Deze Gentse band lost hun 2de album en ik moet eerlijk zijn: ik wist niet eens dat ze bestonden. Tja: gitaargroepen: er zijn er zoveel mijnheer en zoals ze zelf aangeven lijkt het wel alsof dit genre zich begeeft op de palliatieve eenheid.
Het duurde lang eer ik besloot om aan deze review te beginnen, want na een eerste luisterbeurt had ik eerder zin om het met de grond gelijk te maken en te egaliseren zoals ze bij ons zeggen. Een eigen sound ontbreekt (The Jesus and Mary Chain) en het is nog wat zoeken naar welke weg ze echt willen inslaan. Om één of andere reden greep ik ook niet naar de vele andere albums die ik voor het grijpen had, om één of andere reden moest ik er steeds weer naar luisteren.
Op naar de muziek, want daar moet deze bespreking over gaan. Waltz lijkt me op z'n best een mooie cover genre dEUS met een likje The Jesus and Mary Chain en wat Satan is in my Ass (u weet wel van die gitaris die ook bij dEUS speelde). Het nummer is ook gedaan voor je het goed en wel beseft (wat een een goed teken is). Meer rammen, vooral met de bas is Sluthead. Erg ver zijn onze wave cult wave helden uit de jaren 80' echter niet: donker en onheilspellend en dus iets voor retro lovers.
Secret Hell laat de drummer eerst uit de hoek komen om vervolgens het leer aan de gitarist en bas te overhandigen. Het geram en het geschreeuw heeft wel iets, maar kan me niet volledig overtuigen (dat ietsje meer ontbreekt). Een stukje oorzaak is terug te vinden in het onderbreken van het ritme (naar het einde toe). Ook op Whighs mag de drummer even van zich laten horen en speelt de bas een belangrijke rol, maar ook hier moeten ze het tempo onderbreken om even op adem te komen om nadien weer gezellig arty-farty muziek te produceren. Landskin klinkt alsof ik het al eerder op deze schijf heb moeten aanhoren, tot het tempo weer omlaag gaat we iemand iets haast onbegrijpbaars horen fluistreren. Was het nu zcht nodig om opnieuw dEUS achterna te hollen? Sittard gaat zweven, alsof er een jointje aan te pas kwam, klinkt goedkoop, hé?Je hoort ook duidelijk dat het Engels niet de moedertaal is van deze zanger en dan moet ik meteen aan een nummer van Fleddy Melculy denken. Het zijn ook niet TheStone Roses, wat jammer is. Eens het nummer eindelijk wat vaart krijgt komen we uiteraard weer terecht bij die ene Antwerpse groep, tja ... Het lijkt wel vissen naar dinosaurussen, wetende dat die al lang geleden zijn uitgestorven. November dan maar: een uitbarsting, veel noize en harde klanken: iemand tracht ons meteen mee te krijgen, maar erg lang duurt het niet: het fluisteren deed het nummer de das om (samen met de Hawaiaanse klanken). Arcade dan maar: af en toe uitbarsten en er nog wat jazz aan toevoegen. Ja: ik haat jazz, dus neen: geen Arcade voor mij! Het is veel uitproberen en falen. Shiver dan maar: zeemzoeterig en traag, waarbij de tongval opvalt om vervolgens Mauro een beetje achterna te hollen. Out of Tune gaat eerder richting Soulwax (met een hoog Mauro-gehalte), maar het origineel is sterker. Ik voel de energie niet, de tekst komt ook niet over zoals het hoort te zijn. Het geheel klinkt teveel als pokkeherrie waarbij het vuur niet meer aan te krijgen is. Retard verwijst al dromend zowaar naar de hoes, maar ik geeuw en begin uit te kijken naar het einde van deze schijf. Het nummer sleept zich dan ook op deze wijze voort.Coda is de aflsuiter en daar gaan ze weer wat experimenteren met geluiden en wat zweverig doen alsof het echt nodig was om deze schijf op deze wijze af te sluiten. Zelfs geen vocals en dus alzeker een skipper: waarmee ik kan afsluiten met een negatieve noot en dat is dan weer héél lang geleden. Tja, ik heb mijn best willen doen, maar soms helpt het bassismateriaal echt niet. Anderen zullen deze band allicht de hemel in prijzen, maar deze kan u dan weer rekenen tot het arty-farty groepje (die is gelukkig aan het uitsterven).
Nu snapt u allicht ook waarvoor het geraamte van de dinosaurus verwijst op de cover of moet er een tekening bij?
Het was me een waar genoegen om nog eens op deze wijze een review te kunnen schrijven!
