Cactus Festival in Brugge is één van de meest gezellige festivals in België. Zelfs bij een totaal uitverkochte festival dag als deze zondag is de drukte nog steeds doenbaar, zoal men dat pleegt te zeggen. Enkel bij het naar en weggaan van het podium kon het even wat dringen worden, maar alles gebeurde in een gemoedelijke sfeer. Ook profileert het festival zich als kindvriendelijk, iets wat nog meer in de verf wordt gezet door mogelijkheden die geboden worden voor de jongste bezoekers. Het combineren van een soort dorp met eet en drink kraampjes beneden en de stage tussen de bomen in het park, het is en blijft iets magische hebben waar we telkens met volle teugen staan van te genieten. Uiteraard zijn er ook de concerten van deze zondag o.a. Beach House, dEUS en Balthazar die blijkbaar de publiekstrekkers van de dag waren. De sfeer zat goed, het weer was prachtig, wat moet een mens meer hebben om met een mooie portie muziek op de achtergrond tot volstrekte rust te komen.
Wij waren net op tijd op SX te aanschouwen. Deze jonge band bestaande uit de tot verbeelding sprekende zangeres/keyboardspeelster Stefanie Callebaut, percussie virtuoos Jeroen Termote en keyboard/gitarist Benjamin Desmet brachten in 2012 een pareltje van een album uit, namelijk Arche. Dat een beetje teruggrijpt naar invloeden van bijvoorbeeld de synthpop uit de jaren '80. Ook live lijken ze een goede reputatie te hebben opgebouwd. Op cactus festival gaven ze ook bij ons een heel goede indruk. De samensmelting van voornoemde ingrediënten zorgt voor een atmosfeer die ons niet alleen aanzet tot een dansje plaatsen, ze stralen ook een intensiteit uit die je kippenvel bezorgt. Een topconcert zouden we het niet noemen, daarvoor missen ze nog wat podium en andere ervaring, maar we zijn er van overtuigd dat SX op weg is gensters te gaan slaan in de toekomst in navolging van bijvoorbeeld Balthazar. Ook al ligt hun muziek in een heel andere richting. Voor SX ligt een mooie toekomst weggelegd, ons konden ze alvast overtuigen, nu nog het grote publiek. Al lijkt ons dat gewoon een kwestie van tijd.
Vorig jaar op pukkelpop bracht hij ons een van de meest intense momenten van de drie dagen festival, we hebben het over The Tallest Man on Earth. Op zijn eentje op het podium bezorgde hij ons door middel van naar folk ruikende gitaar muziek en een stem die met vlagen deed denken aan Bob Dylan een onvergetelijk moment dat ons nog steeds is bijgebleven. Op Cactus deed hij dit gewoon terug over, zonder enig probleem slaagde hij er in het publiek uit zijn hand te laten eten. Wetende dat hij dit louter op zijn eentje doet, dus zonder begeleidingsband, verdient hij ons volle respect. Om dan een goed gevulde festivalweide in vuur en vlam te zetten, daarvoor moet je al een heel grote zijn. Maar net als op pukkelpop profileert The Tallest Man On Earth zich niet alleen als een begenadigde artiest, hij weet ook verduiveld goed hoe een publiek te entertainen. Een extra pluspunt waar de man kan mee uitpakken. Hoewel het gemis van een band bij sommige nummers wel voelbaar was, heeft hij enkel zichzelf, zijn magische stem en zijn gitaren nodig om ons weer te overtuigen en een kippenvelmoment te bezorgen zoals vorige zomer. Missie geslaagd!
Op TW Classic slaagden ze er nog in een ''moeilijk'' publiek uit hun hand te laten eten. Deze keer speelden ze in de vroege avond en op een locatie die hen beter zou moeten liggen. Maar eigenlijk kan Balthazar elke festivalweide of concertzaal aan. Daar waar voornoemde SX een veelbelovende indruk gaf, zag je hier een band die een paar stappen verder is geëvolueerd. De verzengde mooie vocalen en tot de verbeelding sprekende vioolpartijen lijken ons de rode draad doorheen het geheel. Zonder afbreuk te doen aan de andere instrumentale inbreng uiteraard. Maar vooral de uitstraling op het podium en de manier van brengen van hun muziek doet onze haren rechtstaan van intensiteit. Op deze locatie van Cactus Festival zorgde dit voor een magisch moment dat we enkel bij heel grote bands hebben mogen beleven. Met ingetogen momenten en vlijmscherpe uithalen pakken zij het publiek zonder problemen volledig en geheel in. Balthazar is op weg groot te worden, heel groot! We mogen trots zijn op zo een top band en muzikaal leek het een rustmoment na die wervelstorm van hun voorganger, maar eentje waarbij je bij het vallen van de duisternis een warme gloed over je heen voelt gaan die overgaat naar koude rillingen van gelukzaligheid. Een beschrijving die misschien wat eigenaardig overkomt, maar beter kunnen we het gevoel niet beschrijven dat we kregen bij het zien, horen maar vooral voelen van zoveel prachtige klanken die op ons afkwamen, komt daarbij die aanstekelijke stem van zangeres Victoria Legrand om je volledig in vervoering te brengen. Door de overschakeling van daglicht naar nacht werd deze sfeer nog versterkt. Daar was Beach House zo eentje dat we konden gebruiken om ons hart tot kalmte te brengen. Een uur lang kippenvelmomenten, de een na de andere, werden ons deel. Wondermooie schoonheid van beeld en klank, meer hadden we niet nodig om ervan overtuigd te zijn waarom Beach House zo op handen word gedragen in de muziekwereld. Magisch mooi!
Zelfs op dit late uur was het over de koppen lopen geblazen, dit gebeurd niet elk jaar hebben we al ondervonden. Onze Belgische trots kon me persoonlijk de laatste jaren minder boeien hoewel ze volgens bronnen een meer dan magistraal concert hebben neergezet op de Lokerse Feesten vorige zomer. Vanaf de eerste noten moet ik mijn sceptische kijk bijstellen dEUS bracht ons een verzengende set met gekende nummers, rustige momenten en lekkere uptempo nummers. Allemaal in een strak tempo maar ook met de nodige wisselingen en variatie zodat nergens het concert verzande in saaiheid, integendeel. Het publiek genoot hiervan met volle teugen en kreeg de headliner waarop ze recht hadden. Dit is de dEUS die in 1994 de tent op Pukkelpop plat speelde die we hier aan het werk zagen, of toch min of meer. Daar waar vorige concerten soms naar de eentonige kant leken op te gaan, werden nu alle plooien glad gestreken, dEUS zag en overwon vele harten, ook het mijne terug na al die jaren. De reeds sterke set werd afgesloten met een vuurwerk in de vorm van Roses en Suds & Soda als kers op de taart
Setlist :
The Architect // Constant Now // Instant Street // Fell Off The Floor, Man // Little Arihmetics // Girls Keep Drinking // Quatre Mains // Sun Ra// Theme From Turnpike // Oh Well ( Fleedwood Mac cover) // Ghost //Keep You Close // Nothing Really Ends // ENCORE : Roses // Suds & Soda
