(Foto)Verslag: Little Waves 2016: Intimiteit, emoties en kippenvel.. C-Mine (Genk) 09/04/2016

Review:Festivals
  Erik Vandamme    13 april 2016

We betraden vorige week zaterdag, 9 april, een stukje Belgische geschiedenis. De overgebleven beschermde mijngebouwen op het terrein van Winterslag kregen immers een nieuwe, culturele en toeristische bestemming. Onder de naam C-mine bieden ze onderdak aan creatieve geesten zoals de Media, Arts & Design faculty, Studio Pieter Stockmans en een designcentrum. In het bioscoopcomplex Euroscoop is er dan weer een uitgebreid filmaanbod. Binnen dit kader worden vaak concerten georganiseerd, en ook jaarlijks het evenement Little Waves. De editie van 2016 was volledig uitverkocht, en dat is mede te danken aan de locatie, de organisatie en de gezellige tot gemoedelijke sfeer. Maar ook de aantredende artiesten hebben ondertussen hun kunnen ruimschoots bewezen, en lokken daardoor toch wel heel wat volk naar dit festival. We genoten van begin tot einde van een intimistische sfeer die bol stond van kippenvelmomenten, emotionele uitspattingen tot het wegpinken van een traan en het toveren van een brede glimlach op ons gezicht.


Milo Meskens is een jonge , talentvolle singer-songwriter die op een boogscheut staat van een grote doorbraak. Met zijn stem doet hij inderdaad wat denken aan bijvoorbeeld voornoemde Jeff Buckley. Maar vooral zien we een gouden toekomst voor deze jonge artiest. Het uitgelezen moment om hem dus eens te gaan zien en horen op Little Waves, vooraleer hij grote zalen uitverkoopt Dit schreven we in de voorbeschouwing van het festival, over Milo Meskens. Dat deze jonge talentvolle singer-songwriter talent heeft? Daar bestaat geen minste twijfel over. Ook op Little Waves voelden we al direct aan dat deze jonge man ons in de toekomst nog veel kippenvelmomenten zal bezorgen. Met zijn heel warme stem en sympathieke uitstraling, deed hij nu reeds ons hart sneller slaan. Echter voelen we toch aan dat er veel meer inzit dan er nu reeds uitkomt. Maar ook dit kan gezien worden als een positief gegeven. Milo Meskens is vooral dus een klasse artiest 'in wording' die nu al bewijst uit het goede hout gesneden te zijn. Eerdere vergelijkingen met klasse artiesten uit het verleden, blijken dan ook te kloppen merken we nu al op. We voorspellen deze jongen een gouden toekomst!

De grote zaal zat overvol voor Astronaute. Die met een gloednieuwe plaat onder de arm, Petrichor, ondertussen heeft bewezen een artieste te zijn die met haar bedwelmende stem, menig harten kan breken en sneller doen slaan. Ook op het podium van Little Waves laat Astronaute een overweldigende indruk na. Uiteraard laat ze zich begeleiden door klasse instrumentalisten die één voor één de songs naar een nog hoger niveau weten op te tillen. Dat was op plaat zo, dat is 'on stage' niet anders.

Opvallend bij de nieuwe plaat was het schipperen tussen een sombere, haast depressieve ingesteldheid maar ook een boodschap van hoop. Ook deze boodschap vinden we terug binnen dit concert. Zowel visueel als door de manier waarop Astronaute de songs naar voor brengt. De beelden op de achtergrond laten eerder sombere landschappen zien, tot iets dat gelijkt op een donker modderig landschap. Maar ook schijnt de zon vaak doorheen de donkere wolken. Wat het brengen van de songs brengt, voel je dus die deprimerende sfeer ook op het podium terugkomen, waardoor ons een spiegel wordt voorgehouden. Maar eveneens is Myrthe een meisje die met grappige kwinkslagen naar publiek en mede instrumentalisten ons een boodschap van hoop meegeeft, en een brede glimlach op onze betraande gezicht weet te toveren. Dit concert was dus gedrenkt in een lach en een traan, maar bezorgde ons vooral een waar kippenvelmoment dat ons nog lang zal bijbleven. Door haar heel intrigerende stem en dito muzikale invulling, kregen we een warm gevoel vanbinnen schreven we ooit over haar aantreden op les nuits Botanique. Medio 2016 is dit nog steeds het geval.

