Lessen/Lessines 1986 op dat moment ontstaat het “le Summer End Festival”: met vooral cold wave en post-punk acts op de affiche. Er waren uiteindelijk drie opeenvolgende en bijzonder succesrijke edities! Nu, meer dan 35 jaar later was de knaldrang er weer ! Het festival besloot ook om de naam lichtelijk te wijzigen als eerbetoon aan de bekendste gewezen inwoner: René Magritte.
Als buitenstaander de zaal vinden bleek niet voor iedereen evident. Ikzelf had er ook bijna voorbijgereden tot ik zag dat ik eigenlijk bij een schooltje moest zijn. De grote parking bleek een speelplaats te zijn. Ook een beetje vreemd was dat het zich letterlijk tussen de huizen bevond, waardoor ik toch wat met de buren te doen had. De sfeer binnen zat goed en het onthaal was warm. De belichting bleek minimaal (toch zeker bij de eerste 2 groepen, terwijl er toch wat materiaal stond achter de rug van de artiesten en niets vooraan), maar ik ben gelukkig vooral gekomen om een verslag te schrijven (al zag en hoorde ik er wel vloeken).
Partikul (be – minimal wave)
Partikul onstaat in Brussel, we schrijven dan 2019. Net voor de COVID-19 uitbraak nemen ze hun eerste EP op: Venus Virus. Op deze EP geven ze volgende invloeden aan: Siouxsie and the Banshees, Boy Harsher, The Soft Moon, Moon Duo, Tuxedomoon, Nitzer Ebb en The Smiths.
Met de komst van de lente van 2021 brachten ze hun eerste album uit : Related Memories en dat via hun eigen label: “Exit Does Not Exist Records”. Daarbij hoorde ook de schitterende Curse. Samen muziek maken en samen creatief bezig zijn en er iets speciaals van maken, daar is het dit koppel om te doen! Ik had hen reeds deze winter live aan het werk gezien en was ook echt weg van hun album, waardoor ik ook wel uitkeek naar hun optreden hier. Een festival opstarten is geen gemakkelijke job, maar tegen dat ze beginnen is de zaal al voor ¼ bezet door festivalgangers (wat héél wat is gezien er op dit moment héél wat events en festivals die niet doorgaan wegens te lage voorverkoop of schrik voor een financiële afgang, kiest u maar zelf wat het voor wie is). Ik merk van bij het begin op dat ze sinds ik hen deze winter aan het werk heb gezien toch al wat meer ervaring hebben opgedaan en nog beter klinken dan toen. Er zijn ook iets minder zenuwen en alles voelt iets spontaner aan! Ons koppel begint een goed geoliede machine te worden. Net als afgelopen winter nemen ze haast om de beurt de zang op zich, waarbij ze af en toe ook samen zingen. Hij neemt daarbij het gitaar gedeelte op zich terwijl zij de synth mag bedienen (en ook daarin tonen ze meer en meer dat ze meer vertrouwen hebben gekregen in hun kunnen). Het is een waar plezier om hen aan het werk te zien. Ik kan de mensen ook alleen maar aanraden om hun CD te kopen, want die is echt supergoed! Hapklare electro/gothic met een laagje rock en industrial! Belgische klasse!
facebook.com/Partikulband - exitdoesnotexistrecords.bandcamp.com/
klik hier voor album review in het Engels
Ultra Sunn (be – cold ebm)
Ontstaan in 2019 en al vrij snel komen ze op de proppen met een eerste single: Night Is Mine. Ergens in maart 2021 verscheen hun eerste EP met 4 track (waaronder een remix van DJ Sarin). Omwille van het enorme succes werd deze in 2022 herdrukt worden (en dat zegt alles), met daarbij nog enkel onuitgebrachte nummers en een remix van de hand van Kontravoid. Hun 2de EP Body Electric verscheen bij het label Cold Transmission en mocht ook op mijn goedkeuring rekenen!
De diepe en sombere stem van Sam ontplooit zich over analoge en industrial geluiden netjes verwerkt en opgedreven door Gaelle. Het koppel is bezeten van cold wave en ebm waarbij ze zich laten inspireren door groepen als Schwefelgelb, DAF, Kontravoid en Front 242.
Ze steken hun muziek in een dansbaar jasje maar maken er ook hymne’s: rijk aan licht, energie en hypnotisch! Hun teksten gaan over gelijkheid, de normatieve aspecten van de maatschappij, de strijd tegen angsten en seksuele belaging op straat. Live had ik ze nog nooit aan het werk gezien, maar op basis van wat ik eerder mocht reviewen keek ik er echt naar uit! Ze stelden me niet teleur! Ik zie het als een ononderbroken feestje waarbij het ene nummer vaak overvloeide in het ander: als het ware een muzikale work-out! Het feestje mocht niet onderbroken worden en het plezier straalde gewoon van hun gezichten! Ik herkende ook de nummers die ik wou horen en genoot met volle teugen! Sam blijkt een jonge en moderne versie van Dave te zijn (Depeche Mode)! Alles geven en het publiek aan het dansen houden en dat een hele set lang! Dit brengt me bij de vraag om hen vaker te boeken en dat ook op grote festivals! Ze verdienen het! Dit is een groep die op een zeer hoog niveau speelt en alles geeft voor het publiek en daarbij letterlijk warmte en vreugde uitstralen over de hele duur van hun set! Set die overigens gerust langer mocht zijn, want ik voelde duidelijk aan dat de volgende groep het hierna niet gemakkelijk zou krijgen!
