Op deze derde dag van Pukkelpop keken we vooral uit naar Queens of the Stone Age en Portishead. Maar het zou ook een dag worden met fijne ontdekkingen, en het blij weerzien met Evil Invaders die voor het eerst op Pukkelpop mochten spelen. Enkele aangename verrassingen stonden ons ook te wachten, de één wat beter dan de andere. Maar in die drie dagen Pukkelpop hebben we weinig ontgoochelende concerten gezien. De review van dag 3:
DAG 3: Zaterdag 16 augustus 2014
De bedoeling was om Maybeshewill te gaan aanschouwen in Club stage , maar de vermoeidheid na een lange dag en korte nacht zorgden ervoor dat we ons lichtjes hadden over slapen. Geen nood, dan maar starten met Altrego in de marquee. Dit project, rond Jasper Erkens, lokte nog niet echt veel volk. Maar dit lieten de heren niet aan hun hart komen. Wie deze jongeman heeft gekend als singer-songwriter zal wel even raar hebben opgekeken. Maar Altrego bewijst dat Jasper veel meer in zijn mars heeft, hij niet alleen uiteraard. De integrerende Electro beats van zijn compagnon Fisher zorgden voor een opzwepende start van deze dag, meer nog het werkte heel aanstekelijk. De strakke drummer en de stem van Jasper deden de rest. De aanwezige fans genoten alvast met volle teugen en zetten het eerste danspasje neer, nog wat moeizaam na die zware twee dagen/nachten. Maar dat Altrego al een wat feestelijke sfeer kon creëren, op deze vroege ochtend, daarvoor een dikke pluim op hun hoed. Al mogen we die pluim vooral geven aan de voortreffelijke manier waarop de drummer aan het spelen was, zonder afbreuk te doen aan de twee andere uiteraard.
Ze zijn op weg internationaal door te breken, hebben in Japan gestaan en spelen binnenkort in het voorprogramma van Destruction. Bovendien staat er een eerste full album te wachten, via Napalm Records. Evil Invaders, onze Belgische Thrash Metal trots zijn inderdaad aan een heel steile opmars bezig. Van kleine clubs en jeugdhuizen plat spelen, tot de Wablief?! Stage op Pukkelpop. Enkele jaren geleden leek het ons nog onmogelijk. Uiteraard begonnen de jongens wat zenuwachtig aan hun set, die ook wat in veel rook plaats had. Maar na één nummer begon het vuur dan toch te branden, en hoe! Van chaotische thrash metal zijn Evil Invaders ondertussen overgegaan tot technisch hoogstaande thrash die zelfs dicht aanleunt bij pure heavy metal. Dat bleek nu ook weer, de aanwezigen gingen prompt over tot een stevige moshpit, of een potje headbangen. Snel, snedig en zonder er teveel woorden aan vuil te maken vloog de band over de hoofden van het publiek heen. We flitsten even terug in de tijd, de wilde jaren '80 toen menig thrash metal band het mooi weer maakte, ze moeten voor die grootheden van toen zeker niet onderdoen ondertussen. Zowel technisch als inhoudelijk zijn Evil Invaders ondertussen volwassen geworden, en klaar voor het grote werk. Ook het pukkelpop publiek, dat niet enkel bestond uit pure metalheads, genoot met volle teugen van deze keiharde, naar de strot grijpende set. We waren prompt direct klaarwakker!!! bedankt gasten.
BRNS uit Brussel deelden ons op het einde van hun set mee dat hun nieuwste album, dat in het najaar zou uitkomen, zal worden voorgesteld in AB Brussel op 10 oktober. We hebben dit met stip in onze agenda aangeduid. Als dat gaat klinken als de set die ze brachten op Pukkelpop, zal dat zeker een BOM worden. Elk van de songs begint met een heel strakke drumpartij, waarna een pallet van muzikale landschappen wordt open getrokken. Het publiek genoot met volle teugen van deze lekker strak spelende band. Op deze muziek blijven stil staan was dan ook zo goed als onmogelijk. Dat is zowat het sterkste punt van BRNS. Ze brengen aanstekelijke muziek waarop je niet anders kan als dansen, maar brengen ook een gevarieerde set . Bovendien zijn ze niet vies van experimentele uitstapjes doen, nog een extra pluspunt. Zondermeer een heel sympathieke bende trouwens, die het publiek uitvoerig bedankte en hen dus uitnodigde hen te gaan zien in AB Brussel op 10 oktober. We kunnen het niet genoeg herhalen, niet te missen. Heel sterke prestatie van BRNS op pukkelpop.
