Liquid Therapy is een Belgische rock/metalband die zijn eerste CD uitbrengt. Verwacht u aan 10 tracks die je moeilijk in een hokje kan plaatsen, clean vocals en héél wat invloeden. Ik liet me alvast overtuigen na het bekijken en beluisteren van hun fantastische clip!
De bas mag het nummer When Loves Fools You inluiden. Als de mooi afgelijnde gitaar en de gedumpte drum het voortouw geven aan de clean vocals is de toon gezet: een mooi nummer waarbij geen enkel element verstorend werkt. Af en toe hoor je wat effectjes op de stem, maar dat geeft het nummer nu net iets speciaals. Ergens ver weg hoor ik invloeden van Metallica. Het refrein blijft hangen en de stevige hey's zorgen voor de goede sfeer. Keep on Going is het nummer dat me overtuigde om hen een kans te geven. Er zijn bluesy elementen in en in de clip tonen ze elk hun invloeden (althans dat mag ik vermoeden). De grommende gitaarklanken passen hier goed, ze stem zit er ook knal derop! Ik hou van het licht melancholische gevoel. Ergens krijg ik een Therapy gevoel.
In Payback gaat het er iets steviger aan toe. Lekker ouderwets knokken en wraak nemen met de vuisten. Vele metal en rock fans zullen smullen van de teksten en de ronkende gitaar. Hier kan Nickelback een puntje aan zuigen! De snerpende lead gitaar weerklinkt lekker afgescherpt. Met Scars gaan ze naar de afterwork van het vorige nummer waarbij de zang net ietsje anders klinkt. De drums klinken wel wat vreemd. De backings liggen goed en zorgen net voor dat ietsje meer power. Fly Away heeft een punk rock achtig iets, waarbij het lijks alsof The Clash aan de speed zit. Klinkt lekker. Sober heeft wat tijd nodig alvorens los te barsten en heeft wel iets weg van einde jaren '70 rock, met een vleugje van de meer recentere Metallica (waarbij ze dit gevoel niet meer zo goed kennen). Control komt er een beetje met schokken uit, waarbij het tempo redelijk laag ligt.
I Don't Care klinkt best stevig. Mits een iets betere productie had dit gerust het niveau kunnen halen van de stadium rock bands die we zo goed kennen. Het koebel geluid had gerust wat luider mogen klinken. Rat Race heb ik als titel van een nummer al een paar keer mogen lezen. Feit is dat dit voor velen een weerspiegeling van hun leven is. Het mocht toch wel iets snediger en pijnlijker klinken of op z'n minst iets meer razernij bevatten. Laatste nummer is Breathe. Het begint nogal sloom, tot de lead gitaar het nummer letterlijk wakker schud. Vreems genoeg ervaar ik hier een snuifje The Cure (goes hard rock). Halverwege klinkt de stem van de zanger iets harder en lijkt het wel alsof dit gaat over de politie interventie in Amerika die het leven kostte aan de arrestant. Naar het einde toe zit er ook iets in van Stone Temple Pilots.
Absoluut niet slecht voor een eerste schijf en zeker omdat het ook nog is in eigen beheer gebeurde. Nog een beetje schaven aan de productie en een eigen / unieke sound vinden en deze heren zijn vertrokken voor een lange carrière!
