The Strokes hun muzikale stijl kan je omschrijven als puntige indie rock met een vleugje post-punk. Helemaal correct zal niet iedereen dit vinden, maar met hun debuut Is This It maakten ze een album dat mag gezien worden als een klassieker , of toch min of meer. Het heeft The Strokes geen windeieren gelegd want door deze plaat waren ze op weg naar eeuwige roem. Het evenaren van zo een schitterend start heeft meerder bands in het verleden meer slecht dan goed gedaan. Echter bleven The Strokes naarstig proberen en werken. Dit resulteert nu in deze vijfde plaat Comedown Machine.
Een mijlpaal zoals Is This It is Comedown Machine niet geworden maar men bewijst hier wel dat hard werken en nooit opgeven wel degelijk loont. Prompt krijgen we een jaren '80 gevoel. Althans passeert de sound van de toen op gang zijnde synthpop en aanverwante genres ons bij het aanhoren van het album. Maar wat nog het belangrijkste is na het beluisteren van deze plaat, The strokes zijn gewoon zichzelf gebleven.
Schipperend tussen bijna kitch klinkende orgeltjes, een wiegende aankleding en toch een beetje donkere achtergrond, klinkt deze schijf hartverwarmend mooi. De meeslepende gitaren zorgen ervoor dat dit gevoel nog sterker wordt, en laat ons zien waarom we ooit van The Strokes zijn beginnen houden. We hebben trouwens ook geen uitgesproken favoriete song, maar de single One Way Trigger gaf al goed aan welke richting deze Comedown Machine uitgaat. Beeldschone songs die doen terugdenken aan warme zomermaanden liggend in het gras, dat is wat we voelen en horen bij het beluisteren van dit pareltje van een album.
Laat ons stoppen met vergelijken, een plaat maken als Is This It zal nog moeilijk lukken voor The Strokes maar met deze Comedown Machine bewijzen ze nog verre van afgeschreven te zijn. Een mooi gepolijste en degelijk plaat leveren ze hier af, die niet misstaat tussen de globale indie en post-punk revivals die we over ons heen krijgen. The Strokes zijn gewoon The Strokes gebleven en meer moet dit echt niet zijn.
Tracklist:
