In Solitude is een sinister vijftal, geboren uit de kruising van een Zweedse maagd met een jakhals. De band steekt zijn spirituele binding met Satan niet onder stoelen of banken, hoewel zanger Pelle Ahman benadrukt dat er binnen de band nog veel individuele verschillen bestaan wat 'geloofsbelijdenis' betreft. Niet toevallig toerden ze al met Watain, en zijn ze momenteel op ronde met Behemoth en Cradle of Filth. Een kwestie van op dezelfde golflengte te zitten en elkaar te begrijpen tijdens het touren.
In 2008 kwam In Solitude met zijn eerste full CD voor de dag -of was het nacht-, en meteen werd het vergelijk gemaakt met Mercyful Fate, zij het dan zonder de hoogste noten van King Diamond. De lijn met Mercyful Fate werd doorgetrokken in hun tweede album, waarin dat onaardse sfeertje en dat typisch rondjesdraaiend gitaarwerk steeds herkenbaar op de voorgrond zat. Toch droeg In Solitude de last van dat vergelijk met zich mee, in de zin dat ze toch altijd 'de mindere' Mercyful Fate bleven.
Met hun derde album 'Sister' was de band aan iets anders toe. Genoeg parallellen getrokken, het was tijd om 'zichzelf' te worden, gewoon In Solitude, en geen afkooksel van een band uit de jaren 80. Tijd om hun sound te laten evolueren naar een volledig eigen geluid. Iets wat 'dringend' was en 'vanzelf kwam', om het met de woorden Pelle Ahman te zeggen.
'Sister' telt acht tracks en bij een eerste luisterbeurt wordt het meteen duidelijk dat In Solitude wel degelijk zijn eigen weg is ingeslagen. De invloeden zijn er uiteraard nog steeds, maar dit album heeft een ander karakter dan de voorgaande twee. Voor de trouwe fans is dit misschien wel even schrikken en even wennen. Het album werd opgenomen in een kleine Zweedse studio en geproduced door Martin 'Konie' Ehrencrona, een man die zich nooit eerder aan Heavy Metal waagde. Het feit dat deze man vooral ervaring heeft met film en soundtracks, draagt er toe bij dat 'Sister' anders klinkt dan een doorsnee metal album. Een beetje als kwamen de vocals uit een echoput, een zucht uit het verleden, en dan toch niet retro. Ook niet meer zo 'staalhard metal' over de ganse lijn. Er zit veel meer in 'Sister', wat duistere invloeden uit andere hoeken dan metal, zelfs wat zwemen van Nick Cave en Killing Joke. Pelle Ahman heeft zijn eigen stem gevonden en dat loont. Hij zet letterlijk de toon voor een nieuw hoofdstuk in het verhaal van In Solitude, en profileert zich ook steeds meer als waardig frontman.
http://www.youtube.com/watch?v=R4EiRvFHrCo
Eén van de hoogtepunten van deze CD is zonder twijfel het onverantwoord (mee-)slepende 'A buried Sun', waar het vernieuwde stemgebruik van Pelle als een röntgenstraal door merg en been dringt. Het nummer heeft een zware verslavingsgraad en is van een niveau dat we zonder blinken kunnen vergelijken met dat van Nick Cave. Ook live gebracht is dit een zeer sterke song. Persoonlijk vergat ik op Einhoven Metal Meeting te fotograferen, toen de band dit nummer bracht. Ik liet mijn camera zakken en bleef gewoon staan luisteren. Zelfs zonder de lyrics te kennen, werd ik door 'A buried Sun' volledig meegezogen in het duistere ritueel waarover deze song gaat. Nu niet dat zoiets dagelijks gebeurt, en het vertelt iets over de impact van deze band.
Titeltrack 'Sister' heeft dan weer een heel catchy rifje met zeer melodieuze zanglijnen, dit alles zonder verraad te plegen aan de duistere ondertoon waaraan In Solitude trouw blijft, en zonder te zondigen -wat een woord in de context van satanisme- tegen de metal roots van de band.
Twee gastbijdragen ook op dit album. De eerste is er één van Jarboe (The Swans), die op 'Horses in the Ground' de background vocals voor zijn rekening neemt. Een tweede is deze van Pelle Forsberg (Watain), in de vorm van een gitaarsolo op 'Inmost Nigredo'. Deze laatste track sluit de cd af en is wellicht de minst 'vlotte' song van het album. Ook Pelle Ahman vertelt dat dit nummer zijn tijd nodig heeft gehad om tot stand te komen, en zo ook heeft het tijd nodig voordat de puzzel in het oor van de luisteraar in elkaar valt.
Naar mijn gevoel is dit een album dat meer moet 'rijpen' dan de voorgaande, die toegankelijker waren op een ander niveau. Dit album komt meer van binnenuit, en het moet de luisteraar vinden waar het hem kan treffen: ook vanbinnen.
Tracklist:
He comes
Death knows where
A buried sun
Pallid Hands
Lavender
Sister
Horses in the Ground
Inmost Nigredo
Metal Blade Records.
