Op 12, 13 en 14 december vond de vijfde editie plaats van Eindhoven Metal Meeting. Een gewaagde zet van de organisatoren, om voor het eerst op een donderdagavond in volle werkweek te starten. Strategisch gedacht dan weer, om grote namen als Accept, Death Angel en Sabaton exact op die donderdagavond in te plannen. Daarvoor zouden de mensen toch wel een uurtje langer opblijven? Juist gedacht!
Voor ons was EMM de eerste kennismaking met De Effenaar, het Eindhovens druk bezocht concertgebouw. Al snel werd duidelijk waarom dit gebouw met trappen geassocieerd wordt: trap op naar de vestiaire, trap af naar zaal 1, trap op naar het balcon, trap af naar de merch, trap op naar zaal 2, trap af naar de toiletten, trap op naar de rookruimte, trap af naar de eetstand ... . Dit drie dagen lang, en onze conditie is weer helemaal op punt. Gedachtenflard: gezien de staat waarin sommige metalheads verkeren aan het einde van een zomerfestivaldag, is zo'n trappenhuis voor een wintermeeting dan niet een beetje een risico? Maar dat viel best mee. We hebben menig aan Jupiler en Jรคgermeister gelaafde rocker de trappen op en af zien sukkelen, maar gelukkig is dat allemaal goed afgelopen.
Verder niets dan lof voor de Effenaar en de organisatie. De locatie is opgedeeld in veel kleine ruimten en gangen, wat soms wel voor wat file zorgde, maar het maakt het geheel wel tot een gezellige boel met veel mogelijkheden tot variatie om eens een ander plekje op te zoeken. Met de bands op twee verschillende podia op twee verschillende etages, moest niemand zich vervelen. Het merendeel van de tijd was het publiek dan ook netjes verdeeld over beide zalen, wat alleen maar kan betekenen dat de programmatie goed doordacht was. En voor wie alles wou meepikken: dat lukte meestal ook nog wel. Een paar nummers van de ene band en dan trap op of trap af naar de andere band: het was doenbaar.
ย EMM bracht ons drie dagen metal met bekende maar ook minder bekende namen op de affiche, wat het altijd interessant maakt. Zo valt er altijd een pak nieuwe dingen te ontdekken: jonge of herboren bands, of talent van eigen bodem. En dat hebben we ons niet beklaagd, want we hebben inderdaad heel wat bijgeleerd op EMM.
Donderdag kunnen we wellicht als de meest 'toegankelijke' dag van het festival bestempelen. Accept, Death Angel en Sabaton vallen goed bij een vrij breed metalpubliek, en vertegenwoordigen 'oude garde' en 'nieuwe generatie'. Tijdens het concert zelf was het desalniettemin vooral Sabaton dat de zaal overeind zette. Het enthousiasme voor Accept was minder dan we verwacht hadden. Desalniettemin stond Accept in voor een fikse brok jeugdsentiment, en 'Balls to the Wall' kon iedereen wel meebrullen.
Op het klein podium dezelfde brok nostalgie met Ostrogoth, dat bewees dat het ook met nieuwe zanger Josey Hindrix nog steeds de naam 'Belgische trots' waard is. Ook ex-Exodus zanger Steve Souza pakte zwaar uit met zijn nieuwe band Hatriot, en liet menig fan onder de indruk achter. Aangevuld met de Hollandse schone van Izegrim kon deze avond alvast geslaagd worden genoemd.
Vrijdag ging EMM vooral de zwaar duistere toer op, met veel Black en Doom Metal op de agenda, inclusief niet onbesproken bands als Watain, Belphegor en Carpathian Forest. Ergens voelde je dat ook wel aan het sfeertje dat er hing: deze bands trekken toch wel een eigen soort publiek aan. Maar dat publiek kreeg waar het voor gekomen was: witgekalkte gezichten met duistere make-up, opgegraven beenderen, rondvliegende kruisen, en last but not least, het beruchte stinkende bloed van Watain. In dat laatste geval was ondergetekende als fotograaf gelukkig een gewaarschuwd mens, toen de monitors met plastiek afgedekt bleken. Foto's vanop een veilige afstand dus.
In de zaal beneden zorgde Deus Mortem voor de sinistere noot en werd ik persoonlijk vooral van mijn sokkel geblazen door het Zweedse 'In Solitude'. Hoewel hun derde album 'Sister' minder hard naar Mercyful Fate zweemt dan hun eerder werk, komt dat onaards gevoel toch nog steeds boven drijven. Vreemde eend in de bijt was Tiamat, dat zich maar moeilijk kon manifesteren tussen al dat geweld. Misschien waren zij beter op hun plaats geweest op dag 1 of dag 3. En Napalm Death smeet de oude rockers in de zaal weer eens terug naar een ver verleden, waar het allemaal begon.
Dag 3 stond dan weer meer in het teken van Progressive Metal, met een aangename reeks dames achter de microfoon, gaande van de Italiaanse 'Heavenshine'-sopraan Miriam Cicotti over de slavische wilde van Arkona, tot de rock-operasterren van Therion. Toch ook nog wat duister vertoon in zaal 1 met Nargoroth, en over Gothminister kunnen we helaas maar weinig meer vertellen omdat we intussen gewoonweg omgevallen waren, moe, en kapot na drie zware maar o zo genietbare dagen. Dat men op EMM Jupiler schenkt, doet niets terzake ...
Naderhand hebben we ons nog verbaasd over het aantal nationaliteiten dat we in de Effenaar samen hebben gezien tijdens deze editie. Gewoon al het feit dat aan de ingang reclamefolders werden uitgedeeld voor een groot metal festival in de Oekraรฏne, is opvallend. Het oostblok, het zuiden, het noorden, ze waren er allemaal. Onnoemelijk veel talen hebben we rondom ons gehoord, en dat is hartverwarmend. Blijkbaar is men van heinde en ver gekomen om deze editie bij te wonen. Alleen dat al moet voor de organisatoren een ware stimulans geven om volgend jaar op dit elan verder te gaan.
Wij weten wat ons te doen staat: uitslapen en uitkijken naar de volgende keer!
Flickr: http://www.flickr.com/photos/snoozecontrolwebzine/sets/72157638776257374/