We hebben het al aangegeven, we mogen best trots zijn op onze vaderlandse artiesten. Neem nu Float Fall, die voor een overvolle tent mochten spelen. Hallo, wij zijn Float Fall, en een beetje zenuwachtig; zo begon zangeres, en ook heel gedreven instrumentalist, Rozanne Descheemaecke de set van deze band. Ze worden in sommige pers vergeleken met the XX. Nu , op basis van wat we nu zagen en hoorden, kan ik best begrijpen waarom. Float Fall staat op de springplank naar groot succes en bewezen op Pukkelpop dat ze er klaar voor zijn. Van subtiele gitaarpartijen tot zelfs een jachthoorn. Het was allemaal aanwezig, dat laatste zorgde zelfs voor meerder beklijvende en intiem aanvoelende momenten. Van kippenvel tot intense schoonheid, dat kregen we voorgeschoteld door Float Fall. De schoonheidsfoutjes links en rechts vergeven we hen, deze band is nu aan het groeien. Binnen een paar jaar op het grote podium? Zeker en vast, in het oog houden is ons advies.
Over intimiteit gesproken, de laatste weken hebben we de albums van Bill Callahan zowat grijs gedraaid. Ze bezorgden ons één voor één een kippenvelmoment. Op het podium van Club kregen we vooralsnog datzelfde gevoel. In maatpak en met een gitaar stond zowel Bill en zijn band haast onbewegelijk op het podium. Veel woorden maakte hij er ook niet aan vuil, buiten een vriendelijke dank u. Op het einde stelde hij ook heel vriendelijk zijn banleden één voor één voor. Nu, op zich stoort dat niet, de muziek spreekt voor zichzelf uiteraard. Maar net doordat zijn muziek wat op diezelfde lijn ligt, op uitzondering van soms eens een deftige gitaarsolo, gaat helaas na een tijdje de aandacht wat verslappen. De statige manier van spelen zorgt er dan ook voor dat het naar het einde van de set wat eentonig begon te worden. Niettemin is de muziek, en de stem van Bill, een ware streling voor het oor en de ziel. Daarover bestaat geen enkele discussie. Bill Callahan , en zijn band, profileerden zich hier dus wel tot klasse muzikanten, en Bill zelf een begenadigde zanger die ons raakt in het diepste van onze ziel. Alleen de manier van brengen kon iets levendiger, naar onze mening.
Hoe het wel moet, intieme muziek die de ziel raakt naar een groot publiek toebrengen , demonstreerde James Vincent McMorrow . Deze artiest beschikt over een prachtige stem, maar praat ook met zijn publiek. Bovendien is de muziek die hij en zijn band brengen zodanig intens, dat je prompt van het ene naar het andere kippenvelmoment beland. De man had af te rekenen met technische problemen, maar liet dit niet aan zijn hart komen. Zijn bandleden deden hun uiterste best om de warme sfeer die werd gecreëerd in de marquee, ook te bewaren. Vol overtuiging durven we stellen dat optreden is uitgegroeid tot één van de meest pakkende en vooral hartverwarmende concerten op Pukkelpop. Komt daarbij dat James zich ook als entertainer netjes weet te profileren, sterke prestatie van deze Ierse singer-songwriter, die met zijn weemoedige stem wellicht vele harten zal hebben veroverd en sneller doen slaan.
Uncle Acid and the Deadbeats brengen een perfecte combinatie tussen stonerrock en ingrediënten van psychedelica, zoals eind jaren '60. We hebben al een paar reizen in de tijd ondernomen op Pukkelpop. Deze deed ons wat denken aan de jaren waar Pink Floyd populair waren. Net het combineren van Stoner met elementen uit eind jaren '60 zorgt ervoor dat we hier een heel integrerende set voorgeschoteld kregen. Vooral de heel lange gitaar solo's waren een streling voor het oor. De vocalen waren eerder beperkt, maar gaven hier een meerwaarde aan het geheel. We lieten ons met veel plezier meedrijven in deze trip, doorheen psychedelische klanken. Op zich zou je kunnen stellen dat het allemaal wat op diezelfde lijn lag. Maar net door de manier van brengen, voelde het aan als zweven op de hoge wolken. Ze brachten een combinatie van songs uit hun laatste album Mind control en ouder werk. Wellicht zal niet iedereen dezelfde mening zijn toegedaan, maar wij genoten ten zeerste van deze trip, en dit zonder gebruik te maken van geestverreikende producten of drugs. De muziek van Uncle Acid and the Deadbeats brengt je gewoon vanzelf in een status van opperste vervoering. Leuk potje stoner/psychedelica in de Shelter!