Glenn Claes is eveneens zo een artiest die een gouden toekomst werd voorspeld. Hij werd medio 2011/2012 vooral bekend door zijn overwinning in The Voice van Vlaanderen en het opdragen van de Simon & Garfunkel klassieker Sound of Silence aan de slachtoffers van de Pukkelpop ramp van 2011. Hij mocht de Wablief?! stage openen op Pukkelpop 2012. De laatste jaren bleef het echter heel stil rond Glenn Claes. Tot er nu eindelijk een plaat op de markt werd gebracht: Face in the light. Daarin verteld Glenn Claes over o.a. drugsproblemen die hij heeft gehad, en dergelijke meer. Hij kwam deze plaat voorstellen op Little Waves.

We kunnen stellen vast dat de nieuwe nummers weer eens vele emoties bij ons naar boven brengen. Uiteraard beschikt Glenn over en stem waarbij je als luisteraar sowieso in diepe ontroering geraakt. Maar we willen toch een lans breken voor de meesterlijke, instrumentale inbreng van zowel Glenn zelf als zijn mede muzikanten. Zo waren we enorm onder de indruk van menig gitaar solo die naar voor werd gebracht, wat weer eens zorgde voor een golf van kippenvelmomenten. Glenn Claes lijkt zijn tweede adem terug te hebben gevonden, en is dan ook klaar om moeilijke bladzijden om te draaien tot  eindelijk die stappen te zetten naar een doorbraak , die hij al veel jaren verdiend. Op Little Waves heeft hij de demonen in de ogen gekeken, en meteen aangeven ze te zullen overwinnen. Onze steun daarin, krijgt hij alvast na dit meesterlijk en weer eens emotioneel aantreden op little waves.

Tijd voor een overlapping op de affiche. In de grote zaal trad Damien Jurado aan. De carrière van Damien Jurado begon ergens halverwege 1990 met het uitbrengen van Lo-Fi Folk opnames via zijn eigen 'cassette only' label Casa Recordings. Gaandeweg begon hij een cultstatus uit te bouwen, en kwam via de zanger van Sunny Day Real Estate onder de aandacht van Sub Pop Records. Waarna zijn carrière in een stroomversnelling terecht kwam. Zijn tweede album Rehearsals for Departure (1999) zorgde voor een grote doorbraak binnen het singer-songwriter gebeuren. Maar Jurado is ook een liefhebber van 'experimenten'. Daarvoor maakt hij vaak gebruik van zogenaamde 'found sound' en veldopnames. De positieve berichten over deze man, zagen ons dan ook met spanning uitzien naar zijn aantreden op het festival.

Helaas kon Damien Jurado ons niet volledig over de streep trekken. Uiteraard beschikt de man over een rauwe tot hartverwarmende stem. En ook worden de instrumenten op technisch hoogstaand niveau bespeeld zowel door hem als zijn mede muzikanten. Jammer genoeg liet Damien, zittende op een stoel, een vrij monotone indruk na. De songs werden gebracht zonder, of met heel weinig, interactie naar het publiek toe. Soms werden medemuzikanten gewezen op enkele technische 'problemen' of dergelijke meer, maar vooral kregen we dus een heel routineuze set naar voor geschoven. Enige spontaniteit ontbrak, om ons over de streep te trekken en weer een kippenvelmoment te bezorgen. Spijtig, want deze artiest beschikt over voldoende vocale en instrumentale capaciteiten om een onvergetelijk moment te bezorgen aan zijn fans. Maar helaas miste dit aantreden daarvoor net iets te weinig bezieling.

