Het begint op de gigantisch grote parking waar omstreeks 19u30 nog ruim voldoende plaats is, vervolgens het aanschuiven aan de ingang. Het is een beetje een grappig zicht: de pers- en VIP-wachtrij is langer dan die van de gewone kaarthouders. Ander opvallend ding is dat het hier inderdaad een internationaal gebeuren is, gezien iedereen in de wachtrij wel een andere taal lijkt te spreken. Eens binnen valt het echt op hoe ruim alles is, ander leuk iets is de gemoedelijkheid waarmee alles verloopt. Niets dan blije gezichten! Op muzikaal vlak laat ik me meteen verrassen door de Franse groep Diary of Destruction. Ik dacht eerst dat de zware schreeuwstem van een man was, maar het was die van een zwarte panter en wat voor een panter: grauwen en grollen, maar ook af en toe fijnbesnaarde toonaarden etalerend! Op muzikaal vlak zwaar spul en toch goed verteerbaar. Ik kan ervan genieten, net als de mensen om me heen. Voor ik het weet is hun set voorbij en dat is altijd een goed teken! Bij de rust kan ik ook lekker mijn review ingeven, achter het podium, in een nette zaal: allemaal positieve zaken!
Ayin Aleph is de volgende en valt meteen op door de kitscherige stijl van de zangeres die eerst als een halve matroesjka opkomt, om dan na een paar nummer plots tevoorschijn te komen alsof ze net uit een scene van de film Moulin Rouge is gestapt en de tijd neemt om met een zweepje potsierig te bewegen. De piano synthesizer heft wel iets charmant, maar daarnaast is er enkel een drummer, een bassist en de leadgitaar. Allemaal een beetje minimaal. Het lijkt ook wel grappig, voor even, maar algauw voel ik de drang om mijn plaats af te staan aan de echte fans.
Saeko Kitamae heeft een groot hart en komt onze steun vragen via het nummer dat ze brengt en dat we ook allen massaal horen aan te kopen (via o.a. iTunes) om zo de slachtoffers van de aardbeving in Japan te helpen (Light of Life). Helaas is ze verkouden en wreekt zich dat op haar stembanden: moedig vecht ze zich doorheen het nummer, met vele verontschuldigingen er bovenop. De eerlijkheid waarmee ze het brengt siert haar en de fans aanvaarden het massaal, getuige van de goede spirit op dit festival!
MFV United: het hoogtepunt van de avond en hier gaan ook meteen heel wat mannenharten sneller slaan! Je voelt zo het testosteron gehalte stijgen! De eerste om ons te mogen betoveren is niemand minder dan de lieflijke Karolina Pacan. Dat ze een publiekslievelinge is merk je ook meteen aan de warme reacties. Ze mag o.a. een cover van The Scorpions brengen (Send me an Angel), in een kraaknette witte jurk (na een eerste wissel). Dat onze impressionante Griekse dame (Iliana Tsakiraki) kon zingen, wisten we al, maar vandaag komt ze dat nog eens onderstrepen en ook zij kan op de nodige bijval rekenen, De Spaanse en zigeunerroots van Mariangela The Murtas (Tristania) valt ook niet te verstoppen en we nemen het met veel liefde aan, net als de keuze van haar tracks. De dame van Jaded Star (Maxi Nil) is niet alleen een leuke verschijning en kan goed zingen, ze kan ook best grappig uit de hoek komen. Daarnaast was er ook nog Ailyn Giménez (Sirens) die een goede indruk maakte. De klassieke grande finale met alle dames op het podium is een zoet einde van een fijne avond! De eerste missie is geslaagd!