Begenadigde artiesten, die hun stem als grootste wapen in de arena gooien. We kwamen ze geregeld tegen. Fink kan je tot die categorie rekenen. Zijn songs raken één gevoelige snaar, en worden met veel spelvreugde gebracht. De marquee was wederom het toneel voor een intimistisch en heel intens moment genieten, zoals we op deze zaterdag wel een paar meer hadden beleefd. Fink moet echter niet onderdoen voor zijn voorgangers, of de artiesten die na hem speelden. Integendeel zelfs. Uiteraard mogen we ook een paar pluimen op de hoed steken van zijn respectievelijke bandleden, die zich één voor één weer eens ontpopten tot klasse muzikanten. De vijf, in het zwart geklede muzikanten, gaven dan ook een meerwaarde aan het geheel. Fink zijn songs zijn dan ook één voor één pareltjes die je niet onberoerd laten, maar ook op het podium zorgt hij voor een waar kippenvelmoment, het ene na het andere. Hoogtepunten genoeg, we geven er eentje: Sort Of Revolution waarin hij aan het eind zijn gitaar neerlegde en achter de monitor aan de slag ging met knopjes en pedalen, hartverwarmend mooi en beklijvend einde. We dachten dat we intussen onze portie intensiteit wel hadden gehad, maar deze kon er zeker nog bij. Met een krop in de keel verlieten we de marquee.
Tijdje voor een potje onversneden rock-'n-roll!! Brody Dalle, de echtgenote van Josh Homme. In een vorig leven was deze rock chick ook de zangeres, songwriter en gitariste van de punkrockband, The Distillers. Ze zorgde met een stomende set voor een waar rock feestje in de club, de adrenaline ging de hoogte in en Brody spuwde letterlijk de ene punk na de andere rock song over het publiek heen. Als een sneltrein raasde ze door de set heen, niets of niemand ontzien. Oude Distillers-songs 'Die on a Rope' en 'Coral Fang' werden ook boven gehaald, tot jolijt van de aanwezigen. Dat Brody Dalle niet meer zo toonvast zingt als vroeger, stoorde allerminst. We kregen waar we voor waren gekomen, inderdaad een potje onversneden rock-'n'-roll, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Pure klasse!
Eén van de nadelen van een festival als pukkelpop is keuzes maken. Doorgaans trekken we dan maar een lijn en laten de ene toffe band schieten voor een andere super artiest. Soms is die keuze echter maken te groot, waardoor we een stuk van het ene concert gaan zien, en een deel van het andere. Dat was het geval met Red Fang en St. Vincent. Op zich twee totaal verschillende artiesten, wat muziekstijl betreft, maar beide spraken me nagenoeg even veel aan. In de shelter stonden Red Fang uit Portland, die vanaf de eerste noten onze lieten aanvoelen waar het allemaal om draait. Strakke, heel gepolijste songs worden de ene na de andere op ons afgevuurd. Of je nu wil of niet, hier kan je gewoon niet bij stil blijven staan. Wij zagen, zoals we aangaven, maar een deel van het concert. Maar de sompige rock zorgde ervoor dat we heel de tijd stonden te headbangen alsof ons leven ervan af ging. Niets ingewikkelde structuren, of lange solo's. Nee, Red Fang brengt pure, onversneden metal die je niet in een vakje kan thuisbrengen. Reeds vijf jaar timmeren deze heren aan de weg, hoog tijd dat ze de aandacht krijgen die ze al lang verdienen. Schitteren in eenvoud, het doe je badend in het zweet de shelter verlaten. Zo hoort het gewoon.
Van een heel ander kaliber is St.Vincent. Alleen al de kledij van deze jongedame , de show die ze opvoerde, en de dansbare beats die door de club waaiden. Het was een groot verschil met de houthakkers metal, om het zo te noemen van Red Fang in de shelter. Kronkelend als een krolse kat, dreef ze de temperatuur in de tent naar een ongekende hoogte, het publiek smulde ervan en at uit haar hand. Vooraan stonden mensen in wel heel rare outfit, maar ook Annie Clark, alias St. Vincent moet hiervoor niet onderdoen. De heel bewegelijke zangeres stond zelfs op een tafel waar ze met micro en al haar ding deed. En dat 'ding' was vooral een heel integrerende show opvoeren, waar het oog en de oren van genoten. Maar wellicht de grootste sterkte van St. Vincent is dat ze zonder moeite transformeert van een lieftallige kat, naar een gevaarlijke tijgerin die je meteen in stukken zou verscheuren. Net dat schipperen tussen twee uitersten, waarbij ze haar publiek telkens betrekt, zorgt voor een gesmaakt en vooral gevarieerde set. Uiteraard trekt Annie alle aandacht naar zich toe, maar de muzikale inbreng van haar klasse band mag ook niet worden onderschat. Moeilijk te zeggen welke van de twee concerten we het beste vonden. We houden het bij een gelijkspel.
