Wie dacht dat je enkel full madness kon ervaren op Tomorrowland heeft nog nooit de band Madness in levende lijve gezien. Gekker dan dat zal het deze festivalzomer niet meer worden. Zo'n drie weken geleden stonden deze heren op Suikerrock te Tienen, samen met Nina Nesbitt, School Is Cool, De Jeugd Van Tegenwoordig en Arsenal. Hieronder een kort verslag van het mooiste festival Tienen en omstreken.
Nina Nesbitt was alvast niet naar Tienen afgezakt om het voorprogramma van Madness te verzorgen. Net zoals op Mainsquarefestival een maand eerder gaf deze schone deerne een sterk live-optreden. De song 18 Candles was één van de voltreffers van het concert. Het is een nummer dat stevige piano, drumsneden en bassfrivoliteiten combineert met de steeds sneller zingende stem van Nesbitt. De track brengt daarnaast naar voren hoe het voelt om achttien te worden, ideaal dus voor het jonge publiek dat op dat moment op het plein stond. Selfies, Mister C en uiteraard ook Appletree waren de absolute hoogtepunten van haar concert. Dit zijn dan ook de drie beste songs van haar debuutplaat Peroxide. Een minpunt aan haar optreden was dat het publiek blijkbaar nog niet wakker was. Tijdens het nummer He's The One I'm Bringing Back vroeg ze aan het publiek om mee te zingen, maar de apathische Tiense tieners vertikten het om luidkeels mee te brullen. Waardoor mijn geschreeuw en gekweel wel bijzonder raar overkwam.
De nieuwe bezetting van School Is Cool heeft er voor gezorgd dat het aantal knappe dames exponentieel gestegen is, maar daarnaast is de band er door deze wissels ook op muzikaal vlak sterk op vooruit gegaan. School Is Cool was naar Suikerrock gekomen om het gekkenhuis al eens te laten losbreken voor de hoofdact het podium zou betreden. Zo had de zanger iets weg van een uit Geel ontsnapte hippie, met zijn lange vlecht en schoenen met oranje veters die tot net onder zijn knieën waren opgebonden. Het concert was echter nog geen nummer bezig of Jim-presentatrice Eline De Munck droop al compleet ongeïnteresseerd af naar de VIP-lounge. Het was ook voor ons even wennen aan de nieuwe huisstijl van de band, maar de explosiviteit in de nieuwe songs maakte van het concert een waar spektakel. Daarnaast krijgen ook de oude nummers meer kracht door het toedoen van de nieuwe bezetting. Zo blijven New Kids In Town en Warpaint twee nummers die thuishoren op elk festivalpodium.
Een band die mijns inziens niet meer thuishoort op elk festivalpodium van België is De Jeugd Van Tegenwoordig. Zelf was ik dus nog moeilijk te overtuigen door hun set, maar het publiek kroop eindelijk even uit zijn schulp. Seks en schunnige praat met een beat onder dat is het enige wat deze Hollandse rappers naar Suikerrock brachten. De zevenjarigen zongen enthousiast mee tijdens Broek Af Tetten Bloot en Watskebeurt?, logisch als je weet dat dit het enige publiek is dat hen nog nooit live heeft gezien. De Jeugd Van Tegenwoordig had uiteindelijk maar één verdienste, naast de gage die ze na hun honderdste show met dezelfde setlist opstreken, en dat is dat ze Tienen even hebben laten dansen.
Voor de introsong verscheen er deze keer een blootvoetse zwartharige angstaanjagende deerne op het podium. Toch was het duidelijk dat iedereen aan het wachten was op de frontvrouw, Leonie Gysel, eens zij op flamboyante wijze het podium betrad kon het publiek misschien eens los gaan. Dat was ook duidelijk de bedoeling van frontman John Roan toen hij de woorden, "We hebben een uur gekregen dus gaan we alles geven", uitsprak. Het publiek had echter eerst wat meer bier nodig, zodat ze naarmate de avond wat vordert stelselmatig minder apathisch konden worden. Uitzinnig wordt het publiek echter nooit, behalve de enkelingen van voor dan. Er was één lichtpunt in het duister. Tijdens Melvin ging het hele plein uit zijn dak, maar dat was ook alleen maar te wijten aan het feit dat ze het nummer al eens gehoord hadden op Studio Brussel. De bands op Suikerrock valt niks te verwijten, ook Arsenal niet die wederom een ijzersterke set neerzette, maar het publiek mocht naar mijn mening toch net iets meer enthousiasme tonen voor de geleverde prestaties van de artiesten die het podium betraden te Tienen.
Are there some people here who came for One Direction? But we are Madness! En een gekkenhuis werd het ook. Van de inkleding, met als absolute toppunt het kostuum van de saxofonist, tot de show en de gekozen setlist alles wat deze band uitademt komt rechtstreeks uit een gekkenhuis. Toppers zoals Baggy Trousers en Our House In The Middle Of The Street waren de eerste songs van de dag die het publiek eindelijk wouden meezingen. Daarenboven vroeg het publiek zelfs naar meer toen deze oude rotten het podium verlieten, naar alle waarschijnlijkheid een unicum in de geschiedenis van Suikerrock. Madness nam in stijl afscheid met enkele toppers van One Step Beyond en de gezegende woorden: "Bagalanas it was great to be back Catalan People".
Suikerrock in Tienen was op het vlak van affiche zeker en vast geslaagd. Op zaterdag konden we er Madness, Arsenal, Nina Nesbitt, School is Cool en De Jeugd Van Tegenwoordig meepikken. Op zich geen slechte namen als je er nog eens bij rekent dat op vrijdag Simple Minds en op zondag The Jackson 5 naar Tienen afzakten was de line-up op duimen en vingers van af te likken. Helaas is het aanwezige publiek niet altijd even enthousiast en lijkt het alsof de helft van de aanwezigen rechtstreeks van het parkfeest is afgedwaald naar een festivalwei. Hopelijk kan het publiek volgend jaar net iets meer appreciatie opbrengen voor de mooi affiche die Suikerrock elk jaar naar Tienen brengt! Volgend jaar meer van dat!
