Dat HUMO's Rock Rally één springplank kan zijn voor succes in eigen land en eventueel in het buitenland? Er zijn al menige bewijzen van dat het inderdaad kan. Noordkaap, Gorki, Steak Number Eight, School is Cool zijn maar enkele voorbeelden van bands wiens carrière o.a. dankzij HUMO's Rock Rally eindelijk op de rails is gezet. Ook Geppetto & The Whales, die zowel in 2010 en 2012 deelnamen, hebben veel te danken aan de eerdergenoemde wedstrijd. Vooral na hun deelname in 2012 kwam hun carrière in een stroomversnelling te staan. Zo mochten ze aantreden op Puntpop en Pukkelpop, waar ze een heel sterke indruk nalieten. Bovendien brachten ze een EP uit People of Galicove (2012) met het geweldige Juno. Pas in 2014 kwam een eerste full album op de markt. Heads of Woe kon zowat overal op heel sterke recensies rekenen, ook het publiek omarmde zowel de plaat als de band. Zo bewezen ze bovendien op Pukkelpop 2014 als band een hele evolutie te hebben doorgemaakt, ook op het podium. Knappe interacties, een euvel waar we in 2012 nog kritisch over waren, gecombineerd met heel intensieve soundscapes. Dit is in één zin waar Geppetto & The Whales anno 2014 voor stond.
Ter gelegenheid van Casino Boite mocht de groep zaterdagavond aantreden in de gezellige ConcertzaalDe Casino te Sint-Niklaas. Bij het betreden van de heel goed vol gelopen zaal, viel ons vooral het zeer jeugdig publiek op. Op zich niet verwonderlijk met twee Belgische bands die vooral de laatste jaren volop aan een doorbraak bezig zijn. Wij waren er ook bij, lees verder voor onze bevindingen.
Ook het voorprogramma Byron Bay heeft één verbintenis met HUMO's Rock Rally. Alles begon toen frontman Tom Verstappen, het ondertussen grijs gedraaide nummer God only knows op het publiek los liet. Er werden veel vergelijking gemaakt, o.a. met Bon Iver. Maar Tom bleef er kalm onder en richtte ondertussen (samen met David Maes op toetsen, Dries Lybaert op gitaar en Sander Stuer achter de drum), Byron Bay op. Ondertussen kreeg deze band heel veel positieve feedback en ze geraakten dan ook tot de finale van HUMO's Rock Rally 2014. Zonder meer was het dan ook uitzien hoe ze het er in Concertzaal de Casino zouden vanaf brengen. Het enthousiasme waarmee de heren op het podium stonden, ze bedankten zowel publiek als headliner van de avond uitvoerig, zorgde alvast voor een eerste goede indruk. Puur muzikaal had Byron Bay dan ook al wat pareltjes van songs te bieden. Het meeste ligt ook wat in verlengde van die single God Only Knows. Het gaat daardoor wel allemaal een beetje diezelfde lijn op, de vergelijkingen met eerder genoemde artiest blijkt echter ook wel ergens te kloppen. We herhalen 'ergens', want er is uiteraard nog wat werk aan de winkel. Ondanks de leuke interacties naar het publiek voelen we nog een zekere stroefheid, naar we vermoeden te weiden aan de zenuwen. Uiteraard zijn deze jongens ook nog niet zo lang bezig, je ziet dan ook duidelijk dat ze nog wat podiumervaring ontberen. Op zich is dit geen kritisch punt, iedere band die nu groot is geworden, is ooit op deze eerder bedeesde manier begonnen. Byron Bay gaf echter een heel sterke indruk mede door de songs met teksten die elk van ons wel ergens raakt. Liefdesverdriet is een beetje de rode draad doorheen het geheel, zo hadden we de indruk.
Om een voorbeeld te geven:
And God only knows
Why she had to go
And God only knows
How she is up there
How she is
And only time will tell
And only time will tell
Tom is bovendien niet alleen een begenadigd liedjes schrijver, hij brengt deze songs ook recht vanuit het hart. Hierbij bijgestaan door klasse muzikanten. Daardoor krijgen ze het publiek dan ook volledig mee. Kortom de eerste indruk kan meevallen, of tegenvallen. In het geval van Byron Bay zien we een heel mooie toekomst weggelegd voor deze groep, in de voetsporen van Bon Iver of Fleed Foxes waaraan ze ons inderdaad wat doen denken. Bovendien liet de band ons weten dat er binnenkort een nieuwe single op de markt komt, waar we uiteraard enorm naar uitzien. We kunnen Byron Bay enkel aanraden, begane wegen te blijven bewandelen, wij waren nu alvast onder de indruk.
Geppetto & The Whales stonden, gehuld in mooi sfeervolle verlichtingen, tien minuten eerder op het podium dan in het programma was vermeld. Ook zij hadden er duidelijk zin in. De eerder angstige - zich achter instrumenten en microfoon wegstoppende- band die we in 2012 op het podium van Puntpop bezig zagen, leek getransformeerd tot één ijzersterk geheel. Met een zelfverzekerde blik in de ogen en muziek die je hart verwarmt, leek het een gedenkwaardige avond te gaan worden. Een technisch probleem, met de banjo die maar niet wilde werken, leek roet in het eten te gaan gooien. Maar de heren lieten dat niet aan hun hart komen en besloten dan maar akoestisch deze song te brengen. Midden in het publiek dan nog, met enkel de gitarist nog op het podium. Het zorgde voor een soort magie die we maar zelden meemaken. De zanger en andere artiesten die midden in het publiek bijna a capella hun strofes zongen, met intussen de gitarist op het podium die geregeld een hartverscheurende mooie solo weggaf. Dit was meteen de aanloop voor een verder schitterend verlopen concert. De lont was bij dezen aan het vuur gestoken en Geppetto & the Whales konden de rest van de avond niets meer verkeerd doen. Niet alleen zijn er de wondermooie songs als Maxburg, Jonathan of Bright Star die allen schipperen tussen hartverscheurend, intiem en meeslepend. Ze werden met een soort vurigheid en gretigheid gebracht, die ons en de aanwezigen heel diep raakte. De ene keer kon je een speld horen vallen in de zaal, het volgende momenet scheurden de gitaren heel diep door je heen. Nergens werden geluidsmuren afgebroken, maar de set zat boordevol heel uiteenlopende variaties en tempowisselingen. Na de regulaire set kwamen ze nog even terug om een wondermooie Saigo en Time te brengen als ultieme kers op de taart.
"En ja hoor, de kippenvelmomenten waren weer aanwezig. En tegenover het optreden op Puntpop was er zelfs een verbetering merkbaar. Een iets meer bewegelijke band die zowaar wat overging tot interactie met het publiek. Deze Belgische band heeft veel potentieel dat bewezen ze hier nog maar eens. in het oog te houden!"
Dit schreven we over het aantreden van Geppetto & The Whales op Pukkelpop 2012. Ondertussen zijn we circa drie jaar verder en zagen een band die niet meer moet onderdoen voor eender welke andere groten der aarde! Het mag duidelijk zijn, Geppetto & The Whales hebben in Sint-Niklaas bewezen klaar te zijn voor de grote oversteek en de ultieme doorbraak in 2015!
Setlist:
For the black hand at dawn // Cocklane Ghosts // Indian Child - Switch on the light // Heads // 1814 // Esther, You // Animals // Maxburg // Jonathan // Duquesne's Horse // Bright star in the Morrow // Saigo // Time
