Ondanks het vroege uur en de korte nacht toch al meer volk op de parking dan gisteren en dat op zich is al een goed teken voor deze reusachtige locatie. Opener La Ventura uit Nederland is meteen een aangename verrassing, al is de schaduw van Ice Queen Sharon (Within Temptation) nooit ver weg, de klank zit goed en alles komt met overtuiging over. Ze beschikken over twee grote trommels, maar gebruiken deze net iets te weinig naar mijn smaak (dat is dan ook het enige minpunt). Ze weten wat ze doen en slagen er in om zowel beuk werk te brengen als het betere en melodieuzere werk. Het publiek is tevens meteen goed wakker en laat niet na om hun appreciatie te laten blijken.
Season of Ghosts klinkt niet altijd stemvast en bracht ook wat extra backings mee op tape. De nodige elektronische klanken komen eveneens uit een doosje, net als de fijne piano synth. Net als bij de openingsband is er veel galm op de micro: maar de sfeer is er wel. De handjes klappen en heel wat armen gaan de lucht in. Het is zoals ze zelf aankondigen tijd om wakker te worden en met wat ochtendoefeningen uit te pakken. Als ik de kleine foutjes bij de zang mag vergeten (het oog krijgt ook wel iets om naar op te kijken) is dit eveneens een meer dan aangename kennismaking en bovendien bijzonder sfeervol.
Dark Sarah is meteen goed voor het eerste wow moment. Een stem als een klok, een podium act die er staat en een gouden band. Alle elementen spreken in hun voordeel! Dat ze zowel stevig als harmonieus kunnen klinken is een ander pluspunt! Niet enkel de zwart wit (gestreepte) jurk, maar soms ook de muziek deed me soms aan een circus of een melodieuze musical denken: ik liet me betoveren en me dunkt dat de aanwezige massa hier ook in mee was! Niets liet vermoeden dat dit eigenlijk hun eerste internationaal optreden was, de hierboven vermelde feiten al evenmin! Opmerkelijk was de vocale steun uit het kamp van Diabulus in Musica (Zuberoa Aznárez). Ook dat was een hoogtepunt en bij deze meteen ook een duidelijk signaal om deze groep ook hierna te blijven opvolgen!
Ancient Bards was een te verwachten hoogtepunt en met hun symfonische power metal voldeden ze ruimschoots aan de verwachting! Zowel de oude als de nieuwere nummers bewezen dat ze er stonden. De show stond op punt en iedereen genoot. Ook hier was er op vocaal vlak echt niets op aan te merken, buiten dan om de zuiverheid en de kracht nog eens in het vet te onderstrepen. De drums waren tot buiten te horen en dat de gitarist af en toe wat mee zong maakte hier eigenlijk geen afbreuk aan de idee achter dit festival: female fronted metal was wat we kregen! Ik vernam nadien dat de nieuwste CD als zoete broodjes werd verkocht en dat zegt genoeg!
Jaded Star is minder sterk dan de vorige groep en hun eerste CD moet nog uitkomen: wel, soms is het wijzer om je tijd te nemen en er echt je werk van te maken. Op het eerste zicht een wijze beslissing, al is hun metal rock echt wel genietbaar. Hun frontvrouw weet het volk te Mennen en haar muzikanten spelen redelijk strak, Bij Wake up krijgen ze zelfs de steun van 30 fans die op het podium mee konden genieten. Al bij al was het een aangenaam optreden, ik zou zelfs gewag maken van een positieve verrassing!
Head Phones President komt uit Japan en zou hier niet zijn mocht de grote baas van dit festival een grote fan zijn van al wat Japans is. Voor zeer velen is het een kennismaken met en al vrij snel komt er vooraan ruimte vrij om de wervelstorm van dichtbij te bekijken. De frontvrouw staat geen seconde stil en blijft maar huppelen en tornado achtige bewegingen maken. Op muzikaal gebied kan je gewag make van J-rock met metal invloeden, waarbij het geheel vrij strak klinkt. Het is grauwen en grommen, maar af en toe ook loepzuiver uithalen op een iets rustiger gedeelte. Elke hoek van het podium moet er tevens aan geloven, een echte tsunami dus!
Skeptical Minds mag in mijn ogen het lijstje van de headliners openen en laat al vrij snel merken dat dit een halve thuismatch is, iedereen geniet er zichtbaar van! Keer op keer gingen de armen in de lucht, werd er meegedaan, … De sfeer zat er stevig in! Toen ook nog een eigenzinnige versie van Ace of spades te berde werd gebracht was het feest compleet! Zowel oude als nieuwe (Fear) warden sfeervol gesmaakt. Hun Industrial metal en de nachtegalen stem van Karolina waren op en top in orde! Hun klassieke afsluiter (Living in a movie) mocht niet ontbreken. Het kot was te klein en de temperatuur was verschroeiend heet! Ik hoop dat er nog meer festivals voor hen vallen, dus boek ze!
