De naam Wendy McNeill zal misschien niet veel belletjes doen rinkelen, maar in de schaduw van de gejaagde muziekwereld heeft de Canadees-Zweedse zangeres de afgelopen jaren gestaag haar eigen genre ontwikkeld. Dit laat zich het best omschrijven als 'folk noir': een bijzondere combinatie van singer-songwriterfolk en pop noir. Vorige week verscheen haar nieuwste album. One Colour More heet de intrigerende cd waarop ze haar eigen gecreëerde genre verder uitdiept.
One Colour More is, ondanks haar relatieve onbekendheid, al de vijfde studioplaat van Wendy McNeill. Het scheppen van een duistere, mystieke sfeer is kenmerkend voor haar vorige platen. Op One Colour More schaaft ze dit kunststukje verder bij en perfectioneert het tot in de details. Zonder onrecht aan haar vorige studioalbums te willen doen (vooral A Dreamers Guid to Hardcore Living uit 2008 is een waarlijk onderschat werkje) is One Colour More haar meest uitgebalanceerde cd.
Het is ook vooral een spannende plaat. Wendy McNeill neemt de luisteraar mee naar alle grenzen van haar onheilspellende sprookjeswereld. Dramatisch en bombastisch klinkt de muziek op het intense One Colour More en stuwende Papusza and the Crows (tekstueel een mooie kroniek over Bronislawa Wajs). Weer een andere keer waan je je op een Zuid-Europees dorpspleintje (de single In Bocca Al Lupo). Maar het gevaar ligt steeds op de loer; de meeste nummers werken toe naar een dramatische climax. De spanning blijft continue voelbaar.
Daar komt bij dat ieder nummer verhaalt over een aangrijpende gebeurtenis. Zo is het prachtige Civilized Sadness- March 16, 1988 Lament geïnspireerd op het verhaal van een vrouw die de gifgasaanval in 1988 op het Koerdische Halabja overleefde. Het is de specialiteit van Wendy McNeill om de sfeer die bij de verhalen past in muziek te vertalen.
En die muziek van Wendy McNeill laat zich moeilijk vatten – 'folk noir' komt in de buurt, maar dekt zeker niet alles. Een soort Anna Calvi meets The National, maar dan wel weer iets feeërieker – met een beetje Björk-invloeden. Maar juist dat hier zo moeilijk een vinger op valt te leggen, maakt One Colour More intrigerend. De kroon op een toch al fraai en omvangrijk oeuvre.
Tracklist:
1. One Colour More
2. In Bocca al Lupo
3. Owl and Boy
4. Papusza and the Crows
5. Civilized Sadness- March 16, 1988 lament
6. J'Arrive á la Ville
7. When the Strangest Weeds Take Hold
8. September
9. Wide the Wonder –Wild the Hunger
