Hyperborean is een Zweedse experimentele black metalband die ontstaan is in het jaar 2000. De band bestaat eigenlijk uit twee vaste leden, Magnus Persson (zang) en Andreas Blomqvist (gitaar). Daarnaast werken deze twee heren met een sessiedrummer, Fredrik Widigs. Na het uitbrengen van enkele demo's - Of Malice (2002), Thorns Scar Her Soul (2003) en Prey (2005) - werd het tijd voor een full album. The Spirit of Warfare (2011) kreeg heel goede recensies. We namen hun tweede plaat onder de loep: Mythos of the Great Pestilence.
Vanaf de eerste noten lijkt het ons al duidelijk. Dit gaat geen tripje worden doorheen weelderige landschappen of langs kalme wateren. Integendeel, de griezelige en donkere growls die Magnus voorbrengt, klinken huiveringwekkend, maar dat is niet alles. De gitaarriffs drijven je tot totale waanzin. De sterkte van Mythos of the Great Pestilence is dat, ondanks dat alles wat diezelfde lijn opgaat, je stevig bij de strot gegrepen en niet meer losgelaten wordt. Zo hoort het gewoon.
Hail Dystopia klinkt als een vuurbal die op je afkomt. Met een ijzingwekkende kreet worden we tegen de muur gesmakt. Zonder enig medelijden kneden de gitaren je nog wat meer tot moes. The Great Pestilence gaat diezelfde weg op. De angstaanjagende growls zorgen er nog het meest voor dat de sfeer tot een onaards hoogtepunt wordt gedreven. Laat het duidelijk zijn, de instrumentale aankleding is uiteraard heel belangrijk, maar het zijn vooral die vocale capaciteiten die ervoor zorgen dat je rillingen krijgt van begin tot einde.
De songs hebben allen een gemiddelde duurtijd van circa zes minuten, maar voor je het weet zit je eerste luisterbeurt erop. Dat wijst erop dat Mythos of the Great Pestilence op geen enkel moment gaat vervelen. Meer nog, je krijgt prompt de neiging om hem nog eens te beluisteren. Moest je na een eerste beurt nog even bekomen, dan komt na meerdere keren de donkere kant nog meer binnensluipen. Dit wijst erop dat Mythos of the Great Pesilence feitelijk meerdere luisterbeurten nodig heeft eer je echt begrijpt waar het om gaat. Begrijp ons niet verkeerd, we waren al verkocht vanaf die eerste keer, maar hoe meer je hem beluistert, hoe sterker de plaat lijkt te worden. De experimentele kant ligt in de combinatie van vocals en instrumentale aankleding, die haast perfect in elkaar lijken te vloeien als donkere gedaantes die je in stukken dreigen te snijden.
Hyperborean brengt hier een huzarenstukje op de markt, dat bovendien technisch hoogstaand kan genoemd worden. Zowel de instrumentale als de vocale aankleding liggen in het verlengde van wat we gewoon zijn in het black metalgenre, maar er wordt duchtig geëxperimenteerd met sound en aankleding. We raden aan deze plaat best niet te beluisteren voor het slapen gaan, het zou wel eens voor nachtmerries kunnen zorgen. Bovendien, een leuk weetje is dat naast de regulaire tracklist er ook een song beschikbaar is op youtube en in digitale versie via soundcloud: (don't fear) the reaper.
https://www.youtube.com/watch?v=nsgGlO81Pcc
Tracklist:
