Als er één woord is om de meest actuele vorm van Voyager te beschrijven, is het 'kleurrijk'. Na jaren van evolutie en het vergaren van wereldwijde invloeden die het unieke geluid van het Perth-kwintet vormen, zijn Voyager de afgelopen jaren echt tot hun recht gekomen en hebben ze een pad van succes gecreëerd, zowel op als naast het podium. De genre-transfigurerende act combineert new-romantics en 80’s doordrenkte vocals, keytar solo's, technische maar toch melodieuze fretwork, groovy bas en bombastische drums. Dit alles maakt Voyager tot de pop / prog / power / rock / metal-kracht waarvoor ze tegenwoordig bekend staan.
"Colours in the Sun" is een muzikale weergave van een persoonlijke reis naar een geadopteerd land. "Wij zijn de kleuren in de zon", zegt Voyager, die de enorme en gevarieerde schoonheid van Australië wil vieren. De plaat is “het meest transcendente, gelaagde en bruisende album " dat ze ooit hebben geschreven en opgenomen.: “Het is poppy, maar toch nog heavy door de krachtige riffs. Het is een echte weerspiegeling van Voyager - vijf individuen van verschillende oorsprong komen samen en creëren een uniek geluid onder de Australische zon. "
De Cover Art van “Colours In The Sun” is gemaakt door drummer Ash Doodkorte Hoewel het er misschien niet zo uitziet, is het kunstwerk bijna volledig gemaakt van foto's van zonsondergangen in de buurt van zijn huis in Perth, West-Australië. Er staan zeven zonnen op de cover, één voor elk Voyager-album, en de nieuwste versie van hun 'V'-logo bestaande uit vijf lijnen, één voor elk lid.
Colours schiet uit de startblokken met catchy keytartonen. Het is meteen duidelijk dat Voyager met Danny Estrin een sterke zanger in hun rangen hebben. Muzikaal gaat dit nummer dat geïnspireerd zou zijn door Steve Winwood alle kanten op, van synthpop, over rock en postpunk tot progressive metal. Met Colours wil Voyager aantonen dat we allemaal kleuren in de zon zijn, en dat ze als band vooruitgang boeken op hun verdere reis naar de volgende release. Severomance is een heerlijke hybride van indierock en popmetal à la BattleBeast en Beast In Black.
Brightstar klinkt in het begin als 80ies pop en ontwikkelt zich tot epische moderne rock in de trand van Editors, Snow Patrol, Muse en Coldplay. Saccharine Dream is stevige rock die verzacht wordt door de heldere lichtmetalen stem van Danny Estrin. Op het krachtige poprocknummer Entropy krijgt Estrin vocale versterking van Einar Solberg van Leprous. De 2 stemmen passen goed bij elkaar. Maar voor mij persoonlijk hoefde dit duet niet. Zo straf vind ik Danny Estrin’s stem.
Reconnected is een groovend nummer dat we met enige goede wil kunnen bestempelen als progressive metal. Now or Never is een kort maar aanstekelijk rustig rocknummer met zelfs een paar Duitse zinnen. Sign of the Times serveert stevige superieure meezingbare melodieuze rock. Het riffzware Water Over the Bridge brengt prachtige poppy progressive powerrock. Runaway tenslotte kruist synthpop met krachtige poprock in de trand van Bring Me The Horizon.
