We maken ons eerlijk gezegd soms zorgen, is er nog hoop voor de muziekwereld? Dit vraag ik me vaak luidop af. Het digitale tijdperk, waarbij je tegenwoordig muziek kan streamen via bijvoorbeeld Spotify, zorgt er helaas voor dat de CD verkoop achteruit gaat. Bovendien worden bands en artiesten door allerlei programma's als Belgian Got Talent of dergelijke meer als het ware 'gemaakt' door o.a. de slimme marketing labels. Kwaliteit en talent blijven daardoor helaas in sommige gevallen verborgen, want deelnemers worden helaas al te vaak gescreend op uitstraling en zelfs uiterlijke kenmerken. Na die soort programma's krijgen de winnaars wel kansen, maar dat in veel gevallen van heel korte duur. Want daar staat al een volgende 'hype' klaar. Tot daar mijn kritische benadering van de muziek business op het moment. In elk geval zijn er toch organisaties die blijven grasduinen in de eerder 'underground scene' en daaruit talenten plukken, om ze podium kansen te geven. Zo een organisatie is TrixTrax. Ontdek elke 3e donderdag van de maand jong en aanstormend talent uit binnen- en buitenland op TrixTrax. Gratis en voor niets! is hun leuze. Een stelling waar ook wij ons kunnen in vinden.
Zo zakten we weer eens af naar het super gezellige Trix Café voor een avondje puur genieten. Deze keer stonden twee bands op het podium die grasduinen doorheen het aanbod shoegaze, noiserock tot postrock. Bovendien was er, ter gelegenheid van 1 jaar TrixTrax, een gratis vat voor iedere aanwezig. Dat de pintjes er als zoete koek ingingen, hoeven we niet te vertellen.
Mogo:
Er was al opvallend wat volk komen opdagen voor Mogo. Of was dat toch voor die gratis pintjes van Maes? In elk geval slaagde de band erin het publiek vanaf begin tot einde murw te slaan. Niet alleen brengt Mogo een heel integrerende combinatie tussen noiserock en postpunk - ze omschrijven zichzelf als postpunk, post everything. De charismatische frontman blijkt ook een klasse entertainer te zijn. Zo springt hij op een bepaald moment gewoon midden in het publiek, om daar het publiek aan te zetten mee te zingen en dansen. Bovendien beschikt hij over een heel sterk stem, waarmee hij ons en de vele aanwezigen in een opperste vervoering weet te brengen. Uiteraard dienen we daarbij ook een pluim te geven aan de instrumentalisten, zonder de rugsteun van een klinkende gitaar en drum partij, mag je als zanger nog zo je best doen. Het werkt niet. Mogo is dan ook vooral een jonge band, met een paar heel talentvolle jongeren. Die naast het perfect bespelen van hun instrumenten, en beschikken over een pracht van een stem, ook het publiek volop betrekken binnen het geheel.
En dat voor een band dat nog pas aan de start staat van hun carrière. Mogo brengen in het voorjaar van 2016 hun debuut EP uit. Op basis van wat ze hier live hebben naar voorgebracht, lijkt dit ons alvast iets om enorm naar uit te zien. Met de vuurkracht van ervaren rotten in het vak, en het spelplezier van jonge wolven, lijken Mogo daarom ook een band om in het oog te houden. De lont aan het vuur, om de boel te laten ontploffen was daarmee alvast aangestoken.
