Stahlmann – Kinder der Sehnsucht (AFM Records)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    28 juni 2019

Sinds de oprichting meer dan een decennium geleden, blijft Stahlmann op koers voor hun weg naar de top - stap voor stap. Hun debuut 'Stahlmann' maakte in 2010 al grote indruk op de Duitse muziekmarkt. De opvolger 'Quecksilber' betrad de Top 40 van Duitse albumcharts en sindsdien heeft Stahlmann een abonnement op een plaats binnen de album- en clubcharts.

Stahlmann, bekend om hun spectaculaire podiumpresence, staat ook bekend om het constant ontwikkelen van hun sound. Nu meer dan ooit. Zo breekt hun nieuwste album 'Kinder Der Sehnsucht' een aantal traditionele genregrenzen open. Harde gitaren, huiveringwekkende electro-parts en brute songteksten mengen zich perfect met punkrock en Deutschrock-elementen. Stahlmann beheerst het Neue Deutsche Härte –genre (cfr. Rammstein, Oomph!, Eisbrecher, Megaherz, Schattenmann, Erdling, Unzucht,...) perfect en opnieuw presenteert ze zichzelf en het genre op een geheel nieuwe manier en stelt ze nieuwe standaarden.

Stahlmann speelt deze zomer o.a. op zaterdag 10 augustus op het M’era Luna Festival te Hildesheim (D).


 

Von Himmel verloren is Neue Deutsche Härte met een sterke Oomph!-inslag, catchy refreinen en kille spacy electro-elementen. Wahrheit oder Pflicht begint met een kinderrijmpje en gaat over het niet altijd zo onschuldig spelletje “ Waarheid of Doen”. Vreemd dat dit uiterst catchy nummer geen single geworden is. Die Besten is een industrial metal song met stoïcijnse Rammstein-achtige riffs en punky samenzangen, en is een hymne aan de vriendschap. In Mein Leben Fällt zet de electropop-intro je op het verkeerde been. Want wanneer de zware gitaren invallen, besef je onmiddellijk dat dit geen poppy nummer wordt, maar wel een experimenteel elektronica-beladen Neue Deutsche Härte-nummer.

Kinder der Sehnsucht, de titelsong en vooraf-single van dit album is een degelijke maar nogal voorspelbare typische Neue Deutsche Härte-song met een hoog oorwormgehalte. Schliess deine Augen, een crossover van dark electro en harde metal is veel minder voorspelbaar en zou het in een remix-versie wel eens goed kunnen doen in de alternatieve clubs. Hörst du wie mein Herz schläget begint als een darkpop- nummer dat doet denken aan Joachim Witt en blijft met uitzondering van de harde refreinstukken een tamelijk kalm nummer.

Regen is een aanstekelijke harde rocksong met pakkende melodieuze passages. Wenn Du Gehst (feat. Blue May Rose) presenteert zich als een prachtig pareltje dat zich situeert tussen darkpop en symfonische rock. Met Sinnlich worden we uit het sprookje teruggekatapulteerd naar duistere tijden met een typische Neue Deutsche Härte song dat doet denken aan het betere werk van Eisbrecher en Megaherz. Het album eindigt met een remix versie van Die Besten. De AMIworx Remix borduurt voort op een beat als een zware hartslag, beklemtoont de Rammstein-riffs, maar haalt het punk-element uit het nummer, waardoor het moeilijk te oordelen is welke versie van Die Besten echt de beste is.

Conclusie:
“Kinder der Sehnsucht” van Stahlmann is een Neue Deutsche Härte album dat buiten de lijntjes van het genre durft te kleuren met uitstapjes naar punk, darkpop, electro en symfonische rock. Daarmee bewijst Stahlmann niet de zoveelste kopie van Rammstein te zijn. maar een band met een eigen geluid, richting en doel voor ogen. Een aanrader voor wie van stevige hevige Duitse rock houdt.
 

Website / Facebook