Een band zien evolueren, en er vanaf het prille begin bij zijn, het is iets waar je kunt mee uitpakken naar uw jongere medemuziek fans toe. Dit is ook zo met Steak Number Eight die in ons landje toch zijn uitgegroeid tot een begrip. Ooit ze zien optreden voor circa 250 man in een verzengde warme AB Club te Brussel, zien we deze jongens nu zelfs concerten doen in het buitenland. Echter krijgen ze nog steeds niet altijd de waardering die ze verdienen. Nochtans bewezen ze al meerdere keren live en op Cd over een vat vol energie te beschikken die je niet onberoerd laat. Naar dit nieuwste album The Hutch werd dan ook met redelijk hoge verwachtingen uitgezien
Een eerste vaststelling is dat Steak Number Eight inderdaad volwassen is geworden maar nog steeds boordevol energie zitten. De songs rammen, zoals we dit van hen gewoon zijn, door je heen. Je stevig met de keel grijpende slaat deze The Hutch je voortdurend met de kop tegen de muur. Dat is uiteraard ook de verdienste van die vaak hard brullende stem van zanger Brent. De vocale aankleding is altijd een sterk punt geweest van Steak Number Eight. Dat is ook hier niet anders. Maar het verschil ligt hem in de meer harmonieuze aankleding die duidelijk laat blijken hoezeer deze heren op elkaar zijn ingespeeld. Het jarenlang met elkaar samenwerken, werpt zijn vruchten af. Puur technische is deze plaat dan ook gewoon af. Er is meer oog voor de instrumentale aankleding.
Trouwens, er zitten in The Hutch voldoende tempowisselingen, wat ook te merken is aan de manier waarop Brent zingt op dit album. Daar waar hij vroeger vooral schreeuwend boven alles uitkwam, als een mokerslag, is er nu ook plaats voor andere aspecten van zijn stemgebruik die we ten zeerste kunnen waarderen. Net dat iets meer variëren dan vroeger zorgt ervoor dat Steak Number Eight hier een topplaat aflevert, ze zijn klaar voor de grote stap voorwaarts naar grote festivalweidse en uitverkochte lotto Arena's of goed gevulde Sport Paleizen.
Deze ambitieuze uitspraak zal voor sommigen misschien wat overdreven over komen, maar The Hutch is gewoon een volgende stap in een proces dat we al lang zagen aankomen. We denken dat ze de waardering die ze niet altijd kregen in het verleden met deze nieuwste schijf dubbel en dik verdienen. Puur en alleen omdat Steak Number Eight is geëvolueerd naar een meer gepolijst en bijna perfect geluid, een melodieuze vorm van post-metal om het zo te zeggen, durven we zulke uitspraken te doen.
Tracklist :
Cryogenius
Black eyed
Photonic
Push Pull
Pilgrimage of a blackheart
Exile of our narrow
The Shrine
Slumber
Ashore
Rust
Tearwalker
