Voor het eerst zie ik Porta Nigra bezig in de gigantisch grote feestzaal van Aarschot (voordien was het in het jeugdhuis er vlak naast). De gigagrote parking is haast volzet, maar eens in de zaal is het toch wat minder. Ik moet eerlijk zijn: ik twijfelde ook omwille van het Covid-19 (aka Corona) Virus. Ander excuus om hier niet te zijn is het optreden van The Mission in Sint-Niklaas (had ik anders ook graag bij geweest). Tja: je moet keuzes maken in het leven!
Op naar The Arch! Het duurt wat eer ze beginnen, want als ik binnenkom zijn ze nog steeds aan het soundchecken en niet alles lijkt in een plooi te vallen. Eens ze dan ook echt beginnen lijkt het alsof ze nog aan opwarming toe zijn (nochtans zo koud is het hier niet). The Arch kiest dan ook voor de tragere electro/darkwave/gothic nummers. Het publiek wiegt een beetje, maar moet duidelijk nog wakker schieten. CUVG (aka Gerd Van Geel) doet zijn best om met de nodige pathos het publiek mee te krijgen en geeft alles wat hij heeft. Evengoed doen als hun optreden in Brussel (Magasin 4, waar er beduidend meer volk was) lijkt moeilijk. Je ziet en je hoort ook dat er iets schort. Als CUVG openlijk afgeeft op de andere bands dat ze teveel tijd gebruikten voor hun soundcheck en dat ze zich excuseren voor het rommelige gedoe op het podium dan weet je ook waarop het staat. Jammer, maar je ziet duidelijk ook de boosheid en je gaat ook snappen waarom er regelmatig van alles naar de klanktechnicus wordt doorgegeven. Die openlijke uitbarsting van ontevredenheid zorgt wel voor de nodige schwung in hun set. Ook nog even afgeven naar de organisatie omdat ze eerst de belofte hadden gekregen dat ze langer mochten spelen en dan nu plots nog vroeger moeten stoppen, tja: ik snap het! Alien Ann krijgt nog een live trompet mee en klinkt bijzonder goed. Een gesmaakte versie! Hier laten we het dan ook bij en ik betreur het, net als de fans die meer willen.
The Danse Society is de eerste van twee bands die ik amper ken en die ik graag leer kennen. Ze klinken een beetje als Siouxsie & the Banshees (en dan vooral de zangeres). Je zou echt eens je ogen moeten sluiten en enkel luisteren: wat een stem, maar ook wat een podium présènce! Met haar stem kan ze gemakkelijk van hoog naar laag walsen en ze heeft ook een krachtig stembereik waarbij ze haast zonder microfoon iedereen kan bereiken! Ik ben onder de indruk en geniet met volle teugen! Ook de bassist en gitarist kwijten zich met verve als ze de backing vocals op zich nemen! Ik kan niet anders dan tijdens hun oproep om te dansen en in beweging te komen beamen dat het echt een fijne kennismaking was!
The Rose of Avalanche is ook een Engelse band. Ze zouden legendarisch zijn, zien er ook rock’n roll uit en klinken best goed in hun genre. Vraag is echter of rockabilly op dit festival hoort. Naar mijn aanvoelen is dit de vreemde eend in de bijt en kies ik eerder voor het vullen van mijn maag (gelukkig staat het hamburgerkraam niet ver en kan ik alles nog volgen). Ze blazen me niet omver en beroeren me ook niet. Toch zijn er fans die na afloop van hun set om meer schreeuwen, dus voor hen moet het wel goed geweest zijn. Ieder zijn meug!
Tijd voor Jerome Reuter om met zijn maten het podium te bestijgen. Vandaag is dat een live drummer en iemand met een elektrische gitaar. Zelf speelt hij af en toe percussie of akoestische gitaar. Het Luxemburgs trio is goed op dreef en weet ondanks hun vrij rustige neo-folk toch het publiek aan te spreken. Rome staat er! Zoals steeds zijn de teksten bitterhard, rauw, … De manier waarop ze worden gebracht: zeemzoet met passie en toch sarcastisch, melancholisch en bitterhard, zegt alles! Binnen het genre is dit duidelijk één van de toppers en we mogen blij zijn dat ze hier vanavond zijn! Dit is een topact, zoveel is duidelijk!
De groep waarop ik al jaren zit te wachten om hen eindelijk aan het werk te zien is Siglo XX. Voor zover ik het goed zie blijven enkel nog de drummer en de gitarist over van de originele bezetting. Achter de synth staat een jonkie en ook twee mannen met een gitaar zouden hun kinderen kunnen zijn. Dat Tom Van Troyen de zang heeft overgenomen wist ik al langer en dat hij het echt op een meesterlijke wijze doet had ik ook al opgevangen (ook op plaat). Dit lijkt echt wel iets waarvoor hij haast in een labo voor zijn gemaakt: de muziek draait haast om hem! Hij weet je te betoveren, brengt alles met passie en vuur! De depressieve tonen, de woede, de onmacht, de rebellie: alles is echt en voelbaar als hij het brengt! Until A Day is voor mij deze dag: Siglo XX zien en dan sterven! Respect! La Vie Dans La Nuit is de volgende klepper als snel opgevolgd door Summers Die. De nummers klinken haast sterker dan het origineel, ik kan amper mijn orden geloven! Als ze dan ook nog eens mij favoriete nummer spelen kan mijn avond al helemaal niet meer stuk: Sister Suicide. Het klinkt zo droevig, zo depressief, zo neerslachtig en hard dat ik er haast – zoals ze zelf zeggen – tears in my eyes van krijg (dus ook bij Endless Corridor). Kippevel! De zaal ontploft! Zonder boe of boe starten ze het ene nummer na het andere zonder haast te stoppen! Everything is on fire! The Necessity of Life is Siglo XX live aan het werk gezien hebben! The Pain Came bij Youth Sentiment zo kan je het ook zeggen als blijkt dat het einde van hun set er aan komt! Wat een explosie, wat een kracht, wat een passie, pathos, melancholie, depressieve gevoelens! Waiting for A Friend, Art of War, No One Is Innocent, Dreams of Pleasure, The Beginning … Het ene pareltje na het andere! Uiteraard komen er bisnummers (zelfs tot tweemaal toe)! Individuality, Factory (Bis1), Into The Dark, It's All Over Now (Bis2) …
Machtig, subliem, betoverend, sterker dan in originele bezetting (denk ik) … Voor mij is dit alvast het beste optreden in jaren en ik vervloek mezelf dat ik ze niet eerder live aan het werk heb gezien! Geniet van hun optredens zolang je het kan en mis ze geen enkele keer! Superlatieven schieten tekort! De lofwoorden zouden meer ruimte in beslag kunnen nemen dan het hele verslag van alle voorgaande groepen!
DANK U SIGLO XX, Dank U TOM VAN TROYEN!
Photo's: Filip Van Muylem (in RAW)