Op de AFF stage, die vlak achter de bar gewoon tussen het publiek was geplaatst, trad de Brusselse artiest  Le Coliseé op datzelfde moment aan. Le Colisée is het soloproject van David Nzeyimana. Deze man is van vele markten thuis en laat dan ook omringen door één voor één klasse artiesten. Zelf beschikt hij over een soort charisma waardoor iedere aanhoorder prompt overslag gaat. Met een aanstekelijke set wis hij ook ons hart te verwarmen. Niet alleen dus door die vocale capaciteiten maar vooral door zijn podiumact, en dito uitstraling op het podium, zorgde hij er zelfs voor dat menig danspasje werd geplaceerd. Het is dan ook uitzien naar zijn aantreden op Les Nuits botanique: http://botanique.be/nl/activiteit/nuit-belge-la-muerte-oathbreaker-bots-conspiracy-scarabee-baloji-pomrad-stereo-grand Op Little Waves in Genk speelde hij zonder problemen de pannen van het dak, en liet ons met een brede glimlach achter.

dEUS, Moondog Jr. en Zita Swoon, het zijn drie bands waar de begenadigde artiest Stef Kamil Carlens het mooie weer heeft gemaakt. Naast zijn activiteiten als muzikant is Stef Kamil Carlens beeldende kunstenaar. Maar ook als producer voor bijvoorbeeld Yevgueni heeft hij ondertussen zijn sporen ruimschoots verdiend. Op Little Waves bewees Stef Kamil Carlens ook solo een klasse artiest te zijn. Die niet alleen vocaal en instrumentaal, hij bespeelde verschillende instrumenten, ons kon ontroeren. Bovendien mogen we een dikke pluim op de hoed steken van zijn medewerkende muzikanten. Stef  laat zich steevast omringen door mede artiesten die één voor één met grote klasse staan te spelen. Maar Stef Kamil Carlens beschikt dus ook over een dosis charisma en uitstraling, waarbij de verhalen die hij verteld ook bij de aanhoorder een heel gevoelige snaar raakt. Binnen o.a. Zita Swoon en andere bands heeft Stef voldoende bewezen een groot of klein publiek compleet uit zijn hand te kunnen doen eten. Maar dus ook 'solo' blijkt hij diezelfde diepe gensters te kunnen slaan in ons hart. Wat weer maar eens bewijst dat Stef Kamil Carlens een tot op heden nog steeds te sterk onderschatte parel is binnen het Belgisch muziekgebeuren, die gerust wat meer feedback zou mogen krijgen. Hij verdiend het gewoon. Op het podium van Little waves etaleerde hij weer eens pure klasse, maar ook zorgde zijn aantreden voor weer een kippenvelmoment. Zoals we dit van hem gewoon zijn.

Vermoedelijk zullen fans van Folk muziek en aanverwante wel hebben beginnen watertanden toen ze vernamen dat William Fitzsimmons naar Little Waves zou afzakken? Deze Amerikaanse artiest brengt, we citeren van op de website: Mooie fluisterfolkplaten, heel eerlijk, heel persoonlijk. Meer nog, muziek is, zoals we lazen in zijn biografie,  voor William Fitzsimmons een soort van therapie waarbij hij herinneringen en emoties onthult. Door middel van de betoverende hedendaagse folkmuziek die hij naar voor brengt, vertelt William het verhaal van zijn leven en hoe hij zelf veranderde tijdens dat leven. Gewapend met zijn akoestische gitaar en eerlijke teksten confronteert de Amerikaanse singer-songwriter zichzelf en ons met de fouten uit z’n verleden. Daardoor houdt hij ook de luisteraar een spiegel voor, uit diens eigen leven. En confronteert de aanhoorder met eigen demonen uit het verleden, of het heden.

