PPM ,-Power Progressive and Metal Fest-, bracht dit jaar organisatorisch hetzelfde als voorgaande jaren: twee podia, Alfa en Omega, die zich face-to-face aan de uiteinden van de Lotto Mons Arena bevonden, en die vrijwel aansluitend bands ten tonele voerden. Ideaal dus: weinig pauzes, korte afstanden, en alles binnen bereik. Wij waren erbij van de eerste tot de laatste noot, en zetten voor u een paar hoogtepunten en dieptepunten op een rij.
Monument pakte het als opener old-school aan. Met een hoog Iron Maiden gehalte bracht de band toch al wat vroege festivalgangers in de juiste sfeer.
De franstalige band Kells was een aangename verrassing. Frontdame Virginie Concalves kan met haar stem duidelijk een breed scala aan stijlen aan en switcht vlotjes tussen melodieuze zangen, heavy metal screams en death metal grunts zonder verpinken. Bovendien oogt de dame zeker niet slecht zo vooraan op het podium, in korte short en voorzien van het obligate tattoowerk. Een naam om te onthouden.
Ook bij Furyon viel ons het gemak op waarmee zanger Matt Mitchell zijn ding deed. Waar velen in het genre de boel ter hoogte van het strot al eens serieus moeten forceren, leek het zingen bij deze man aangeboren, zo natuurlijk en vanzelfsprekend klonk zijn stemgeluid. Toch hadden we het gevoel dat net Mitchells type stem minder goed accordeert met het soort muziek dat Furyon brengt.
Epysode had een grote schare fans op de been weten te brengen die al op voorhand enthousiast aan het scanderen gingen om de band on stage te roepen. Met twee dames en een heer op vocals en een PA die schandalig slecht was, ervaarden wij echter vooral chaos en kregen we zelfs een gevoel van onechtheid.
Hoogtepunt op vrijdagavond was zonder twijfel In Extremo. Deze Duitse folkmetalband vulde de verlangens in van iedere fotograaf en van iedere muziekliefhebber in de zaal. Met aangepaste kledij en opzichtige instrumenten uit vergeten tijden en folkloristische middens, een doordachte opstelling en choreografie én natuurlijk een krachtige set aanvurende Duitse liederen, wisten ze iedereen te boeien. Een spektakel om naar te kijken en een zege voor het humeur, deze verzameling muzikanten.
Ook Pain bewees zich de healiner waard. We zagen een zelfverzekerde band met enige trashinvloeden, zij het dan op een vrouwvriendelijke manier. Een waardige afsluiter voor deze eerste dag van PPM, waarop organisatorisch alles smetteloos verliep.
's Zaterdags hadden we iets meer volk verwacht, maar eigenlijk was dat niet het geval. Op de piek van de dag, met bands als Rage en Amorphis, was de grote Lotto Mons Expo nog steeds maar voor amper een kwart gevuld. Dit neemt niet weg dat de sfeer goed was en iedere band wel deels zijn aanhang in de zaal had. Alleen voor de allervroegste bands zoals het Russische Grenouer -met zijn hoog Studio Brussel gehalte-, was dit moeilijk.
Het eerste échte enthousiasme kwam er bij Serenity, een band met leden uit Oostenrijk, Italië en Frankrijk. Hun melodieuze progressieve powermetal slaat vooral aan bij de jongere generatie en die was bijgevolg goed vertegenwoordigd op de eerste rijen.
Equilibrium had zijn komst gecancelled en was vervangen door The Black Tartan Clan, die op hun beurt van plaats wisselende in de planning met Emergency Gate. BTC staan altijd garant voor een feestje en dat was nu niet anders. De band, altijd in zwarte kilt op het podium, kan bogen op een breed repertoire aan door bagpipes en banjo ondersteunde drinkliederen, en de ambiance zat er ook deze keer al snel in. Zelfs een kleine wall of death onder de trouwste fans, kon eraf.
Intussen werd onze aandacht getrokken door de koperblazers buiten naast de metalmarkt. Attila & Les Huns, zoals de Metal Fanfare heet, brachten op een eigenzinnige en plezante manier metalen -of waren het koperen- klassiekers zoals 'Seek and Destroy' en 'For whom the bell tolls' van Metallica, of 'Hells Bells' van AC/DC. Het aanstekelijkheidsgehalte was erg groot en nodigde mits genoeg pinten bier uit tot het spontaan meebrullen van de lyrics. Eigenlijk mogen we gerust stellen dat deze fanfare de prettige sfeer op het festival bracht. Ze speelden enkele keren per dag en oogstten veel bijval. Waar het er op de podia allemaal nogal zwaarmoedig aan toe ging, bracht dit koperensemble de lollige noot.
Binnen werd de planning verder strak afgewerkt, en we staan nog even stil bij Masterplan, die met hun typische heavy metal wel goed zaten. Menens werd het met Rage op het podium. Zij waren duidelijk publieksfavoriet van de dag. Misschien zat hun sterk optreden van 3 jaar geleden op PPM daar voor iets tussen. Met de drummer hoog ingebouwd in zijn drumbastion, speelde het trio opnieuw een sterke set, met Higher than the Sky als apotheose, een nummer dat we tot een kwartier na het einde van de show nog hoorden galmen door de zaal en dat de Rage fans zelfs gewoon verder bleven staan zingen voor het tegenoverliggende podium in afwachting van de band daar.
