Vanavond zal Pinkpop 2014 worden afgesloten door de alom geprezen band Metallica en gisteren zette de Artic Monkeys de wei al in vuur in vlam. Dit zijn twee schouwspelen die we als redactie van Snoozecontrol niet hebben mogen aanschouwen. De zaterdag trokken we echter wel naar het mooiste festival van Nederlands Limburg. Pinkpop heeft het mijns inziens weer volledig voor mekaar gekregen om voor altijd in de aanwezigen hun geheugen gegrift te staan.
Niet enkel door een fantastische affiche bij elkaar te krijgen, maar ook omwille van de sfeer en vooral de indeling van het plein. Vijf jaar langer bestaat het festival dan Werchter, maar organisatorisch staan ze mijlenver voor op het festival nabij Leuven. Zo kan je over het gehele terrein de Mainstage aanschouwen zonder te hoeven springen, zijn de WC's een pak properder en wordt er systematisch gratis water uitgedeeld door een het WML ofte de Limburgse watermaatschappij. Ook Qua bands viel er weinig te klagen zaterdag, meer hierover lees je in onderstaand relaas.
"Geesten die van gedaante veranderen tijdens de set", zo werd de winnaar van een Limburgse talentenjacht, Les Djinns, aangekondigd. De aankondiging vertelt eigenlijk al alles over het optreden van deze voor nog onbekende band. Ze brachten een combinatie van psychedelische rock met invloeden van grunge en dubstep. Ze veranderen elk nummer van gedaante en daardoor werd je doorheen het optreden op geen enkel moment verveeld.
De tweede band die op mijn programma stond was de zanger van Live, beter bekend als Ed Kowalzyck, die op Pinkpop optrad in combinatie met het NoordpoolOrkest. De show stond volledig in het teken van het tweede album van de inmiddels opgedoekte band Live, Throwing Copper dat twintig jaar geleden uitkwam. Naast het flamboyante stemgeluid van de zanger was het vooral de muziek die het orkest naar voren bracht wat de show kleur gaf. 42 muzikanten als ondersteuning voor één man zouden de zanger omver kunnen blazen met hun muziek, maar dit gebeurde in geen geval. Het was een harmonieus samenspel van de twee dat het concert zo uniek en vooral rustgevend maakte.
Na even te zijn afgedwaald naar een rustgevende droomwereld was het tijd voor bittere ernst en droefenis. Thé Lau en The Scene stond namelijk voor de eerste keer ooit op Pinkpop en daarbij ook direct voor de laatste maal. Zoals iedere muziekliefhebber wel al weet heeft de zanger keelkanker en heeft hij niet meer zo veel tijd om ons te verblijden met zijn hits. Er bij zijn op Pinkpop was echter een ervaring apart. Hij was bijzonder geëmotioneerd en kon af en toe niet meer zingen, maar uitgeblust was de zanger allerminst. "Ik sta hier nadrukkelijk niet als patiënt op het podium," zei Thé Lau, al weet iedereen dat-ie dat wel is. En hij zingt het ook, in het openingsnummer van zijn nieuwe album: "De dood maakt jacht op mij." Hij zingt het niet, hij declameert het, hij spuugt het uit.
Met nog een krop in de keel trokken we weg uit de Brandbier Stage om ons terug te verplaatsen naar het hoofdpodium, waar Flogging Molly aan een feestje wou beginnen. Ierse Rock/Folk is altijd een pluspunt op een festival. Dit omdat een concert van The Levellers of FloggingMolly het beste voorbeeld is van muzikanten die met volle overgave spelen. Alle remmen los en gewoon een uur aan een stuk het publiek vermaken is het enige doel van deze bands. En dat is dan ook direct te merken op de wei, die niet anders kon doen dan een stevig stukje te dansen.
