Deze twaalfe editie brengt ons een mooie affiche. We keken uit naar deze editie en hopen ook dat de headliner een Belgische inbreng kent. Of onze verwachtingen zijn uitgekomen leest u hieronder:
Dark Poem mag deze editie openen, terwijl het buiten prachtig weer is laten twee dames bijgestaan door een percussionist (Peter De Koning, met een laag verf op bovenlijf en hoorndrager) het beste van zich horen. Ik heb ze al eerder bezig gezien, tijdens een vorige editie van Trolls en Légendes in Mons en was onder de indruk. Ze omschrijven zichzelf dan ook als Faerie-electro en stonden in Mons op de best denkbare plek om hun ding te doen. Vanavond is de setting iets anders en zijn ze hier eerder het sprankeltje licht in de duisternis. Raya Schaduwjaagster en Sophie Drakenvleugels doen flink hun best om het publiek mee te krijgen. Ze zingen samen en af en toe ook ieder apart, waardoor je telkens weer een andere auditieve inval hebt. Ook vandaag zijn de twee stalen tonnen op het podium, waarop ze naar hartenlust het tempo kunnen aangeven. Naar het einde toe neemt het tempo toe, komt er een dromenvanger bij en een helm met stekels op. De beats staan op punt waardoor we een wervelende finale krijgen.
Liquid Trauma: het is ook geen toeval dat ze hier vanavond op het podium staan, want Peter van Bogaert (Liquid G.) en Peter De Koning (TraumaSutra, Hybryds ) vonden elkaar medio 2013 tijdens het evenement Porta Nigra Festival in Aarschot. Mijn collega Erik Van Damme mocht hun vorig CD bespreken en was diep onder de indruk. Ik citeer hier even zijn bevindingen: “Deze twee meesters in hun vak slepen een enorme dosis ervaring mee, binnen hun eigen donkere tot occulte wereld. En brengen die met dit project samen, tot een magische duister geheel. Hun muziek zal door deze aanpak zowel liefhebbers van EBM, occulte eigenschappen van elektronische muziek, Ambient en experimentele elektronische muziek over de streep moeten trekken.
Liquid Trauma leveren een album af boordevol pure waanzin, binnen een aankleding die de luisteraar meesleept naar de meest donkere zijde van zijn of haar ziel. Is onze eindconclusie.” Ik kan het hier alleen maar mee eens zijn. Ik merk op dat Peter zich volledig geeft: de ene keer furieus schreeuwend terwijl hij lustig aan de knopjes blijft draaien en er laag na laag op loslaat, de andere keer zowaar in het Nederlands zijn teksten debiteert als een waar spraakwaterval. Vooral bij dit laatste zijn we onder de indruk, van mij had hij gerust met het industriële gedeelte mogen beginnen om vervolgens met de gezongen nummers te eindigen. Ik merk ook op dat het publiek bij die nummers ook echt wel beweegt. Ze sluiten alvast af met een hoogtepunt! Ik zou hen hierbij haast kunnen omschrijven als de Nederlandstalige Front242!
Die Weisse Rose werd opgericht in 2001 met als doel hun creatieve output te verwerken met verschillende historische gebeurtenissen. Wat Richard Wagner ooit omschreef als “Gesamtkunstwerke” – een totaalpakket waarbinnen kunst, cultuur en geschiedenis in zitten verwerkt. Langzaam aan maar zeker bouwen ze een duistere sfeer op, terwijl de piano zorgt voor melancholische klanken en er beangstigende geluiden weerklinken uit de box. Eens de intro voorbij is aanhoor ik hun poëzie, gedreven door 2 percussionisten. De man achter de micro geeft zich volledig, het klinkt haast alsof hij staat te preken. Op het einde sluit hij af met We will never brake our word, laat zijn micro vallen en blijft lustig voortbrullen, als gestoken door een wesp. Als het nummer gedaan is stormt hij weg, horen we een vervormde versie van Edith Piaf’s nummer Non, je ne regrette rien. Iedereen moet even knipperen met de ogen voor we goed en wel door hebben dat de set er op zit. Van een stormachtige set gesproken!
