Dive - Where Do We Go From Here? (Out Of Line Music)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Van Muylem    6 december 2020

Voor dit album vroeg Dirk Ivens (aka DIVE) aan Jan Dewulf (Mildreda, Your Life On Hold, Diskonnekted…) om een handje te helpen. Het is niet de eerste keer dat Jan de studio induikt met andere artiesten, ervaring zat! Zelf herinner ik me nog persoonlijk zijn studio tijd met Heyaeb (in Tienen, ja in één van de 2 studio’s van Luc Van Acker). Zit de electro/noize pionier nu op het goede spoor of is dithet afscheid? Dat is de vraag!


Het laatste album van Dive vond ik al een beetje herkauwing van wat hij in het verleden presenteerde. Nu we moeten eerlijk zijn: als je steeds dezelfde instrumenten gebruikt en dezelfde truukjes blijft uithalen kan je moeilijk aan vernieuwing doen en juist daarom is de verse inbreng van Jan van levensbelang wil je toch een beetje iets anders! Toen ik echter las dat een collega journalist het had over het repetitieve in de klank van de nieuwe Dive haakte ik bijna af, want dat is net een verwijzing naar wat we al die jaren krijgen. Feit is ook dat zowat elk nummer van Dive live sterker klinkt dan op plaat, maar eens je de strobo uitschakelt krijg je ook alleen maar een man die wat staat te schreeuwen in een micro (met stemvervromer, waardoor je haast een bestiale en soms kille toon krijgt). Maar buiten de micro is er eigenlijk niets live. De inzet mag er dan zijn, maar wat je ziet is ook wat je al jaren ziet (op een ander hemdje na dan).

Hierbij dus wat mijn gedachten zijn voor ik aan de luistersessie begon!

Openen doen ze met Inside Your Head. Het klinkt iets warmer en ook iets ruimer, maar het repetitieve zit er nog altijd in. De stemvervormer is ook nog steeds dezelfde, de manier waarop het debiteren van de tekst gebeurt ook nog steeds staccato. The Klinik (de eerste groep waarmee Dirk bekend werd) is niet ver af. Een terugkeer naar vroeger dus in een modern jasje gestoken.

Black Star is het volgende nummer en op Facebook was er reeds een discussie over de titel van dit nummer omdat het zou verwijzen naar andere artiesten met en zelfde titel. Ik denk bijvoorbeeld eerst aan David Bowie, een ander aan Deine Lakaien, terwijl we het eigenlijk over Dive moeten hebben en dat is geen goed teken in mijn ogen. Slechte titelkeuze. De Black Star van David Bowie was overigens lang mijn avatar op facebook. Het kan ook een verwijzing zijn naar Jimi Tenor en zijn Take Me Baby. Soit, de muziek nog even bespreken: het klinkt als een trage Diskonnekted waarbij Dirk eventjes de tekst is komen inzingen. Waar blijven de gitaren, denk ik dan? Toch een beetje vernieuwen, neen? Mmm, die Diskonnekted klank was de vernieuwing, juist?

Slave To Desire heeft nood aan een iets hoger tempo om de vergelijking met Closer van Nine Inch Nails uit de weg te gaan. Voor een live optreden zou ik sowieso het tempo optrekken, het mag wat strakker en agressiever. Waar is die vette SM laag? De vermenging van het vrouwelijke vocht, met die zwemmertjes? Het nummer klinkt te braaf.

Leave Me Be (hiervan bestaat er ook een Suicide Commando mix) klinkt modern en ik hoor duidelijk de invloed van Jan hierin. Het tempo ligt ook iets hoger. Niet slecht! Naar mijn aanvoelen zal dit de volgende singel zijn! Facing The Moon gaat dan weer véél te traag en klinkt eerder als een gatenvuller dan als een echt nummer. Tekstueel gaat het een beetje dezelfde richt uit als Slave To Desire. Dark Place is ook een traag nummer en moet het eerder van de sfeer hebben en van wat je ervan maakt. Skippen dus! Death Machine was al te zien en te horen YouTube, dus ja: hierdoor heeft dit nummer al wat meer luisterbeurten gehad. Op de iets modernere klanken na (hebben we ongetwijfeld te danken aan Jan) blijft de basis van het nummer ongewijzigd als je het gaat vergelijken met de nummers uit de beginjaren van Dive. De clip geeft ook een mooie illustratie van wat ik in de eerste paragraaf schreef (net voor de eigenlijke bespreking).

Invisible klinkt modern, tot je weer diezelfde stem hoort. Het tempo ligt véél te laag en de tekst net iets te simpel (het zal nooit een hoge Nick Cave waarde krijgen). Om het met een flauw mopje te beschrijven: het is een onzichtbaar nummer en ben er zo weer voorbij om eindelijk aan de afsluiter te beginnen. Where Do We Go From Here? Zei een minister niet een tijdje: blijft in uw kot! Tja. Sommige mensen hebben een studio in hun kot en gaan dan maar uit verveling muziek maken en soms klinkt die muziek ook echt vervelend. De Nieuwste Implant is het uitstekende bewijs van het tegendeel: die klinkt scherp, moedig, zaligmakend, fris, afwisselend, vernieuwend en toch retro. Soit: Implant heeft alles wat Dive niet heeft en toch heeft Dive een grotere naam. Bon, Jan heeft zijn best gedaan en dat hoor je ook op dit laatste nummer. Het antwoord op de vraag blijft helaas: nergens!

Tja: moest iemand me het mes op de keel zetten en me een keuze zou geven: koop deze schijf of eender wat van Mildreda, Diskonnekted of Your Life On Hold dan is de keuze niet eerlijk, want eender welk van de laatste drie zou ik zonder twijfelen kiezen. Koop dus niet deze schijf, maar ga eerder voor de andere drie! En ja, om binnen het genre te blijven: misschien is de nieuweVomito Negro (Gino Devo)wel beter en kan ik jullie eerder die aanraden!