Met de start van het nieuwe jaar koos Colossus Of Destiny ervoor om ons de EP met titel In Lesser Brightness voor te stellen. De EP die voorzien is van 6 metal beïnvloede tracks afkomstig uit het Franse gedeelte van Europa werd eigenlijk al in Oktober van vorig jaar uitgebracht maar vond niet zo goed het daglicht op dat moment. Het is pas sinds de komst van het nieuwe jaar dat de band echt promotie is beginnen maken.
De groep ontstond in 2009 en wordt gevormd door vocalist Adrien Guilmoteau, guitarist Julien laville en Mathieu Miquel, bassist Guillaume Taliercio en drummer Jérémie Le Formal. Bands als Kylesa, Unsane, Tool, Taint, Mastodon speelden een grote invloed bij de genre bepaling van deze formatie. Gedurende de leefperiode van de band brachten ze al 2 EP’s uit. Één was een self-titled debuut album uit 2010 en de andere droeg de naam Eden en werd uitgebracht in 2011.
Het album opent alvast goed met Dismay In Empty Eyes. De track die ons iets meer dan 7 minuten zal vasthouden brengt een gevarieerde mix tussen opzwepende ritmes een circulariteit van gitaargeweld. De track brengt mij in de mood om het donkerste van mezelf naar boven te halen en zelf achter de drums te kruipen. Van zodra dit lied naar zijn hoogtepunt heeft toegewerkt ontploft de bom pas echt. Beenderen en botten moeten eraan geloven tijdens deze sludge ervaring.
Unleashed staat op plaats nummer 2 geprogrammeerd. Het brengt ons een niveau hoger dan we gewend zijn en de riffs vliegen ons om de oren. Een opwerking van nummer tot nummer, ik ben benieuwd! Het lied voelt veel agressiever aan dan voorgaande net alsof de bands ons iets wil duidelijk maken. Naarmate de track vordert voel ik enkele punkinvloeden de bovenhand nemen maar gelukkig zit dit vlot verwerkt tussen al dat metal geweld.
Up next is Get Lost. Zoals ik eerder al aangaf heb ik het gevoel dat de band steeds harder en scherper wordt in hun songs, zoo ok bij deze derde track. We worden meegenomen in een sludge hardcore wereldje waar het vocale tijdelijk de bovenhand neemt en de instrumenten snoeihard tegen elkaar aanspelen om er toch maar die ene hoge noot uit te krijgen. Niet tegenstrijdig met elkaar maar mooi in een ritmische balans.
Het album gaat zo door. Steeds harder, steeds stugger, steeds luider, steeds beter. Elke track gaat zowaar in kwaliteit omhoog en we ontdekken steeds meer donkere kantjes van de groep. Het album is geen superieure hoogvlieger maar kan wel tot bekoring leiden in deze kwade tijden. In vergelijking met de eerder uitgebrachte materialen is er een duidelijk merkbaar verschil.