The Mary Hart Attack:
We bespraken heel recent de EP 'A Dark Green Light van The Mary Hart Attack. Daarover schreven we:The Mary Hart Attack brengen een EP op de markt, die elementen bevat uit een rijk gevuld postpunk verleden. Ze voegen daar shoegaze en noise ingrediënten aan toe, waardoor we ons als luisteraar prompt voelen terugflitsen in de tijd. Maar ondanks dit alles krijg je niet het gevoel dat A Dark Green Light een flauw afkooksel, of een kopie is van toen. Nee, door de grensverleggende manier waarop stem en instrumenten in elkaar vloeien, voelt het allemaal heel jeugdig aan. Alsof die tijden gewoon zijn teruggekeerd. En net dat is een pluspunt, want doorgaans krijgen we vaak flauwe doorslagjes te verwerken van die shoegaze en postpunk sound, die vlug aan ons voorbij gaat. Niet bij The Mary Hart attack echter, die ons met hun muziek kippenvel bezorgen en aanzetten tot een pogo-dansje. Tot in de vroege uurtjes. Deze band heeft dan ook potentieel om er te komen.The Mary Hart Attack leveren hier dan ook een visitekaartje af waarmee ze bewijzen veel meer te zijn dan een zoveelste postpunk of shoegaze bandje in een lange rij. Net door hun jeugdige, energieke aanpak trekken ze ons volledig over de streep , van de eerste tot de laatste lijn.
In een later gesprek vernamen we dat The Mary Hart Attack ondertussen probeert hun grenzen te verleggen, en nieuwe wegen te bewandelen. Dat was ook merkbaar tijdens hun optreden. Gemakshalve konden ze gewoon hun uitgebrachte EP integraal spelen, maar dat deden ze niet. Er werden zelfs enkele heel interessante nieuwe songs gebracht, die op ons een verpletterende indruk nalieten. De titelsong A Dark Green Light was nochtans een hoogtepunt binnen de vrij korte set. Postpunk met een streepje shoegaze, zo voelde het naar de mening van uw reporter wat aan.
Maar vooral zagen we enkele verrassende wendingen opduiken, die zelfs redelijk ver verwijderd zijn van wat we op de EP horen. Starlight grasduint nog wat tussen postpunk en noise elementen - een pakkende nummer dat wij persoonlijk hoog in het vaandel dragen. Maar naar het einde van de set kwam die noiserock nog wat meer opsteken. Spiders, This Room en vooral In Dreams werden naar een waar hoogtepunt gedreven, waarbij onze trommelvliezen op de proef werden gesteld. Bovendien werden de drie bandleden steeds maar meer bewegelijk, naarmate de set vorderde. Alsof de demonen in hun hoofd de bovenhand namen dachten we op een bepaald moment dat ze , in navolging van bands als The Who, het podium en hun instrumenten gewoon gingen kort en klein slagen.
Als een razende orkaan sleurden ze de aanhoorders mee in de maalstroom. We hoeven niet te vertellen dat we hiervan enorm genoten. En toen was het plots gedaan... We hadden in eerste instantie het gevoel van 'daar had nog een extra kers op de taart bij gemogen'. Maar in een later gesprek wisten de band me te vertellen dat je hun optreden moet zien als het lezen van een boek. Na de laatste bladzijde van een spannend boek, blijf je ook even voor je uit staren. Maar hoeft daar ook niet echt iets te worden aan toegevoegd. Dat was nu ook het geval. The Mary Hart Attack heeft ons dooreen weten te schudden, verdoven en op het hoogtepunt van hun kunnen ons verweesd achter laten. Neem het van ons aan, dat komen we niet elke dag tegen.
Setlist:All Wrong, No Bliss // Death comes W.Y.E.// A Dark green Light// Feathers // Starlight // Who Used to be me // Spiders // This Room // In Dreams
De afsluitende afterparty werd verzorgd door 'De Pruimentijd Mega Turbo DJ Set': Leuvens duo dat zichzelf veel te serieus neemt, behalve wanneer ze achter de draaitafels staan. staat er bij de biografie. Dat blijkt naderhand te kloppen, want ze kregen zowat iedereen op de dansvloer. Met klassiekers, en meezingers tot ook enkele verrassende wendingen binnen 'hun dj set' konden ze mij ook over de streep trekken. Een knallend einde, van een heel geslaagde avond wederom.
Op naar de volgende TrixTrax, donderdag 26 november met High Hi + Dirk. + Salton Seizure (Afterparty) : https://www.facebook.com/events/395363517329286/