Thorofon werd opgericht in 1994 en brengt snoei harde electro/industrial met af en toe geschreeuw. Oordopjes zijn een must, maar liefhebbers van het hardere genre genieten met volle teugen! Het geestige is wel dat ze beiden in het wit gekleed zijn en ietwat afsteken tegen de omringende duisternis. Dat er ook nog een zonnebril bij moet? Jazeker! De fotografen verdringen zich om het juiste kiekje te schieten van de zeer diepe insnijding en het feit dat er ook geen BH aan te pas komt. Onze wulpse dame heeft flink wat bekijks en de heren zijn hier omwille van de muziek, hé en niet omwille van de cc’s (om Temptation Island even eer aan te doen). Een grapje mag er af en toe wel af. Ons duo wisselt ook nog eens af, waardoor zij ook achter de micro mag gaan staan en zo nog meer lenzen op zich krijgt. De lenzen lijken haast te groeien als ze haar in beeld krijgen. Op muzikaal vlak valt het mee al hoor ik af en toe tegendraadse dingen, er komt ritme en schwung in, helaas zijn er ook wat machinale haperingen. Ze werken hard en proberen het ook wat luchtig te houden. Een beetje ska & reggae mag ook. Het tempo stijgt af en toe en ik zie fans die aan het dansen slaan. Voor de fans was het genieten (ondanks de paar haperingen).
Darkwood opgericht in 1997 en sindsdien langzaam aan maar zeker hun reputatie van uitstekende neofolk band aan het uitbouwen. Akoestisch, met drums, een viool, een bas, een synthesizer en een melancholische stem die er staat. Op haast militaire toonaarden aanhoren we hen en genieten. Dit is zo een moment waarbij je rustig je ogen kan sluiten en geniet van wat je hoort. Je volt de passie en de energie. De melancholie spreekt me aan. Af en toe bespeur ik zelfs een beetje romantiek. Ze betoveren het publiek, pakken hen volledig in. Ik verdrink haast in hun klanken, zonder het te beseffen. Het tempo en de sfeer zit goed, dit is in stilte genieten. Pakkend en treffend! Genieten! Dank u voor deze mooie set! Hoogtepunten zijn er genoeg: Like Chatter, Nothing Left To Lose, Lied Am feuer, Stiller Bund en Night!
Ordo Rosarius Equilibrio hoeft geen intro en het is ook niet de eerste keer dat ze hier mogen optreden, noem hen gerust de publiekslieveling! Ze bedanken ook Peter meermaals voor het feit dat ze hier mogen staan tijdens Walpurgis. Nicolas (Empusae) mag mee op het podium en speelt zijn rol als percussionist op de achtergrond. Het publiek is helemaal weg van hen. Zowel hun grootste hits als hun nieuwer werk kan rekenen op flink wat respons. Ook hier is het genieten, waarbij je af en toe je ogen sluit en de muziek op af laat komen. Ik zie flink wat beweging in het publiek. De sfeer zit goed en iederen ziet het zitten, ondanks het einde van een emotionele tour. Het valt me ook op hoe hun muziek vaak de actualiteit weet te beschrijven zonder dat dit de bedoeling was. Het komt ook niet vaak meer voor dat ik tot de laatste noot blijf, maar deze keer slaag ik er ook in en ga naar huis met een goed gevoel! Als ik het me goed herinner heb ik vooral goed genoten van Hell is where the heart is, Three is an orgie and 4 is forever, 4 all our scissor Sisters, Imbecile, my lover en A song 4 hate and devotion.
Porta Nigra was weer genieten, al mocht er van mij meer volk zijn (goed wetende dat iedereen zijn best gedaan heeft). Laat ons vooral onthouden dat het een fantastische avond was!
Meer info:
Ordo Rosarius Equilibrio
http://bit.ly/2irisDM
Darkwood
http://www.darkwood.de/
Thorofon
http://bit.ly/2jU0eem
Die Weisse Rose
http://bit.ly/2iAkAYd
Dark Poem
http://bit.ly/2jnYYzm
Liquid Trauma
http://bit.ly/2iv8g8s