De man had het gezelschap van een bevallige violiste/zangeres. Het was dan ook de kruisbestuiving tussen William zijn heel warme stem, en twinkelende gitaaruitspattingen, met de even warmhartige stem van eerder genoemde violiste dat ons compleet over de streep trok. Bovendien zorgt deze laatste met haar viool spel dat het niveau tot een zo mogelijk nog meer ongekende hoogte uitsteeg. Binnen een intimistische, verstilde sfeer verteld William Fitzsimmons een vrij treurig verhaal. Hij doet daardoor menig traantje wegpinken. Maar met een kwinkslag naar het publiek , en zijn begeleidende muzikant toe en visa versa, laat hij toch blijken dat dit hem niet zal stoppen om met opgeheven hoofd door het leven te blijven stappen. Zonder meer zorgde hun aantreden ervoor dat je een speld kon horen vallen in de zaal, en we met een krop in de keel aan hun gitaar-lippen-viool gekluisterd bleven zitten. Tot we na deze voorstelling verweesd achter bleven. William Fitzsimmons zorgde er met deze intieme setting vooral dus voor dat we weer eens verschillende emoties te verwerken kregen. Met een lach en een traan tot gevolg. Indrukwekkend!

Villagers ontstonden in 2008 en brengen indie-folk dat het hart raakt. Ook bij hun laatste plaat Darling Arithmetic  (2015) blijkt dit het geval te zijn. Where Have You Been All My Life ?’kwam pas begin van het jaar op de markt, en lijkt eveneens diezelfde impact te hebben op de luisteraar. De kleine zaal stond overvol, mensen stonden tot achter de schermen en zelfs op de trappen om een glimp op te vangen. De band gaf dan ook een hartverwarmende set af, die niets aan het toeval overliet. Gebruik makende van instrumenten als een harp en cello, was er eens een andere inbreng dan de doorsnee gitaar/drums - die uiteraard ook naar voor werden gebracht. Zanger Conor O’Brien beschikt niet alleen over een begenadigde stem, hij is eveneens een klasse instrumentalist. Maar, en dat viel toch ook op, Conor beschikt ook over een grote dosis charisma om iedereen uit zijn hand te doen eten. We kregen nogal kritische opmerkingen te lezen over de laatste plaat van Villagers. Waardoor we een afwachtende houding aannamen wat dit aantreden betrof. Maar moeten naderhand toegeven. Villagers zijn live nog steeds diezelfde band waarover we in 2013, bij de bespreking van hun album {Awayland}, heel lovend naar voor kwamen. Op het podium bewezen ze alvast, inderdaad harten te kunnen raken. Maar vooral dus als band niet alleen technisch hoogstaande muziek te brengen, maar ook over een dosis spelplezier en spontaniteit te beschikken om bij de grootste zuurpruim een glimlach op het gezicht te toveren. Wij waren alvast geheel overtuigd van de live capaciteiten van Villagers, die ons compleet over de streep wisten te trekken op Little waves.

Kon het nog beter? Deze avond zou in elk geval eindigen met een zo mogelijk nog groter,  magisch orgelpunt. In de vorm van Marble Sounds - die hun bandnaam niet hebben gestolen. Onder begeleiding van een heus strijkerorkest, en met heel integrerende beelden op de achtergrond, kregen we een kleurrijke set aangeboden. Vanaf begin tot einde voelden we ons wegdrijven over magische, intensieve golven die de instrumenten naar voor brachten. Gerugsteund door de warme vocalen, en dat strijkerorkest die zorgde voor die kers op de taart. Zonder meer zijn Marble Sounds een band die als geen ander weten hoe harten te raken, en zielen te verwarmen. Maar ook betrekken de leden hun publiek in hun muziek, waardoor er een kruisbestuiving ontstaat tussen band en aanhoorders om het niveau zo mogelijk naar een nog meer ongekende hoogte te stuwen.

Dit was zonder meer een adembenemende mooie belevenis die ons nog lang zal bij blijven. Vaak ging de band over tot een eerder intieme aankleding om dan weer over te gaan naar een overweldigende tot bedwelmende climax. Ja, iets wat we dus ook tegen komen bij muziekstijlen als postrock en aanverwante. Maar Marble Sound hun muziek in dat bepaald hoekje duwen is deze band echt tekort doen. In elk geval was dit een meer dan intensief einde aan een avond vol uiteenlopende emoties die we hebben beleefd op little waves 2016. Wederom, indrukwekkend!


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015