klik hier voor het album review in het Engels
klik hier voor het interview in het Engels
Ultimate Dreamers (be – cold wave)
The Ultimate Dreamers ontstaan in 1986 in Lessen/Lessines als een trio waarbij ze vooral aan nummers werken die we kunnen voorzien van het label: cold wave en post-punk. Het koude en kille geluid uit de jaren ’80 is typisch, net als melancholische melodie die vaak catchy en soms dissonant weerklinkt. Thema’s als dromen, liefdesperikelen en sociale kritiek overheersen in de teksten. Zij zijn hier de lokals, al spelen ze hier niet in de originele bezetting (zo is er een nieuw iemand achter de synth) en hebben ze geen drummer op het podium (wat een beetje vreemd is), maar het geluid komt uit een doosje.
In 1990 stoppen ze ermee en laten hierbij artisanaal opgenomen demo’s stof pakken. 30 Jaar laten en omwille van de hele covid-19 pandemie duiken die plots weer op, krijgen ze een kleine lifting/mastering en worden ze voor het eerst uitgebracht. Deze 11 nummers verschijnen zo onder de titel Live Happily While Waiting For Death op 26 september 2021. Ze werken zelfs aan een nieuwe EP (waarbij ze de steun krijgen van niemand minder dan Len Lemaire die deze avond zelf eens kwam luisteren naar hun live set)! Ik had ze deze winter ook al live aan het werk gezien en hoor duidelijk dat ze langzaam aan groeien! Er zit nog een groeimarge in. Naast de oudere nummers (met telkens de nodige omkadering voor ze eraan beginnen) spelen ze ook de nieuwe nummers (en die klinken ook echt goed, moderner en warmer)! Zoals steeds komt de zanger op het podium met een zonnebril, een net pak (ik denk dat ik voor zo een pak toch ook wat moet sparen) en ongeschoren (om toch ook wat ruwheid te geven). Ook nu spelen ze een vreemde versie van Hell's Bells (AC/DC). Ik hou ook wel van het gigantische ruwe en harde nummer halverwege de set (The Big Violent One). Ze forceren op het einde nog een bisnummer en dat is de cover van The Cure (die ze eerder ook al brachten): Lovesong, maar dan koud en kil gezongen, ontdaan van enige emoties. Het is uitkijken naar het nieuwe studiowerk! En ja de zanger is ook de organisator van dit festival en kondigt nu al aan dat er nog een editie zal volgen!
facebook.com/theultimatedreamers - www.the-ultimate-dreamers.com/
klik hier voor album review (Nederlandstalig)
klik hier voor album review (Engels)
klik hier voor het Engelstalig interview
Hoofdact van deze editie is niemand minder dan de legendarische Belgische Punk/Wave formatie: Red Zebra. Iedereen kent hen van de wereldhit “I Can’t Live in a Living Room”, maar vanavond is het duidelijk te horen en te zien dat het publiek ook hun andere nummers kent! Kleine domper: door allerlei problemen (slechte of geen backline, echte drums enz) beginnen ze wat later aan hun set. Peter (de zanger) kan er alvast mee lachen en schreeuwt voor ze kunnen beginnen dat ze blijkbaar nog de taks op de backline moesten betalen. Eens op het podium scherst hij: ceci est un drum! Un vrai drum (letterlijk zijn woorden). Inderdaad: dit is de vierde groep en bij al de vorige groepen kwam de drums uit een doosje. Peter staat op scherp, net als de rest van de groep. Met Polar Club krijgen ze van bij de eerste noten het publiek aan het dansen en meezingen. Het lijkt wel alsof de afterparty reeds is losgebroken of is het de knaldrang van het publiek? Zal mij zorg wezen, want ik geniet van op de eerste rij met volle teugen! De politieke boodschap op Peter’s T-Shirt is ook niet mis: Fuck Putin! Het is zéér duidelijk dat ze hier zijn om zich te amuseren en dat stralen ze ook uit! Met The Ultimate Stranger is het opnieuw bingo! Hierna spelen ze Pony Girl Punishment (is voor mij lang geleden dat ik hen dit heb horen spelen). Shadows of Doubt slaat in als een bom, net als TV Activity! Hoewel Peter opnieuw de liefde van zijn leven heeft gevonden zal hij toch even moeten acteren zegt hij alvorens aan I’m Falling Apart te beginnen! Met I Can’t Live in A Livingroom breken ze hier het kot af: the roof is on fire! De mensenzee deint op en neer en stort zich te pletter tegen de frontstage. Lekker meebrullen en Pogo a gogo! