Laten we met de deur in huis vallen, want het gebeurt nu ook niet elk jaar 365 keer dat het zweet mij uitbarst bij het beluisteren van een nieuw album. Het is verdomd lang geleden dat een CD me nog zo zwaar in vervoering heeft gebracht. Totaal onvoorbereid als ik was, me niet bewust van wie of wat Windhand waren of wat ze speelden, zette ik deze cd op play, en meteen begon ik een beetje onrustig op mijn stoel te schuifelen. Kon dit waar zijn? De eerste minuut klonk immers zo doordringend lekker dat ik bijna niet durfde hopen dat de ganse CD op dezelfde manier verder zou gaan. Met mijn 'fingers crossed' sprong ik naar het tweede nummer, en naar het derde ... Hallelujah! Dit is de mooiste, tegelijk zwaarste en ijlste plaat die ik in tijden gehoord heb. Wat een eindeloos album vol zweverige klaagzangen, weemoed en melancholie, aan de grond gehouden door loodzwaar gestemde eindeloos rollende gitaren en een stabiel, nimmer afhoudend low tot midtempo ritme. Dit is het absoluut toppunt van stoner doom, log en loodzwaar aan de ene kant van het continuum, en perfect uitgebalanceerd aan de andere kant ervan door de ijle, op de achtergrond zittende vocalen van Dorthia Cottrell, wiens stemgeluid ik trouwens voor mannelijk hield gedurende de eerste vier onbevooroordeelde luisterbeurten zonder info over de band.
In ieder geval is dit vijftal uit Richmond, Virginia, aan een sterk parcours bezig. Ze lieten amper een jaar tussen de release van hun naamloos debutalbum en 'Soma'. Op Roadburn treden ze in april opnieuw aan nadat ze er vorig jaar een sterke indruk hadden nagelaten. Dit alles zonder noemenswaardige promo, want de band houdt het allemaal heel low profile, wat op zich best een opvallend gegeven is.
Soma telt 'amper' zes tracks, maar die zijn samen goed voor een ronde 75 minuten, waarvan de zesde track 'Boleskine' er ruim 30 opeist. Windhand neemt graag de tijd om hun meeslepende riffs tot in het oneindige te herhalen, maar het stoort geenszins. In tegendeel: eens je in de mood bent, wil je er gewoon in blijven hangen. Je hoort aanvankelijk amper waar het ene nummer ophoudt en het andere begint; die nuances komen pas na een tijd. Uitzondering: de vierde track 'Evergreen'. Het 'liedje' is alles wat de titel zegt: een soort evergreen die het album in twee split. Net als je helemaal in trance bent, wordt je hiermee geconfronteerd, en het doet even pijn. Erna neemt Soma de draad gewoon weer op, en kun je weer achterover gaan liggen. Als dit nummer dan toch op de cd moest, had ik het liever als bonus achteraan de cd gevonden, in plaats van er middenin. De stijlbreuk is iets te fel. Ondanks dit minpuntje, is Soma een gevaarlijk verslavende plaat, die als pannenkoekenstroop in je hoofd blijft plakken. Een waarschuwende noot is hier misschien op zijn plaats: dit is geen muziek waar je blij van wordt. Mensen die gevoelig zijn aan depressie: pik een andere schijf!
Voorproeven kan op http://windhandva.bandcamp.com
Tracklist: Orchard - Woodbine - Feral Bones - Evergreen - Cassock - Boleskine