Diabulus in Musica bracht drie vrouwen en twee mannen mee als backing vocals, uiteraard onder de leiding van de lead vocalist Zuberoa Aznárez. De synth-man (Gorka Elso) kon ook een aardig stukje brullen en gaf het optreden een extra cachet. Het geheel klonk heel symfonisch en melodieus. Het stukje met de dwarsfluit was ook best aardig. Dit festival laat nooit een kans liggen om een gelegenheidsduet te berde te brengen. Deze keer was het ook zo, Het einde van hun set was eveneens memorabele en ik denk wel dat iedereen nu wel snapt waarom ze hier al vier keer mochten optreden.
Draconian is eigenlijk niet echt een groep die hier op de affiche hoort, waarmee ik niet wil zeggen dat het een slechte band is. Integendeel! Voor mij is het duidelijk dat de lead vocals eigenlijk mannelijk zijn. Draconian is een beetje een restant van de glorieperiode van wat ik wel eens pleeg te benoemen als 'beauty and the Beast' (in dit geval oergebrul, een sterke mannelijke stem gedreven door bitterheid en woede) metal. Een mooie verschijning met de stem van een nachtegaal, alleen dus in dit geval eerder als tweede viool (en veel mensen keken ook wel uit naar deze nieuwe zangeres en stelden zich de vraag of ze wel voldeed aan de verwachtingen). Heike Langhans deed het prima, niets op aan te merken (de druk om op z’n minst even goed te doen als haar voorgangster moet ook wel enorm geweest zijn), missie volbracht met glans! Song na song kregen ze het publiek op de knieën. Ik heb er wel van genoten, vanop een veilige afstand en ver weg van het gewoel en de hitten van al die honderden mensen op de eerste rijen die wild meebrullen, met de armen zwaaien, headbangen … Een prachtig metal-feestje dus!
The Sirens is de volgende groep en het festival begint toch al flink door te wegen op heel wat mensen. Kari, Anneke en Liv brengen het beste voort, het beste wat onze mooiste nachtegalen kunnen brengen en dat is gewoonweg betoverend, meeslepend, zeemzoet, hemels … ! Er bestaan gewoonweg onvoldoende woorden voor. Voor mij is Kari de minst bekende en had Anneke gerust een mooie commerciële doorbraak mogen kennen (het volk kent uiteraard Broken Glass, Saturnine en Strange Machines). Liv tapt uit een ander vaatje en kan gerust songs uit haar verleden plukken zonder dat de mensen moeten nadenken over welke track het gaat. Het is ook mooi hoe goed de drie dames op elkaar zijn ingespeeld. Ieder krijgt ook haar gloriemoment, allemaal netjes afgesproken. Ik laat me, net als de grote massa meevoeren en sluit mijn ogen. Compleet vergetend dat ik eigenlijk wat meer aandacht zou moeten besteden aan de nummers die ze brengen, maar hun hemelse stemmen betoveren me. Sinds ik weet dat er zo iets als playlist.com bestaat hoef ik het me al helemaal niet meer aan te trekken!
Sirenia, lijkt eveneens geknipt om hier te komen spelen en vele mannenharten sneller te doen slaan! Alyn is op zich ook wel een prachtige verschijning! Helaas ook weer datzelfde principe: 'the beauty and the Beast'. Op vrijdag zag ik haar al aan het werk en genoot ervan. Nu ook, maar de vermoeidheid begint toe te slaan. Leuke melodieuze muziek, dat wel. Misschien verwacht ik anno 2014 iets teveel innovatie, maar dat heeft dan te maken met mijn persoonlijke smaak. Het volk genoot ervan, zichtbaar en dat is tenslotte het belangrijkste!
Leaves’ Eyes, ja. Hier is Liv weer, ditmaal met haar eigen project en ook nu weer weet ze iedereen te betoveren. Haar 2de optreden van de avond breekt alweer wat potten en haar uithoudingsvermogen is veel groter dan het mijne! Haar zeemzoete 'dream metal rock' voert me naar dromenland, met een laatste blik op haar – nog steeds – knappe verschijning. Omdat dit festival bulkt van de verrassingen zijn er ook nog de nodige guests: Cesair stond bij twee nummers op het podium (Galswintha en Meredead). Check de laatste CD van Leaves’ Eyes en dan weet je waarom. Vic Anselmo speelde ook mee met een nummer. Daarnaast was er ook nog de bijdrage van Christian Roch deed ook mee op Uilean Pipes en fluit.
Een zalige finale van een zalig festival! Hier eindigt iets waar ik lang uitkeek. Het was meer dan de moeite!
