Door het krachtig meesterlijk geluid dacht ik eerst dat het hier om een nieuwe band ging. Maar nee, het betreft hier wel degelijk de band van Mat Sinner ( o.a. Primal Fear) die reeds meer dan 35 jaar bestaat. Opmerkelijk is dat de zang een duobaan geworden is, die verdeeld en gecombineerd wordt tussen Mat Sinner en Giorgia Colleluori. Dit voegt een extra dimensie toe aan de reeds onvolprezen Sinner-sound.
Shine On is een klassieke hardrock-meezinger van hoge kwaliteit en nodigt ook uit tot headbangen. De stemmen van Mat Sinner en Giorgia Colleluori passen zeer goed bij elkaar. Alsof 2 vocalisten nog niet genoeg is, doet Sinner ook nog beroep op gastvocalisten. Op Fiesta Y Copas is dat Ronnie Romero (Ritchie Blackmore´s Rainbow). Het resultaat is moderne hardrock met een sterke zuiderse flair, waarop het onmogelijk stilstaan is. De feel-good song met een duister randje Santa Muerte zou niet mis staan in Tarentino’s en Rodriguez Mexicaanse films. Last Exit Hell is een flink doorstomende hogesnelheids-hardrocktrein richting hel met een hoog catchy rock ‘n’ roll gehalte.
Op What Went Wrong horen we Ricky Warwick van Thin Lizzy en Black Star Riders het beste van zichzelf geven. De song bevat dan ook een Thin Lizzy -vibe, maar tegelijkertijd hoor ik er ook gothic rock invloeden à la The 69 Eyes in. Lucky 13 rockt als een schip op woelig water en biedt excellente female fronted power metal. Death Letter met een gastbijdrage van Magnus Karlsson (Primal Fear, Allen/Lande) blijkt een aan country ‘n’ western grenzende southern rock ballad met de glorieuze zang van Giorgia, schitterende gitaarpartijen en een winderig woestijnsfeertje.
Craving ademt dusdanig jaren 80 glam metal uit, dat je zou denken dat Mat Sinner een 30 –jaar oude demo heeft opgegraven. Het geweldige The Wolf blijkt ook met een Delorean-tijdmachine uit Back To The Future vanuit de jaren 80 in het heden gekatapulteerd te zijn. Dit is gewoon een meesterlijke meezinger. Meezingen kun je ook op het langzamere female rock nummer Misty Mountain, dat wat doet denken aan het steviger werk van Anouk.
De female fronted 80ies hardrocksong The Balls Of Jack schakelt enkele versnellingen hoger en de vocale prestaties van Giorgia Colleluori slaan me haast met verstomming. Stormy Night kent een geniale new age intro (en outro) die sterk contrasteert met de rest van dit stevig aanstekelijk rockduet. Sorry (Bonus) is een superieure klassieke powerballad. Treurig en hoopvol tegelijk. Ideaal voor een ouderwetse plakkende slow op de dansvloer.