Na FloggingMolly was het de beurt aan WhiteLies, één van de vele bands die in augustus ook op Pukkelpop zal verschijnen. En dat belooft na het zien van dit concert alvast een waar feest te worden in Kiewit. Het was voor mezelf al van Pukkelpop 2008 geleden dat ik de band nog eens live zag en ik kan alleen maar benadrukken dat de band in 6 jaar tijd een enorme evolutie heeft doorgemaakt. De frontman heeft een pak meer allure gekregen dan toen en het repertoire qua nummers dat ze kunnen brengen is alweer een stuk uitgebreider geworden. Met hits als Bigger Than Us en There Goes Our Love Again kregen ze het publiek aan het zingen en het dansen. Het was een concert dat alvast veel beloofde voor hun doortocht in België.
John Mayer, al 6 jaar wacht ik op het moment dat deze vrouwen verslindende hitmachine op een Belgische festival passeert, maar helaas elke keer zonder succes. Het was dus naast het samenvallen van TW Classic met Graspop nog één van grondige redenen om eens af te zakken naar het Nederlandse Pinkpop. De muziek op zich was super, zo passeerde er verschillende hits de revue en wist hij het publiek mee te krijgen. Mij leek het echter alsof hij niet echt bijster veel zin had om op te treden die dag. Misschien komt het ook omdat ik niet zo een fan ben van artiesten die constant achter hun micro blijven staan, want op muzikaal vlak was het zeker dik in orde. En één ding staat echter wel vast, ook in Nederland heeft hij weer menig vrouwenhart laten smelten.
Als prelude op The Rolling Stones koos ik om af te zakken naar de band Epica. Dit was een bewuste keuze omdat de Brandbier Stage een pak dichter bij het hoofdpodium ligt dan de 3fmstage. Om een betere plek te kunnen verzilveren om naar The Stones te kunnen kijken heb ik daarom wel met enige spijt in het hart de band Bastille links moeten laten liggen. Achteraf gezien bleek dat niet zo een slechte beslissing aangezien ik daardoor naar de bevallige zangeres van Epica kon kijken die voor de zoveelste maal de pannen van het dak speelde. Ondersteunt door een vuurshow en hevige gitaren liet Epica nog maar eens blijken dat ze een vaste waarde zijn in de Nederlandse metalscene.
En dan was het eindelijk zover, de band die al het voorgaande zou laten wegdeemsteren uit mijn geheugen, de band die na 6 jaar eindelijk Metallica van de eerste plaats zou stoten op mijn lijst van beste concerten ooit, de band die ik al sinds ik een kleine uk was wil zien, The Rolling Stones! En of het een spetterend concert werd. Grote hits passeerde de revue en werden gekleurd door de enorme podiumpresence van de bandleden. MickJagger is een zanger met enorm veel energie die hij op allerlei manieren kwijt probeert te raken. Zo verandert hij om de zoveel tijd van kostuum en dartelt hij over het podium alsof hij een jong veulen van 25 is. Het publiek was uitzinnig en werd direct meegezogen in de epische atmosfeer. Daarnaast probeerde iedereen op allerlei manieren een glimp op te vangen van hun helden, zo zagen wij Mick Jagger van op 3 meter door via de wc's aan het zijpodium te geraken. Meegezongen en gedanst werd er bij de vleet en de klassiekers passeerden sporadisch de revue. Zo werd er luidkeels meegezongen met Start Me Up, Brown Sugar (mijn persoonlijke favoriet), Angie en Miss You. Zoals elke grote band het betaamt gingen The Stones vroegtijdig van het podium om daarna nog twee bisnummers te zingen. You can't always get what you want werd ondersteunt door een koor tijdens de outro en het gehele gebeuren werd uiteindelijk afgesloten door Satisfaction en spetterend vuurwerk. TW Classic hou je vast aan de takken van de bomen want op 28 juni worden jullie omvergeblazen door TheStones, want daar is geen ontkomen aan.
Pinkpop u was geweldig!
