Voor het derde jaar op rij vierden de Blue Skulls uit Wervik hun jaarlijks treffen met een bijpassend festival, dat de 'treffende' naam Skullfest kreeg. Op 20 en 21 juni verzamelden daarom zowel bikers als muziekliefhebbers in de City Hall in Oosthove, om er broederlijk en zusterlijk te genieten van een sterke reeks bands die qua sound vooral te plaatsen waren binnen de klassieke heavy metal, wat powermetal en wat speed/trashmetal. Het weer zat mee, en het werd dus een gezellige meeting waar mensen een plaats voor het podium afwisselden met een plekje in de zon op de binnenkoer, in beide gevallen met een frisse pint voor de sfeer.
Op vrijdagavond – een werkdag als een andere voor de meeste bezoekers- stonden aanvankelijk drie bands geprogrammeerd, die om 20:00 van start konden gaan, zodat niemand iets hoefde te missen. Met Toledo Steel (UK), Majesty (Ger) en Battle Beast hadden we alvast iets om verlangend naar uit te kijken. Op het laatste moment werd ook nog Illusionless (NL) aan de affiche toegevoegd, om het festival te openen.
Dat openen van een festival, dat is altijd tegelijk een beetje een eer én een ondankbare taak. Niet alleen is dat wellicht het dunst bevolkte moment van de tweedaagse, de Nederlanders waren voor de meeste aanwezigen ook onbekenden. Bovendien viel Illusionless qua genre een beetje buiten de atmosfeer van de avond, want met Majesty en Battle Beast had het festival duidelijk voor een avondje stevige powermetal gekozen, en Illusionless brengt vooral progressieve deathmetal. Toch wist de band gaandeweg veel positieve reacties te oogsten, ook bij ons. De set die ze bij elkaar speelden was sterk genoeg om gerust te kunnen spreken van een geslaagde opening van Skullfest.
Toledo Steel bracht ons typische jaren '80 metal met een hoog Iron Maiden/Halloween gehalte. Daarmee was de toon gezet richting eighties. Toledo Steel is nochtans een jonge band, die nog iets meer werk mag maken van de coördinatie op het podium en hun show in zijn geheel. Niettemin: deze band heeft heel wat in zijn mars voor de liefhebbers van klassieke heavy metal. Afspraak binnen een jaar of vijf, en de kans is groot dat het dan niet meer op een klein podium zal zijn.
Tijd voor Majesty, de band waar we eigenlijk voor gekomen waren. Deze Powermetal band kan altijd met een gerust hart in België komen spelen: ze kunnen hier bogen op een vaste schare hevige fans die steevast tot tegen het podium gedrumd staan om de songs op aangeven van zanger Tarek Maghary mee te brullen. Dat meebrullen is trouwens een vast ingrediënt van elke Majesty show. 'Let's sing this together' is een one-liner waar men zich aan kan verwachten, soms -het moet ons van het hart- iets te doorgedreven. Toegegeven, de battle hymnes lenen er zich goed toe, maar vijf keer op een uur tijd ganse refreinen zelf moeten zingen en blijven herhalen: het kan vermoeiend worden. Dit neemt niet weg dat Majesty een goed georchestreerde band is met tonnen podiumervaring en veel interactie met het publiek. Flink wat nummers uit het laatste album 'Banners High' passeerden de revue, en klassiekers sloten de rij. 'Sword and Sorcery', 'Thunderrider' en de ballad 'Take Me Home': Majesty deed wat het altijd doet en deed het goed.
Het had ons op voorhand enigszins verbaasd dat het Finse Battle Beast, eerder dan Majesty, als headliner op het vrijdagavondprogramma stond. Immers, we zagen hen nog geen jaar geleden als voorprogramma van Powerwolf, net zoals Majesty, in de Biebob, en toen waren we -eerlijk is eerlijk- niet zo onder de indruk. Wanneer we de hoogblonde frontvrouw echter op het podium zagen verschijnen, begrepen we meteen dat er één en ander veranderd was. Niet alleen had Noora werk gemaakt van een nieuwe, opzichtigere look, ook haar stem klonk merkelijk beter en de hele show stak aangenaam goed ineen. Battle Beast heeft als band blijkbaar in zeer korte tijd een grondige evolutie doorgemaakt en we moesten aan het einde van de avond toegeven dat de band de plaats van headliner waard was. We zijn vrijdagavond dan ook naar huis gereden met een plezant gevoel, want we worden graag eens aangenaam verrast. In zijn totaliteit was vrijdagavond een feilloze avond met een aangenaam en meegaand publiek en een losse sfeer. Skullfest had alvast een goede indruk nagelaten, en het bier en de frieten waren ook welkom geweest. Op naar dag twee!
Zaterdag de 21'ste zat afgeladen vol, en gezien de afstand tussen ons bed en Wervik zowel na de optredens vrijdagavond als voor de terugrit op zaterdag, zagen we ons genoodzaakt de eerste twee bands voorbij te laten gaan. We hebben daardoor Immanent Distance en Eternal Breath, twee bands van eigen bodem, niet gezien. Maar dat maken we een andere keer goed, dat is beloofd!
