RABIA SORDA (MX/DE) + MOAAN EXIS (FR) + FEATHER BOX, Magasin 4, Brussel, 31/01/2020

Review:Concerten
  Van Muylem    1 februari 2020

Ik moet toegeven: Rabia Sorda stond al lang op mijn bühne verlanglijstje. Hun meest recente albums werden steevast uitstekend ontvangen, alleen het podiumgevoel ontbrak nog. Bij deze nam ik er ook nog 2 andere groepen bij en dat op een locatie die me goed ligt.


Feather Box: het eerste wat opvalt als ik toekom is dat er niet veel volk is. Van de eerste groep heb ik amper iets teruggevonden op het internet en wat ik kon beluisteren sprak me helemaal niet aan. Op het podium zie je een koppel: de man heeft wat weg van een mix tussen DJ Regi en een verwaaide hippie die net uit een teletijdmachine is gestapt. De vrouw toont zich in een BH en een strakke broek. De fotografen klikken alvast gezapig. Hun muziek: drum’n bass, micro’s met relay en playback functie, wat keelklanken en wat kleinere show elementen. Meteen vraag ik me af wie die hier heeft geboekt gezien ik absoluut geen binding voel met de headliner noch met het hele gebeuren. Langzaam aan bouwen ze een beetje spanning op, maar de tribal geluiden doen me eerder meewarrig kijken naar wat zich afspeelt op het podium. Het blijft een vreemde eend in de bijt. De show duurt ook véél te lang naar mijn zin en ik ben al blij dat ik de hele tijd op een krukje heb kunnen zitten.

Moaan Exis: live drums, wat elektronica, twee mannen met een rood geverfde kop en een bloot bovenlijf. Af en toe hoor ik een zwaar vervormde stem. Als podium act moet ik zeggen dat ze er staan, al behoren ze binnen hun genre wel niet tot de top. Ik heb ook wel iets teveel het gevoel dat ze een nieuwe versie van Nine Inch Nails proberen te zijn. Vooral de drummer spreekt me aan met zijn vurig aansporingen. Gaandeweg bevalt het me iets beter, maar helaas zijn er ook wat technische problemen (en moeten ze oa een drumstel herbevestigen). De tribal electro slaat plots aan en ik zie steeds meer mensen dansen, waarbij ook het koppel van Feather Box en hun entourage. Het feestje lijkt nu helemaal losgebroken. Een mooie afsluiter van een best strakke set!

 

 

Als Rabia Sorda eindelijk aan de slag kan is het al best laat en ook zij kampen af en toe met problemen (zo is er geen bas op het podium te horen en zetten ze hun set even stil tot het voor hen duidelijk is dat de klankman hun boodschap heeft begrepen). Een fuck off hier en daar, wat zwaaien met de vuisten en het publiek aansporen tot meer reacties, dat is wat Erk Aicrag de hele tijd doet. Snoeihard en bijzonder strak en dat de hele tijd door! Perfect Black, So Slow it Hurts, Violent Love Song, We’re Not Machines, … Het gaat er allemaal lekker in! Tot mijn grote verbazing spelen ze ook het lievelingsnummer van mijn kinderen (5 en 11 jaar): Demolicion (een Los Saicos Cover) bij ons ook bekend als kakakaka boulets, des boulets des boulets! Kort daarop begin ik echter last te hebben van mensen die ondanks het verbod toch een sigaret en zelfs joins hebben opgestoken. Niet toevallig verdwijnt de hele kliek van Feather Box om kort daarop met kleine oogjes en al rokend opnieuw op te duiken. Voor mij eindigt op dat moment mijn concert plezier en mijn avond. Als zij hun longen en gezondheid naar de vaantjes willen helpen, dan is dat hun beslissing maar ik heb geen zin om verplicht passief het hele gebeuren mee te maken en mezelf ziek te maken. Het is jammer, want ondanks het feit dat steeds meer mensen de zaal verlaten (is dan al flink na middernacht) had ik tot dan best zitten genieten.

Bijzonder jammer en in se niet tolereerbaar!