De gezondheid van Lemmy mag dan wel niet zo sterk zijn, albums maken kan hij nog. Het geluid van de bas in de Maple Sound Studios in Californië mocht eindelijk nog eens op elf gezet worden. Ondertussen valt het al niet meer te tellen op vier handen hoeveel albums Mötorhead heeft gemaakt. Sinds het welbefaamde Ace Of Spades is ondertussen al vierentwintig jaar verstreken en is Mötohead naar mijn mening een beetje in ééntonigheid blijven hangen. Kunnen ze dit doorbreken met hun fel gehypte 21ste album? De cover blijft wel ééntonig, maar dat is nu eenmaal traditie.
Na zeven weken blok en een welverdiende vakantie is het nog is tijd om in de pen te kruipen. Een veelbelovend album waar ik toen het uit kwam wel al een tijdje naar verlangde. Het leek alsof Mötorhead eindelijk hun reeks lopende-bandalbums leek in te ruilen voor een album waarover nagedacht is. Aan inspiratie nog steeds geen tekort zo blijkt want veertien nummers is toch meer dan gebruikelijk op een studioalbum.
Het eerste wat direct opvalt vanaf het eerste nummer is dat Lemmy’s stem er geleidelijk op achteruit gaat. Maar zoals dat met Lemmy gaat, vraag ik me af of ik ze er tegelijkertijd niet beter op vind worden. Ze is (nog) rokeriger en heser dan normaal.
Bij de opener ‘Heartbreaker’ lijkt het toch terug de gewone hardrock Mötorhead te worden al wagen ze zich aan iets catchyere ritmes en riffs. Dit gaat zo een aantal grijze nummers voort, maar naarmate het album vordert voel je toch hoe ze hun rock n roll en blues achtergrond niet kunnen loslaten.
Keep Your Powder Dry neemt je nog eens lekker twintig of dertig jaar terug in de tijd. En met Silence When I Speak To You staat er naar mijn mening toch een pareltje op het album. Dit is weer de Mötorhead van vroeger waarop ik verliefd ben geworden toen ik voor het eerst te horen kreeg. Die zware, vuige, smerige rock en roll die alleen zij zo goed kunnen spelen.
Bij elk nummer wordt het album steeds beter en is het alsof ze geleidelijk terug kleur krijgen tussen al die grijze muziek van de laatste jaren. Je voelt weer de blues verstopt tussen al die hardrock. Een gevarieerd album, dat technisch weer hoogstaand is. Het is naar mijn mening zeker de moeite waard! Hopelijk is Lemmy in staat om nog een paar albums uit te brengen.