De rest van de dag had een doorslaggevend Zweeds trekje. Air Raid, Bloodbound, Enforcer én headliner Crucified Barbara zakten voor de gelegenheid af uit het hoge Noorden. Daartussen: nog wat powermetal van Messenger (Ger) en zalige trash uit de USA, met Toxic Holocaust.
Air Raid, opgericht in 2009, bracht tot op heden de EP 'Danger Ahead' en de CD 'Night of the Axe' uit. Vooral uit dat laatste album kregen we werk te horen, met daarbovenop twee covers: 'Night of the Blade' van Tokyo Blade en 'Running Free' van Iron Maiden. Net zoals op Toledo Steel op vrijdagavond, tapte Air Raid behoorlijk uit het 'Maiden' vaatje. Klassieke Heavy Metal die bij fans van Bruce 'the Siren' Dickinson zeker in de smaak zal gevallen zijn.
MessengeR kunnen we dan weer vooral thuisbrengen in het powermetal kamp. In die zin hadden deze Duitsers misschien beter in het rijtje gepast op vrijdagavond. Ze traden trouwens al eerder samen op met Majesty, meer bepaald in hun voorprogramma tijdens het voorjaar van 2014. We hebben ons in het verleden wel eens geamuseerd met de Duitstalige versies te beluisteren van sommige nummers die MessengeR in België 'gelukkig' in het Engels brengt. 'Kill the DJ, Heavy Metal is the Law' klinkt net dat ietsje stoerder dan 'Tod dem DJ, Heavy Metal ist Gesetz'. Op Skullfest stond de band in ieder geval op zijn plaats en mogen we van een succes spreken. Op de kruising tussen Crimson Glory en de nieuwe generatie powermetal, heeft MessengeR er in Wervik een pak fans bij gekregen. Enkel aan de 'presence' kan nog wat gewerkt worden. We zagen zanger Siegried Schüssler liever in stoere t-shirt met lederen polsbanden om dan zoals nu met lange zwarte lederen jas en wandelstok. Nog wat zoeken wat ons betreft om de show op punt te stellen, maar muzikaal hebben we weinig commentaar. MessengeR zal zich de komende jaren ongetwijfeld duidelijker manifesteren in het rijtje van 'bekende' powermetal acts.
Terug naar Zweden, met Bloodbound. We gaan alweer veel te eerlijk zijn, maar na al het zweet dat de vorige bands al op het podium hadden gelaten, viel Bloodbound ons wat tegen. De sound was zodanig afgelikt dat we haast de indruk kregen naar een playbackshow te staan kijken. Het eeuwige risico natuurlijk van een man aan een keyboard op het podium te hebben: samples. Er kan al eens goed vals gespeeld worden. De intro van The Terminator werd gevolgd door een gladgestreken performance, die ons helaas niet kon blijven boeien.
Met Enforcer op het podium werd de tent gedwongen een paar versnellingen hoger te slaan. Compleet met 80'ties spandex broekjes en oog make-up, bracht het viertal speed in de keet. Het was een welkome afwisseling na de vele klassieke heavy metal bands die het tempo een stuk lager gehouden hadden. Enforcer kon op heel wat bijval rekenen van een eerder jong publiek dat plotseling naar voor geschoven leek te zijn, inclusief Zweedse vlaggen en oortjes. Hun laatste album 'Death by Fire' ging vlotjes over de toonbank, en de cover van Venoms 'Countess Bathory' ging erin als koek. Leven in de brouwerij en de avond kwam op snelheid!
Twee dagen na hun verschijning in De Centrale in Gent, stond Toxic Holocaust ook op Skullfest op de planken in het kader van hun Europese zomertour samen met Downfall of Gaia en Black Tusk. Het was voor de Amerikanen uit Portland meteen ook de afsluiter, en dat hebben we geweten! De publiek was al wat opgezweept door Enforcer en met Toxic Holocaust brak de hel compleet los. In minder dan geen tijd was de moshpit een feit en mochten alle Blue Skulls aanrukken om crowdsurfers op te vangen en de veiligheid van de festivalgangers te garanderen. Met succes trouwens, want de organisatie zat strak in elkaar. Voor ons persoonlijk was dit het hoogtepunt van Skullfest, want Joel, Phil en Nicholas lieten ons geen seconde onbewogen. Wat een heerlijke portie Trash!
Maar iedereen zo zijn eigen hoogtepunt, en de Blue Skulls zouden de Blue Skulls niet zijn, moesten ze voor zichzelf, net zoals op vrijdagavond trouwens- geen vrouwelijk schoon hebben laten aanrukken om de avond naar een climax te leiden. De vier bevallige dames van Crucified Barbara, kortgerokt en sensueel, hadden zonder twijfel ieders aandacht. We moesten het voorlopig nog stellen zonder nieuw album, want de release daarvan is gepland voor september 2014, waarna een nieuwe Europese tour zal volgen. Maar dat heeft Crucified Barbara er niet van weerhouden de pannen van het dak te spelen en menig hoofd op hol te brengen. We moeten het toegeven: de Skulls hebben smaak.
Weer konden we huiswaarts keren na een gezellige en geslaagde dag, waarop we zowel genoten hadden van de muziek als van de sfeer. Relaxed, chill, plezant en ook nog eens interessant. Deze elfde happening van de Blue Skulls staat in onze agenda gemarkeerd met vier sterren. Of nog: niet te vergeten deze tijd volgend jaar!