Amorphis was voor ons een interessante ontdekking. Deze Finnen, die samen met Finntroll reisden, maakten een goede beurt. Een beetje folklore, maar lang niet zoveel als bij Finntroll, en ook niet zo stevig. Desalniettemin werden ze door het publiek goed onthaald.
My Dying Bride sloot de avond af met zijn duistere, haast poëtische zangen en theatraal vertoon. Hoewel de band onze aandacht meer wist vast te houden dan de laatste keer dat we ze zagen in Eindhoven, moesten we toch vaststellen dat een flink deel van het publiek naar huis was afgezakt na Amorphis, en aan My Dying Bride blijkbaar weinig boodschap had. Misschien was deze headliner iets te donker voor PPM. Maar wij hebben er in ieder geval van genoten.
Het sinister aura van My Dying Bride was blijkbaar overnacht blijven hangen, want op zondag werd de dag ietwat duister ingezet, met de maskerade van Amon Sethis, en de loopgraven van Fireforce. Onze Belgen hadden een flinke aanhang op de been gekregen zo vroeg op de dag, en terecht. Eindelijk ook een beetje visueel spektakel op PPM! Sunburst moest het met heel wat minder belangstelling stellen, hoewel ze een stevig setje klassieke metal bijeen speelden. Maar de bekendheid in onze contreien ontbreekt wellicht nog teveel. Ravenscry bracht rock met de falsetstem en Persefone mixte death metal met de melodieuze stem van hun man achter de toetsen.
Onze persoonlijke ontdekking van de dag heet MaYan. Niet voor niets draagt hun recentste album de toepasselijke titel 'Antagonise'. Waar zoveel andere bands onderuit gaan,slaagt deze band er vlekkeloos in om twee tot vier stemmen tegen elkaar te laten opzingen en een 'verhaal' te laten uitvechten op het podium, deskundig ondersteund door een orkest van metal dat perfect met de wendingen van het verhaal mee draait. Een Rock Opera à la Therion? Neen, dat was voor later op de avond. Bij Mayan vormen de death metal grunts van Mark Jansen het perfecte tegengewicht voor de cleanere stemmen van Henning Basse en de twee dames, en de inslag is veel duisterder dan bij Therion.
Finntroll stond er ook weer helemaal, zoals gewoonlijk uitgedost met hun beruchte trollenoren en de bijhorende outfit, hoewel dat laatste beduidend minder opvallend was dan de laatste keer dat we deze band zagen. Eindelijk wat tempo in de keet en de security mocht meteen overuren draaien om de crowdsurfers met twee en drie tegelijk uit het publiek te plukken. Deze Finnen weten hoe ze het publiek op hun hand kunnen krijgen!
Tijd voor de grote namen dan, maar tot onze verbazing bleef de grote toeloop uit. We hadden voor Therion en Saxon een volle zaal verwacht, maar neen, de Lotto Mons Expo bleef verdacht leeg ogen. De aanwezigen waren weliswaar enthousiast, maar ze hadden wat talrijker mogen zijn. Therion was vocaal sterk zoals altijd, en had deze keer blijkbaar gekozen voor een wat lager showgehalte van vorige keer op EEM. Naar onze mening was dit geen slechte zaak, want het bracht de focus terug naar waar hij hoort te liggen: bij de muziek en de stemmen. In Eindhoven werden we zodanig afgeleid door alle outfits en extra's op het podium, dat het geheel wat chaotisch overkwam. Deze keer niet, en bijgevolg heeft Therion op ons een sterkere indruk gemaakt. Toegeven, het is erop of eronder met zo'n rock-opera stijl, maar dat de bandleden hun vak kennen, kan niemand betwisten.
Top of the bill Saxon on stage en nog steeds geen volkstoeloop, in tegenstelling tot de verwachtingen toch wel. Maar dat heeft de band er niet van weerhouden een geweldig feestje te bouwen met de trouwe fans in de half gevulde zaal. Biff en Co kunnen het nog steeds, hoewel we ons de vraag moeten stellen of ze op de juiste affiche stonden. Misschien was een outdoor zomerfestival geschikter geweest.
Samengevat moeten we ons petje af zetten voor de organisatie van PPM. Stipte timing, nergens lange wachtrijen, overal nette en praktische voorzieningen, goede maar geen grimmige security: chapeau. Aan de schaduwkant: de hal is groot, misschien iets té groot voor PPM. Laat op de avond werd het er ook vrij koud, door de open gedeeltes richting eetkramen en metal markt. Toch willen we dit initatief, waar Progressieve Metal in de kijker wordt gezet, toejuichen. We hebben weer heel wat bijgeleerd en de sfeer zat absoluut goed, zowel in de zaal als achter de schermen. Hopelijk is de balans in het algemeen positief, zodat we kunnen uitkijken naar een volgende editie van PPM in 2015.
