"De man met de beste death metal stem ter wereld neemt de microfoon terug op in de beste britse death metal band ooit, en de old school fans volgen hem."
In 1998 verliet Dave Ingram de band en liet daardoor een zekere leegte achter. Zijn vervanger Dave Hunt deed het niet slecht, maar zowel Organized Chaos (2001) als Killing Music (2008) wisten niet het niveau van de de periode '89-'93 te bereiken. Op 16 oktober komt Scriptures uit, een verrassende wederopstanding van het onophoudelijk ritmisch headbangen dat heel wat hedendaagse death metal ogenblikkelijk doet verbleken.
Benediction is terug, en hoe! Nadat mijn .rar pakketje uitgespreid werd op mijn harde schijf en de eerste noten van “Iterations Of I” door mijn oude boxen galmde verscheen de typische “fuck yes”-glimlach op mijn gezicht. Een onmiddellijk besef dat de zeer sterke singles “Rabid Carnality” en “Stormcrow” niet het uithangbord van de plaat gingen worden. Op Youtube verschenen deze respectievelijke songs om aan te kondigen dat er iets moois zat aan te komen. Old school fans reageerden massaal met blijdschap en anticipatie. Maar anticipatie kan je in je gat bijten en je teleurgesteld achterlaten.
Niets van aan dus, deze keer krijgen we een plaat te horen die van begin tot einde de milde agressieve energie als een weergaloze demon over je uitkotst. En je ontvangt het met het wilde plezier van een old school death metal fan met enkele weken nekpijn in het vizier.
Wie is er immers niet verzot geweest op de in 1993 verschenen plaat Transcend The Rubicon? Het is de plaat bij uitstek die me op death metal verliefd deed worden. Verliefdheid die door de jaren heen een sterke “houden van” heeft veroorzaakt. Een open relatie die me naar alle regionen van de metal heeft doen uitzwermen. Het progressieve sprak me de laatste jaren enorm aan, maar “Scriptures” doet me weer terugkeren naar het oude nest.
Werkelijk élke song weet meteen te overtuigen zonder dat het verschrikkelijke beest van de vermoeidheid op de loer ligt. De energie die je in de eerste minuut voelt blijft aanhouden tot de laatste. De Britten weten met al hun ervaring én goésting hoe ze je moeten vast blijven houden. Er zitten erg veel subtiele tempowisselingen in en de hooks vliegen je om de oren. Een wervelend samenspel tussen de uitmuntende vocalen van Dave Ingram, de gitaren van Peter Rew en Darren Brooks, de bas van Dan Bate en vooral de uitstekende drums van Giovanni Durst weten dit muzikaal naar een orgasme te tillen waar zelfs een oud ervaren varken van duizelt.
Zelfs als elke song overtuigt kunnen we spreken van enkele hoogtepunten. De manier waarop “The Crooked Man” meteen in je hoofd weet te kruipen is formidabel. Daar hoor je heel duidelijk de goesting, de drive van een oude band die niet enkel mee op de kar wil springen van de typische come-backs, maar ook een lesje willen leren aan deze grote groep terugkerende bands. Deze song dendert als een Japanse trein door het landschap die op tijd aankomt aan elke halte en weer perfect op tijd weet te vertrekken. Ook "Embrace The Kill" is een mooi voorbeeld van hoe de band de groove er altijd in weet te brengen zonder cheesy te worden. Het geheel is zeer melodieus maar de melodie zit altijd puur in de details en staat nooit in de weg van het agressieve.
Een licht afwijkende song in het geheel is “In Our Hands, The Scars” dat een vreemde start kent maar snel naar de normale sound evolueert; van traag en groovend naar snel en agressief, continu alternerend met hooks die de overgangen telkens overtuigend houden. Je raakt telkens weer opnieuw hooked.
Als ik al een favoriet zou mogen kiezen, dan is het “Embrace The Kill”, een titel die de lading van de hele plaat dekt. Dave grunt met veel overtuiging en vanuit de diepte “No more fear!”, een boodschap die deze tijden zeer welkom is. De drums en de riffs in deze song zijn van zeer hoge kwaliteit en de gitaarsolo is perfect geïntegreerd in het geheel. De groove is strong in this one.
De sound op de hele plaat is heerlijk warm en stinkend rijk, de instrumenten en de zang zitten perfect in de mix. Scott Atkins en zijn Grindstone Studio is de perfecte keuze gebleken.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de mosterd wel degelijk werd gehaald bij hun mijlpaal “Transcend The Rubicon” uit 1993 (!). Er zijn enkele zaken die ik hoor terug komen, soms zelfs op dezelfde momenten doorheen het album. Er is duidelijk gekeken hoe de flow van het toenmalige album zo mooi verliep en dat kunstje hebben ze niet enkel herhaald, het is gemoderniseerd. De huidige productiemogelijkheden, de vele jaren ervaring en de goesting van de musici maken van Scriptures zonder enige twijfel de beste plaat die de band heeft uitgebracht. En dat kunnen weinig old school bands zeggen.
Scriptures komt uit op 16 oktober via Nuclear Blast. Een verplichte aankoop voor de liefhebber van (Europese) old school death metal.
Tracks : (46:50)
Line-up:
Darren Brookes - guitaf
Peter Rew - guitar
Dave Ingram - vocals
Dan Bate - Bass
Giovanni Durst - drums
BENEDICTION online:
www.facebook.com/Benedictionband
www.instagram.com/benediction_band/
https://twitter.com/benediction
