“F8” is het achtste studioalbum van de Amerikaanse metal band Five Finger Death Punch. Het vervolg op "And Justice For None” uit 2018 is ontstaan in een turbulente periode waarin zanger Ivan Moody eindelijk nuchter werd na een bijna fatale worsteling met alcoholverslaving, terwijl mede-oprichter drummer Jeremy Spencer afscheid nam vanwege fysieke problemen.
F8 is een mooie ietwat verrassende neoklassieke aanhef die overloopt in de intro van Inside Out . Bij Inside Out is het al meteen raak. Dit nummer heeft hitpotentieel en biedt de typische catchy Five Finger Death Punch sound vermengt met elementen die eerder aan Linkin Park doen denken. Ivan Moody zingt zoals steeds met een impressionante stem die veel variatie aankan. Het eveneens zeer hitgevoelige Full Circle begint met een beat die me aan Neue Deutsche Härte doet denken. De industriële metal stukjes worden afgewisseld met melodieuze metal à la Nickelback en Alter Bridge en besprenkeld met snippers nu-metal. Living The Dream is nog zo’n sterke en enorm goed in het oor liggende song. Bepaalde gitaarriffs doen aan Marilyn Manson denken, terwijl anderen een echo van Machine Head in zich dragen. Moody schippert vocaal voortdurend tussen melodieuze zanglijnen en brutale uppercuts.
A Little Bit Of begint op akoestische gitaar en blijkt een radiovriendelijk poprocksnoepje, dat voor echte metalheads wellicht veel te zoet smaakt, ook al is het zeer goed gemaakt. Bottom Of The Top komt daarentegen heel aggressief uit de hoek met boze hardcore, die hier en daar onderbroken wordt door melodieuze breaks. To Be Alone bevat ijzersterke refreinen, poppy strofen en een schitterende gitaarsolo. Mother May I (Tic Toc) is een vakkundige assemblage van verschillende metal-onderdelen: groove metal, industrial, deathcore, heavy metal en zelfs een streepje doom. Darkness Settles In haalt de strijkers boven en lijkt in het begin een gevoelige intieme ballad te worden, maar dan schakelt de band over op de Alter Bridge trukendoos.
Bij This Is War dacht ik even met Slipknot te maken te hebben. Met zijn furieuze zang en riffs en een klein beetje melodie in de mix is dit een moordend nummer, dat heel toepasselijk eindigt met ‘fuck’. Leave It All Behind draagt dan wel weer een typische FFDP stempel, al sijpelt er ook wat Limp Bizkit in het nummer, dat me toch niet helemaal weet te overtuigen, binnen. Het harde Scar Tissue marcheert op een stompende beat. De melodieuze refreinen zorgen er echter voor dat je als luisteraar niet helemaal knockout wordt geslagen. De reguliere editie van F8" eindigt met Brighter Side Of Gray een ballade met een groot “Wrong Side Of Heaven”-gehalte, die vertelt dat je maar één leven hebt.
Gelukkig heb ik de speciale editie van “F8” in handen, zodat ik kan genieten van 3 bonus nummers. Making Monsters heeft een theatrale shock horror stijl en had even goed een nummer van Lordi kunnen zijn, al zitten er ook Slipknot-achtige passages in. Death Punch Therapy is een explosief mengsel van Rammsteingedram, Ministry-ritmes, heavy metal gitaarsolo’s en het betere melodieuze hardrockwerk. Inside Out (Radio Edit) biedt een tweede kans om naar dit stomend nummer te luisteren, dat zoals reeds gezegd een enorm hitpotentieel heeft en met haar symfonische elementen de gevoelige snaar raakt en je tegelijkertijd onderuithaalt met harde vocale vuistslagen.
