorderde steeds meer muzikanten bijkreeg. In februari 2011 was de band pas echt compleet en klaar om de eerste EP te releasen. Toen startte de band ook met op shows te spelen. De naam van de band refereert naar MD Charles Delorme, die in de 15de & 16de eeuw een belangrijke medische rol speelde. De meest behandelde onderwerpen bij deze band zijn dan ook ziekte, medicatie, fanatisme, relaties, excetra.
Op 4 november releasede de band Pygmalion. Een pareltje, zo zeggen wij u, fans van het Industrial metal genre mogen zich geprezen verklaren. De CD opent met Layman. Een eerder inventieve track met een up-tempo gehalte. De gehele lijn doet mij denken aan Rammstein. Hoewel beide bands totaal geen gelijkenis met elkaar hebben zouden ze wel goed passen in een mogelijk voorprogramma van voorgenoemde band. Wie de track beluisterd zal het zich wel kunnen inbeelden.
Lore, track 2, speelt verder op hetzelfde elan als Layman. Hoewel hier de gitaren een stevigere handdruk te verduren krijgen komt het industriële kantje hier sterk naar boven. Zware bass, geen onderkomen uit. Zo kunnen we deze track het best beschrijven. Tijd om er een stevig feestje mee te bouwen, à la Front 242 met Pygmalion. Een must-have track om live te aanhoren maar ook op deze release ééntje die je niet mag overslaan. Ik hoor mijn buren spontaan op muren bonken om mijn volumeknop de andere kant op te draaien.
KILL THEM!
Nog zo’n nummer die heerlijk dansbaar is, is track nummer 8. Hindsight genoemd. Ook deze track doet mij weer denken aan Rammstein. Een niet ondankbare vergelijking voor deze band. Het vocale overstemt met druis alles wat eronder hoort en zorgt dan ook voor die extra touche aan het album. Heerlijk zwerpend doorheen de vrije natuur van de muziek.
Track 9, Babylon, is ook weer zo’n heerlijk nummertje. Doorgaans worden we overdonderd met de kunsten van de band. Van soft naar hard, van slow naar fast. Alles komt aan bod maar het laatste van deze track dat is wat mij het meeste aantrok. Een hartstochtelijke vocalist die het van de daken schreeuwt en even zijn ware aard naar boven laat komen. Een kwetsbare vocalist die aantoont dat hij ook zonder instrumenten kwaliteit levert.
Conclusie: Het was voor mij de eerste maal dat ik van deze band hoorde maar bij het aanhoren van de eerste track van dit album was ik al meteen verkocht. Is dit nu omdat Calling of Lorme mij doet denken aan diverse topbands of is het gewoon omdat alles zowel instrumentaal als vocaal perfect op elkaar afgestemd is? Tijd om hun live te aanhoren.
