"Obsidian" ... donker, vulkanisch, reflecterend, edel, mooi en zwart: het is een behoorlijk nauwkeurige beschrijving van de muziek die Paradise Lost de afgelopen 32 jaar heeft gemaakt.
Darker Thoughts begint akoestisch met zang, gitaar en strijkers en doet in die zin denken aan Anathema en Antimatter. Wanneer echter elektrische gitaar, bas en drums invallen krijgen we waarop we eigenlijk zaten te wachten: zwaar doemgeladen gotisch metaal. Muzikaal is dit een nummer van twee helften en oorspronkelijk geschreven als intro tegen het einde van het 'Obsidian'-schrijfproces. Als gevolg daarvan is het een van de meer spontane nummers op het album. Tekstueel gezien is het een lied over het kiezen van het verkeerde pad - niet kijken voordat je springt, en omgaan met de gevolgen van dubieuze beslissingen. Fall From Grace is de eerste single van het album, een nummer over moeilijke tijden doorstaan, en een regelrechte weigering om te accepteren dat het einde binnen bereik is. Het blijkt het eerste nummer dat geschreven ,werd voor “Obsidian” , en staat dus niet toevallig het dichtst bij de stijl van het vorige album “Medusa”.
Ghosts kiest voor gothic rock en zelfs de typische gothrock-grafstem wordt bovengehaald. De muziek is een hint naar de tienerjaren van de Paradise Lost-leden, de jaren 80 waarin gothic rock alomtegenwoordig was. Tekstueel gaat het om gekweld worden door het verleden en een oppervlakkig geloof in iets waarvan je hoopt dat het de demonen zal vernietigen. The Devil Embraced vangt aan met een sprookjesachtige intro en vermengt gothic metal met melodieuze death metal genre Insomnium. Forsaken gaat van start met een engelenkoor en zet een zwaar gotisch rockgeluid neer dat doet denken aan Fields Of The Nephilim, Garden Of Delight en Killing Joke, doorspekt met heavy metal tierlantijntjes. Op Serenity mag er geheadbangd worden op diepdonkere gothic rock met ruwe zwartgebrande randen van death- en black-metal .
Het edelmetalen juweel Ending Days getuigt van een sombere gevoeligheid, intense schoonheid en eindeloze tristesse. De niet echt opbeurende titel Hope Dies Young verbergt verwelkende klaagzangen en troebele visioenen, in typisch Paradise Lost–stijl. Het barokke doempareltje en afsluiter Ravenghast vertelt op kryptische weergaloze wijze de verpletterende ondergang van een door oorlog verscheurde realiteit.