Voor ons persoonlijk was er , ondanks alles, maar één echte headliner op Pukkelpop. Queens of the Stone Age. De mainstage stond deze keer wel goed gevuld tot heel ver naar achter, het mocht ook wel eens. Hun vorige passage in Sportpaleis kon ons wel bekoren, maar was eigenlijk niet geheel overtuigend. Het was dus bang afwachten. Maar vanaf de eerste song You Think I Ain't Worth a Dollar, But i Feel like a Millionaire werd al vrij duidelijk dat Josh Homme en de zijnen hier vuurwerk zouden doen ontbranden. De ene uppercut na de andere mokerslag kregen we te verwerken. Sompige, pure onversneden stonerrock, het handelsmerk dat Queens of the Stone Age al vele jaren hanteren, het werd door onze strot gejaagd als vuurballen. Hiermee bewezen de heren dat ze het nog steeds kunnen. Uiteraard lag het ook aan de verduiveld sterke setlist: My God is the Sun, Smooth Sailing, Do it Again, Sick sick sick het zijn allemaal pareltjes van songs, die bovendien werden gebracht met een vurigheid die je normaal ziet bij jonge wolven. Zo jong zijn deze heren niet meer, maar de gretigheid waarmee Queens of the Stone Age de mainstage inpakten hier op Pukkelpop deed terugdenken aan de gouden jaren van deze top band. Hierbij werden eventuele twijfels die we op voorhand hadden met een grote klap van de tafel geveegd. Afgesloten werd met een verzengende, niets ontziende klepper A Song for The Dead die een eigenlijk wat te korte set naar onze mening, afsloot met een BOM. Zondermeer één van de hoogtepunten van Pukkelpop 2014.
SETLIST: You Think I Ain't Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire / No One Knows / First It Giveth / My God Is The Sun / In My Head / Smooth Sailing / I Sat By The Ocean / Make It Wit Chu / If I Had A Tail / Little Sister / Feel Good Hit Of The Summer / The Lost Art Of Keeping A Secret / Do It Again / Fairweather Friends / The Vampyre Of Time And Memory / Sick, Sick, Sick / Go With The Flow / A Song For The Dead
Pukkelpop afsluiten met een feestje? Het is hoe je het bekijkt uiteraard. Wij besloten de boeken toe te doen met een magisch moment. Portishead plaatsen in Marquee, en in het donker, dat was een heel goed idee van de organisatie bleek naderhand. Niet alleen komt de muziek nog beter over dankzij de visuele effecten op het podium. Poritshead brengt nu eenmaal muziek die eerder intimistisch klinkt, en thuishoort in clubs en gezellige zaaltjes. Naar onze mening toch. Op de grote mainstage kwam dat niet altijd zo sterk tot zijn recht, in het verleden. Maar daar in die gezellige marquee, ook al stond je buiten aan het scherm. Daar werkte die magie wel degelijk. Beth Gibbons haar stem alleen al bezorgt je een krop in de keel, zelfs tot ver buiten de tent stonden mensen muisstil mee te genieten van zoveel schoonheid. We gaven het al aan, de beelden op het scherm versterkten die verstilde sfeer nog eens. Een voorbeeld: Op verschroeiende beats - die deden denken aan het geluid van een machinegeweer - werden beelden geprojecteerd van de oorlog in Syrië die dan ook niets aan de verbeelding over lieten. De gloed van gelukzaligheid die over ons heen kwam, we hadden niet verwacht dit mee te maken op een festival. Maar Portishead slaagde erin ons in opperste vervoering te brengen, tot volstrekte rust in ons hart , en onze ziel te laten gloeien van geluk. Zondermeer de perfecte afsluiter van een meer dan geslaagde Pukkelpop 2014. Eindigen met een feestje, nee met een intens moment genieten dat ons nog lang zal bijblijven.
