Lord Dying is een relatief jonge band waarvan het talent vrijwel onmiddellijk werd onderkend door gerenommeerd platenlabel Relapse Records, met de bijhorende platendeal tot gevolg. 'Poisoned Altars' is de opvolger van 'Summon The Faithless', de debuutplaat van Lord Dying uit 2013. Omdat we dit album ruimschoots konden smaken -in het bijzonder titeltrack 'Summoning The Faithless', die ons als een bijna dansbare mix van doom en thrash verleidde tot enige aanstellerij voor het podium in de Muziekodroom-, keken we reikhalzend uit naar het vervolg op deze plaat. We waren nochtans een gewaarschuwd mens: zanger Erik Olson had ons duidelijk aangekondigd dat het nieuw materiaal steviger zou zijn, en rond een thema zou draaien, in tegenstelling tot de losse verzameling nummers die 'Summon the Faithless' was. Ook werd tussendoor drummer Reid vervangen door Rob Shaffer, een wissel waarvoor de reden ons niet bekend is. Olson wou ons ten tijde van het interview nog niet veel vertellen over het thema dat het tweede album zou overkoepelen, maar intussen is hij is hij formeel: 'De plaat draait rond pijn, depressie en verslaving, en vooral het vinden van de kracht om die zaken te bevechten en te veranderen in je eigen leven.' De teksten op 'Poisoned Altars' zijn dan ook sterk autobiografisch. Olson worstelt al zijn hele leven met deze uitdagingen en probeert ze naar best vermogen het hoofd te bieden.
Tijdens de openingstrack 'Poisoned Altars' horen we een Lord Dying in het verlengde van de debuutplaat 'Summon The Faithless'. Enthousiast stellen we vast dat Olson's lekker in het gehoor liggend gebrul de truuk nog altijd doet. Onze hoop groeit dat de opvolger een even sterk plaat is geworden als zijn voorganger. Tijdens 'The Clearing At The End Of The Path' moeten we met een langer instrumentaal gedeelte afrekenen, maar nog steeds zijn we volledig mee. Bij 'A Wound Outside Of Time' vallen we alweer helemaal voor Olson en zijn bijna gescandeerde songs. Hoewel: dat 'gescandeer' begint ons wel wat op te vallen. Missen we daar toch ietwat de meer melodieuze aanpak die we op de eerste plaat vonden? Maar dan botsen we op de vierde track, 'An Open Sore', die ons toch voor enige vraagtekens stelt. 'Wie grijpt daar de microfoon beet halverwege de track, zonder zich af te vragen of zijn stem wel bij het genre past', zo vragen we ons onbevooroordeeld af. We gaan even bij Eric Olson zelf ten rade om deze track toe lichten, en al snel blijkt dat we onze mening maar beter herzien: niemand minder dan Aaron Beam van Red Fang verschijnt als gastzanger in dit nummer. Hij is een oude vriend en een samenwerking stond al lang op het verlanglijstje, met 'An Open Sore' als resultaat. De band zelf is zeer tevreden met dit nummer, maar wij vinden het toch de minst toegankelijke song op dit album. Met 'Offering Pain' herneemt Lord Dying zijn 'normale doen' en krijgen we een stevige doch niet zo imposante song. 'Suckling At The Teat Of A She-Beast' ligt dan weer een stuk dichterbij het niveau dat we van Olson en Co gewoon zijn, en de laatste twee tracks 'All Hopes Of A New Day ... Extinguished' en 'Darkness Remains' laten ons met een gerust hart besluiten dat Lord Dying nog een lange lijdensweg te gaan heeft voor de dood effectief intreedt.
In een samenvatting zouden we kunnen stellen dat 'Poisoned Altars' wat aan melodie heeft ingeboet tegenover zijn voorganger, waar we de bijna dansbare titeltrack warm omhelst hadden. Ergens missen we dit misschien wel op deze nieuwe release. Of het nieuw werk ook echt agressiever is, zouden we niet meteen willen bevestigen. De teloorgang van melodie is eerder een feit, en dat stelt ons ietwat teleur. Toch merken we dat 'Poisoned Altars' ook een groeiplaat is, net zoals het debuutalbum. Iedere luisterbeurt opent een nieuw deurtje. Geef deze plaat dus even wat tijd, want dat is wat de muziek van Lord Dying wel vraagt.
Tracklist:
Poisoned Altars
The Clearing at the End of the Path
A Wound Outside of Time
An Open Sore
Offering Pain
Suckling at the Teat of a She-Beast
(All Hopes of a New Day) ... Extinguished
Darkness Remains.
