Het duo zanger Bob Catley en gitarist Tony Clarkin hebben sinds de start van hun band Magnum in 1972 menigmaal geschiedenis geschreven. Nagenoeg twintig studioalbums, tien compilatie albums en tien live albums verder weet het duo gelukkig nog altijd niet van ophouden.
Het nieuwe album, “The Serpent Rings”, presenteert Magnum zoals de muzikanten het zelf leuk vinden: rockend en tegelijkertijd melodieus, eenvoudig maar ook een beetje speels, krachtig en gevoelig met betoverde teksten, maar ook met een sociaal-kritische benadering.
Na een mooie intro geeft Where Are You Eden? het schitterende startschot voor deze plaat. Origineel en vernieuwend is het niet maar het klinkt wel heel goed. You Can't Run Faster Than Bullets serveert klassieke hardrock met een hoog oorwormgehalte. En het mag ook gezegd worden dat Bob Catley, ondanks zijn rijpe leeftijd, nog altijd een prima zanger is. Madman Or Messiah bewijst dat de oude knarren van Magnum nog altijd rocken en gaat over het fenomeen van zelfverklaarde verlossers. Clarkin verklaart: “Dit soort goeroes moet je met veel voorzichtigheid benaderen, want in werkelijkheid nemen ze hun volgelingen mee in hun illusies en in het ergste geval mondt dit uit tot moordpartijen, zoals het geval van Charles Manson in de late jaren '60 laat zien".
The Archway Of Tears steunt op een fantasy-georiënteerde toetsenpartij. Het is een sterke song met veel afwisseling en doet sterk denken aan Magnum van midden jaren 80. Het Savatage-achtige Not Forgiven bouwt dan weer eerder op een pulserende baslijn van de nieuwe bassist Dennis Ward (Pink Cream 69). The Serpent Rings begint met een naderend onweer dat het pad effent voor deze epische song. Magnum bouwt het drama langzaam maar zeker op, waarbij het middenste symfonisch gedeelte de weg effent voor een grandioze finale. Alle registers worden opengetrokken op House Of Kings , een stevig rocknummer dat teruggaat naar de vroegste dagen van de band met het gebruik van schetterende koperblazers, pianoklanken en grandioze gitaarsolo’s.
Dat Magnum meester is in epische ballades bewijst The Great Unknown, waarbij het toetsenwerk me herinnert aan Cyndi Lauper en Kate Bush. Man kent een spacy start en vliegt er dan stevig in om vervolgens weer gas terug te nemen. Het nummer bouwt vooral op ravissante riffs en superieure gitaarsolo’s, maar smokkelt hier en daar ook een reggae-beat binnen. De stem van Catley staat centraal in het erg progressive The Last One On Earth. Magnum sluit het album af met het prachtige Crimson On The White Sand dat alle elementen bevat die Magnum zo aantrekkelijk maken.
