Laten we deze recensie beginnen met de introductie die we te lezen krijgen op de bandcamp pagina van Ono Scream. Ono Scream, the solo project of Apparaat - frontman Bart Willems (Anvers/Belgium), has one foot proudly in the past but with the other one he takes a step forward. He eagerly uses the sounds of the gloomy eighties. You'll hear references to his childhood heroes (Fad Gadget, early Simple Minds, Bauhaus ...) which are glued to modern influences like The Soft Moon, the KVB and Tropic Of Cancer. But with a sharp, Met zijn solo project Ono Scream grasduint Bart inderdaad doorheen het aanbod van de jaren '80, echter zonder daardoor gedateerd te gaan klinken. Integendeel. Ono Scream kwam op de markt via het label Unknown Pleasures Records, nog meer verwijzingen naar die jaren '80 sound. Zoals wellicht de meeste lezers weten een Joy Division klassieker. Onze bevindingen.
Dat grasduinen doorheen het verleden? We merken het al bij Hollow Man, Salty Taste en het wonderbaarlijke This Endless Walking. Die laatste met een heel warme vrouwelijk stem, die perfect past binnen het aanbod. Een streepje The Cure, een portie Jesus and Mary Chain of een streepje Bauhaus. We vinden het allemaal terug in de songs op deze plaat. Echter, de toch wel redelijk experimentele aanpak, en het feit dat Bart Willems zich bij het grasduinen niet vastpint op één band of muziekstijl uit dat verleden, maakt van Ono Scream net een grensverleggende parel die elke liefhebber van gold wave en aanverwante, gewoon in huis zou moeten halen.
Een ander pluspunt aan Ono Scream is dat, ondanks de wat duistere aankleding, er ook plaats is voor eerder aanstekelijke synthpop. Om maar aan te geven, hoe gevarieerd deze plaat wel is. Leather Girl bezorgt je koude rillingen, en voelt aan als ijskoude klauwen die langzaam je de adem ontnemen. No More doet ons dan weer denken aan New Order. What have they done is dan weer omgeven door een donker 'gothic' sfeertje. En zo kunnen we nog even doorgaan.
Invloeden uit een rijkelijk post-punk en aanverwante verleden, combineren met jeugdige spontaniteit. Is zowat een rode draad doorheen de gehele plaat. Zestien songs is vrij veel voor een plaat, maar toch slaagt Ono Scream er in onze aandacht scherp te houden. Nu, we moeten toegeven dat we in een voorberechte positie zitten. Post-punk, new wave tot gold wave is zo een beetje de rode draad doorheen mijn persoonlijke muzikale smaken. Echter, sta ik doorgaans wat sceptisch tegenover bands of artiesten die de muziekstijl van toen in een 'jong kleedje steken'. Bart bewaard echter het hart en de ziel van het verleden binnen dit concept. Meer nog, hij vind de muziekstijlen van toen gewoon opnieuw uit.
Sevent of Seven is daar een mooi voorbeeld van. Binnenin hoor je duidelijke baslijnen die verwijzen naar toen, maar net die synthesizer bezorgt die 'postpunk' een nieuwe injectie die ze kan gebruiken. Vernieuwend klinken, met respect voor dat verleden, is de tweede rode draad doorheen het geheel. Is er niets negatief te vermelden? Op zich zou je kunnen stellen dat er inderdaad wat veel songs op deze plaat staan, naar het midden doe verslapt de aandacht daardoor een beetje. Maar het loont de moeit om dit pareltje tot het einde te beluisteren. Want songs als This city is a wasteland, Am I Still Conscious tot het prachtige akoestisch gebrachte I'm the Hollow man bezorgt ons golven van kippenvel, tot een ware krop in de keel.
We kunnen dan ook besluiten. Ono Scream levert een perfect debuut af dat alle liefhebbers van post-punk, coldwave, new wave tot synth pop. Kortom de 'gothic zijde van de jaren '80' over de streep zou moeten trekken. Meer nog hij verlegt grenzen binnen dat aanbod, waardoor deze trip niet gedateerd maar eerder vernieuwend klinkt. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
