Dit Gentse trio onder leiding van Ian Clement, misschien ook wel bekend door zijn soloproject, belichaamt de energie zelve. Hun tweede album 'Lions, Liars, Guns and God' uit 2012 is vrij stevig, dit maakt het echter niet minder toegankelijk voor het bredere publiek. Hun kracht en energie komt vooral live op de voorgrond. Hiervan kan ik zelf zeker mee getuigen. Dat beweert ook Brent Vaneste, de zanger van Steak Number Eight, die een grote fan blijkt te zijn van deze Gentse band. Wat ook opvalt is dat Ian Clement ook een singersongwriter in zich blijkt te hebben. Dit komt vooral naar buiten in zijn soloproject, waar hij onder meer in het voorprogramma van TrixieWhitley speelde. Bij WallaceVanborn toont hij zich echter van zijn ruige kant.
Deze plaat getuigt vooral van enorm veel Maturiteit, met een hoofdletter M. Dit zeker omdat ze (nog) vrij onbekend zijn in België en dit pas hun tweede album is. Ze zijn duidelijk gegroeid ten opzichte van hun eerste album 'Free Blank Shots', waar ze toch ook al niet als mietjes klonken. Onder andere een niet zo typische cover toont dat er over alles is nagedacht. Een oude bebaarde man is waarschijnlijk niet je eerste idee om op je albumhoes te zetten. Persoonlijk vind ik hem wel niet zo aantrekkelijk. Het is vooral een album voor de mensen die even willen wegzinken en verder drijven in een zee van trage, soms zware gitaren.
De eerste drie songs, hierbij ook hun single Cougars, zijn nog meer naar het grote publiek gericht. Op de rest van de plaat valt echter geen genre te kleven. Stonerrock komt misschien het dichtste in de buurt, zo doet 'Wearewhatwehide' wel even denken aan QueensOfTheStoneAge. Voor de rest doet Wallace Vanborn vooral hun eigen ding en krijgen ze goede ritmes te pakken met misschien toch wel atypische riffs. Het gaat vooral over het geheel van de klank en niet om technisch hoogstaande gitaar- of drumonderdelen. Wat de plaat een zeer goede flow en coherentie geeft.
Voor je het weet ben je in één storm aangekomen bij Paws, een prachtige akoestisch set waar vooral de stem van Ian Clement zeer goed wordt uitgespeeld. Daar kan je even uitrusten om daarna af te sluiten met nog drie echte stonernummers. Je ziet duidelijk dat er is nagedacht over de volgorde van de plaat. Het beste nummer van het album is toch zeker 'Ruthless', het trage stonerritme laat de hersenen in je hoofd drijven en doet denken aan Tool, terwijl de zang tot zeer diep gaat. De plaat gaat zeker niet snel tegensteken. Wat eerder vreemd is want sommige liedjes lijken wel enorm op elkaar, dit komt echter de coherentie ten goede komt.
Tot slot toch even vermelden dat niet alle lof moet worden doorgeschoven naar het muzikale trio. De aanwezigheid van topproducer David Bottrill (o.a. Tool, Muse en dEUS) heeft duidelijk zijn invloed gehad op het gehele album.
Conclusie: Een zeer goed album dat vooral staat door de samenhang en de sfeer. Het album op zich is sterker dan de liedjes apart, maar dit is geen zonde. Als je hen nog niet kent, zeker een aanrader om te ontdekken.
Tracklist:
Lion's Manual
Found in LA
Marching Sideways
Cougars
The Plunge
The Liar
Ruthless
We Are What We Hide
Pawns
Enemy Of Serpentine
A Smack As A Potion
White River
