Volgens de legende begon het avontuur van Lord Of The Lost in een kleine flat in Berlin-Friedrichshain met goedkope opnameapparatuur, een gitaar, een microfoon en veel te veel ideeën die Chris Harms nergens anders kon plaatsen.
10 jaar geleden werd een album uitgebracht dat de carrière van een van de meest indrukwekkende en consistente bands in dark metal lanceerde - "Fears" van Lord Of The Lost. Aanvankelijk slechts een idee van frontman en bandoprichter Chris Harms, ontwikkelde dit baanbrekende debuut zich tot een volwaardige band en legde de basis voor een uniek meesterwerk. Ter gelegenheid van het 10-jarig jubileum werd dit klassieke album geremasterd en opnieuw uitgebracht met bonustracks.
Het debuutalbum van Lord Of The Lost is aan mij voorbijgegaan. Maar als ik toen al muziekjournalist was, dan had ik er zeker een review over geschreven. Dit is namelijk een ijzersterk debuutalbum dat je vanaf de eerste song bij de lurven neemt.
Last Words is een ideaal openingsnummer. De beginriffs gaan de industrial metal toer op. Maar al snel ontdek ik dat typisch Lord Of The Lost geluid, waarin melancholische flair en melodie gecombineerd wordt met zware gitaren en meezingbare lyrics. Break Your Heart klinkt aanvankelijk heel erg als de zachte heartmetal van HIM, verrastdan met electro-passages om er vervolgens nog wat industrial metal tussen te smijten. Dry The Rain was en is nog altijd een topper in de liveset van Lord Of The Lost. Bovendien blijkt uit de bijhorende video dat de band toen reeds een voorliefde had voor zwarte bodypaint.
My Deepest Fear wiegt je zachtjes in slaap om je vervolgens met bruut geweld te wekken. De droom wordt een nachtmerrie die weer verandert in een droom. Een onafwendbare cyclus van liefde, angst en woede. The Measure Of All Things biedt een bitterzoet gothic metal intermezzo. Till Death Us Do Part kreeg in 2019 een make-over. Deze oorspronkelijke versie is echter wat minder gepolijst en symfonisch en geeft meer ruimte aan de gitaar.
Een proloog midden in het album is ongebruikelijk. Het pittige Prologue blijkt echter een knap en ideaal geplaatst staaltje moderne metal. Never Forgive lijkt een lekker doorstomende industrial shock rock trein. To Die For doet het ongetwijfeld zeer goed bij zowel de heartagram discipelen als de vereerders van het verloren paradijs. Vicious Circle bevat dan weer naasthet typische Lord Of The Lost geluid ook uitstapjes naar Marilyn Manson en consoorten. Not From This World is een erg gotisch aandoende ballad. Nothing Words Can Say blijkt een verleidelijk nummer met voor elk wat wils.
De tearjerker pianosong Sooner Or Later leidt ongetwijfeld tot polariserende meningen. De een zal er weg van zijn , terwijl de andere het zo ver mogelijk weg wil smijten, wegens veel te emo. The Eyes Of Love Are Blind - Part I begint ook wel erg zacht en emo. Maar naar goede Lord Of The Lost traditie wordt er al snel een lap op gegeven. De piano blijft spelen, maar dan in een gevecht met zware gitaren. Uiteindelijk wint de piano het van het gitaargeweld. Op The Eyes Of Love Are Blind - Part II spelen naast de piano de drums een prominente rol.
Hierna volgen 4 demo’s uit 2008. Op My Deepest Fear (Demo 2008) zit de zang al meer dan snor. Aan de rammelende drums herken je wel dat dit overduidelijk een demo is. Het HIMnische Never Forgive (Demo 2008) klinkt heel wat minder industrieel dan de uiteindelijke versie. Bij To Die For (Demo 2008) dacht ik even aan Ramones. Toch bevat dit sterke echo’s van Finse gothic metal vermengt met metalcore en andere moderne metal elementen. De opnamekwaliteit van The Measure Of All Things (Demo 2008) is zo sterk, dat het zo op een album kan. In deze versie doet het nummer me denken aan een trage the 69 Eyes song.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
