Ton Lebbink overleed in 2017, maar Walhalla Records bracht posthuum dit album uit 1981 nog eens uit, met daarbovenop nog wat extra tracks. U kent deze Nederlander misschien nog via Mecano. Daarnaast was hij een bekend poet en hield hij zich bezig met experimentle synthwave en experimentele soundscapes.
Voetbalknieën opent met wakka wakka geluiden en heeft wel iets weg van een ska nummer. Voor mij krijg je hier eerder dansknieën van! Ik vraag me af of er DJ's geweest zijn die dit nummer ooit draaiden op een fuif? Na een korte check blijkt dat het zelfs een grote hit is geweest. Hausfraulein klinkt een beetje als lachen met mensen die graag vreemde talen spreken en er niets van kennen, terwijl iemand anders een S/M stukje naspeelt. Kort en geestig! Luchtkastelen klinkt rustig, terwijl Ton zijn tekst staat te debiteren waarbij af en toe wat sneller of wat luider gaat. Meteen is het voor mij duidelijk waarom ik deze man niet ken, maar wel Aroma Di Amore. Het klinkt allemaal iets te experimenteel en mocht op muzikaal vlak iets meer swingen. Naar het einde toe van dit meer dan 8 minuten durende epistel komt er toch wat meer afwisseling, eindelijk zucht ik dan. Je hoort ook duidelijk de jaren '80 stijl. Helaas dus net iets te experimenteel voor me, al ken ik wel vrrhillende mensen die anno 2020 hetzelfde produceren (en dat pen ik hier neer als zijnde een kwinkslag). Geen Mening. JA/NEE. is een beetje poëzie en spelen met namen van landen en er een ja / nee versie van maken. Meer stelt het dan ook niet voor. Jugendzeit klink op tekstueel vlak compleet absurdistisch, maar geef me dan toch liever Marcel (Arbeid Adelt). Naar het einde toe werkt het zelfs eventjes op mijn zenuwen. Wat een Klasse klinkt dan weer lekker opgezweept en is voor mij het sterkste nummer op deze plaat. De drums en de gitaar doen echt hun best om ons aan het dansen te houden. Fietsen op het Mittelmeer zal weldra allicht volledig verboden worden wegens het Covid-19 virus, maar allicht zal dit nummer toch geen mensenzee op de been brengen en massa toerisme aantrekken. Het nummer klinkt een beetje ontsteld, een beetje flets en niet interessant genoeg om het helemaal uit te luisteren. Gaandeweg dwaal ik dan ook helemaal af. Donker Is De Kalverstraat lijkt het resultaat van een snuifpartij waarbij ook wat pscychedelica aan te pas kwam. Ik krijg er een donker en creepy gevoel bij n dat wil toch zeggen dat de opzet van dit nummer geslaagd is. Vol Gas is een hoogtepunt op deze schijf, mede dankzij het opgewzeepte ritme en een beetje ska. Best dansbaar! Ik ben weg van de bas! Kom Bij De Machine klinkt duister en angstaanjagend en zelfs een beetje Orwelliaans. Hiermee eindigt ook de LP.
Extraatjes:
Zijn weduwe (Christine Sonntag) brengt met het spoken word Advent de schijf openen. Het Duits gesproken stuk spreekt me niet meten aan, maar zie het maar als een intro. Op een synthwave tapijtje debiteert hij De laatste Dagen van het Jaar. Een beetje reggae en een vrouwenstem die af en toe iets schreeuwt. The Eternal Second begint als een kabbelend beekje, met een kerkklok op de achtergrond. Pas als er iets meer instrumenten hun intrede maken krijgt het nummer een lichaam.Later krijgt het zelfs een tribal kantje (van het genre welk je wel eens in een commercieel relaxatieruimte te horen krijgt) en daarmee haak ik hierbij volledig af. Hierna volgen nog twee instrumentale versie's van Voetbalknieën en Wat een klasse.
Het was een ontdekking, maar meer ook niet. Ik zou het niet aanschaffen. Persoonlijk ken ik wel mensen die het maar al te gaarne in hun bakje zouden willen en die de LP maar al te graag grijs zouden draaien. Voor deze mensen draag ik dan ook deze review op!
