Ik heb er lang moeten op wachten, maar dan kwam er in mijn brievenbus een envelop terecht afkomstig uit het verre Nashville, TN. Het kon geen waar zijn dacht ik bij mezelf maar bij het openen van de envelop zag ik het nieuwste album van Eileen Rose – Be Many Gone gesigneerd blinken. Tijd dus om mij languit uit te rekken in mijn schommelstoel en de zachte vocalen te mogen aanhoren van deze jongedame.
Het album opent met Queen of the Fake Smile en we worden al onmiddellijk meegenomen in het country blues gebeuren. Die schommelstoel blijf ik heerlijk behouden maar de grijze wolken achter mij worden omgetoverd naar een prachtig boerderij decor waar de koeien op de achtergrond loeien, de boer die het veld aan het omploegen is en ik, ik geniet van de blauwe lucht. We moeten zingen voor de koningin van de valse lach en dat doen we maar al te graag voor deze Eileen.
Space You Needed gaat dan weer de andere toer op. Het country blues verdwijnt naar de achtergrond en er wordt ingespeeld op de vocale mogelijkheden van deze dame. Ondersteunt door een akoestische-en elektrische gitaar wordt er een ruimtelijke ordening gecreëerd zoals het in de titel wordt omschreven. Luisteraars die eens tot rust dienen te komen kunnen dit met deze track perfect doen.
De opener van She’s Yours doet mij wat denken aan de track Nine Million Bicycles maar wordt gelukkig vlug omgedraaid wanneer Eileen mij verbrijzeld met haar smoute gezang. Begeleid door zachte drums en een ritmisch gitaar soundje verdwijn ik tussen hemel en aarde. Het zal wel even duren voor ik met mijn voeten op de grond kom te staan. In Prove Me Wrong wordt er op hetzelfde elan doorgewerkt. Het is pas bij track 5 dat er opnieuw wat actie komt in te zitten. Maar is actie noodzakelijk om een doorgewinterd album af te leveren? Hell no!
Tijdens Each Passing Hour mogen we tevens Frank Black verwelkomen die zich ook even ontfermt over het vocale onderdeel. Een interessante kijk doorheen het liedje en een lied waar deze mannenstem zeker en vast op zijn plaats is. Dit is trouwens de enige track waar we Frank Black mogen verwelkomen.
Just Ain’t So is een up-tempo nummertje geworden. Heerlijk dansen geblazen wanneer deze gedraaid wordt op een zomerse dag. Geen zonnestraaltje is er teveel aan om het zweet heerlijk te laten dwarrelen doorheen de muzikale omlijsting van het gebeuren.
Resten er nog 3 tracks op dit fantastische album. Dit trio gaat door op voorgaand elan. Hier en daar een rustiger moment verweven doorheen al dat rock- en blues geweld. Eileen Rose heeft met dit plaatje aangetoond dat ze veel meer bekendheid verdiend dan dat ze nu heeft. Wij zien ze bijvoorbeeld perfect spelen in het voorprogramma van Seasick Steve op één van de volgende events. Alles zit zo verdomd goed in elkaar gegoten dat ik bijna ga wenen van contentement. Ik kan maar één tip meegeven voor jullie als lezer: doe eens moeite, zoek eens deze singer-song writer op en laat jezelf meevloeien in een ton van emoties, geluk, liefde, verdriet en eenzaamheid.
