Massive Ego - Church For The Malfunctioned (Out Of Line Music)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    3 april 2019

Massive Ego zijn terug met hun nieuw album, “Church For The Malfunctioned”, met een nieuw harder, luider en bozer geluid, en met kritiek op religies en hun plaats binnen de samenleving.
De basis van hun muziek blijft solide jaren 80 electro pop, maar ditmaal met toevoegingen van industrial elementen, gothic tunes en donkere geluidsgolven. Waar ze op het eerste album voorzichtig met de tenen de dark scene raakten, zijn ze nu helemaal in het donkere water gesprongen.
Massive Ego speelt deze zomer o.a. op zaterdag 20 juli op het Amphi Festival te Keulen (D)


De band nodigt je uit om de onheilige communie te vieren in een nieuwe kerk: de kerk van de ‘malfunctioned’ de kerk van de zwartgekleede, opgemaakte en naar donkere muziek luisterende ‘misfits’. Hun boodschap: leef je eigen leven en vier je persoonlijke levensstijl in plaats van te bidden tot valse goden.

 

 

The Last Sunrays In June begint met een oud carrouseldeuntje vooraleer het overschakelt op aanstekelijke donkere electropop met zang van gevallen engelen. Digital Heroin, een kruising tussen electropop en EBM, uit kritiek op de digitale maatschappij met al zijn verslavende computers, smartphones, games etc. Digitaal is de nieuwe religie geworden. Malfunctioning Me marcheert voort op een donkere beat en wordt gedreven door persoonlijke smart.

My Religion Is Dark is een herkenbare, aanstekelijke geloofsbelijdenis met veel variatie in beats. Dit kan weleens een clubhit worden. Fallen from Grace munt uit door een lekker gesyntheseerd gitaargeluid, futurepop passages en stoere zang. Deze geslaagde mix zorgt voor een bewogen electrorock track. The Wolf, een emotionele pianoballade, gaat o.a. over jezelf snijden, eenzaamheid, je niet begrepen voelen, e.d. Het meerstemmig gezongen Point Of No Return is een echte dancefloorfiller met invloeden reikend van And One tot Hocico.

Op jaren 80 synthpoptonen gaat Super Selfie Superstar van start, maar al vlug wordt een blik moderne electropop geopend en erbovenop gekieperd. Het resultaat is wonderwel geslaagd. Killing For Gods, een fijn stukje kritiek op religie, vermengt het DNA van synthpop met dat van futurepop en creëert zo een heerlijke hybride. World In The Gutter schept een dystopisch beeld van de wereld en geeft kritiek op multinationals, de VS, de afkalving van de vrije meningsuiting,... en doet dit op een uiterst meeslepende en meedansende manier.

Kill The Conspiracy is een harde song die zelfs aan Combichrist doet denken. Military Fashion Show is een verdienstelijke maar voor ons overbodige coverversie van Military Fashion Show van And One. Gezien we teveel van het origineel van And One houden , is het te moeilijk om hier een oordeel over te vellen. Is The Universe Trying To Tell Me Something is melodieuze dansbare synthpop en klinkt als een ‘oudere’ Massive Ego song. Mother Requiem tenslotte is een mooie, licht mysterieuze outro.

Conclusie:
Massive Ego is op “Church For The Malfunctioned” het imago van excentriek maar iets te braaf synthpopbandje ontgroeid en opteert voor een harder, bozer, brutaler maar nog altijd erg melodieus geluid. Met dit album zullen ze ongetwijfeld een hoop zieltjes winnen voor hun Church for the Malfunctioned geloofsgemeenschap.