Van atmosferische naargeestigheid van funeral doom beland je plots in meer vrolijker sferen van de jazzy muziek van Snarky Puppy. En hoewel ik zeker geen jazz-liefhebber ben, vind ik Snarky Puppy zeer aangenaam om naar te luisteren.
Misschien heeft het er ook mee te maken dat voor puristen Snarky Puppy geen echte jazz-band is. Zoals de drie Grammy-awards van de band zouden aangeven (beste R & B-uitvoering in 2014, beste hedendaags instrumentaal album in 2016 en 2017), is Snarky Puppy niet bepaald een pure jazzband. Het is geen fusionband en het is zeker geen jamband. Ikzelf zit niet in de jury van de Grammy Awards (ik denk dat er dan overigens heel andere artiesten met de prijzen zouden lopen) en ben geen jazz of r’n’b kenner, dus voor mij klinkt de muziek van Snarky Puppy wel als moderne grenzeloze jazz, met weliswaar soul, r’n’b en funk-invloeden.
Snarky Puppy is een soort collectief met maar liefst 25 leden in regelmatige rotatie. Ze hebben elk een drukke agenda als sidemen (met artiesten als Erykah Badu, Snoop Dogg, Kendrick Lamar en D'Angelo), producers (voor Kirk Franklin, David Crosby en Salif Keïta) en als soloartiesten (van wie velen op het indielabel van de band, GroundUP Music). In de kern vertegenwoordigt de band de convergentie van zowel de zwart-witte Amerikaanse muziekcultuur met verschillende accenten van over de hele wereld. Japan, Argentinië, Canada, het Verenigd Koninkrijk en Puerto Rico zijn allemaal vertegenwoordigd in het lidmaatschap van de groep. Maar meer dan de culturele diversiteit van de individuele spelers, is het bepalende kenmerk van Snarky Puppy's muziek de vreugde om samen op te treden in de voortdurende druk om creatief te groeien.
De band werd in 2003 gevormd door bassist en primaire componist Michael League en begon onopvallend genoeg als een groep studievrienden aan het Jazz Studies-programma van de University of North Texas. Drie jaar later veranderde een toevallige kruising met de Dallas gospel- en R & B-gemeenschap in Dallas de muziek in iets funkier en directer.. Het was in die tijd dat de groep muzikanten als Robert "Sput" Searight (drums), Shaun Martin (keyboards) en Bobby Sparks (keyboards) opnam, en sterk beïnvloed werd door de legendarische toetsenist Bernard Wright (Miles Davis, Chaka Khan, Marcus Molenaar).
Hoe dan ook is het feit dat ik deze live 2CD aangenaam over me heen laat gaan hopelijk geen teken dat ik een oude zak aan het worden ben, maar integendeel een bewijs dat dit heel goede luistermuziek is. Ik stoor me er zowaar zelfs niet aan dat dit een puur instrumentaal album is, terwijl ik toch iemand ben die zang en songteksten anders belangrijk vindt.
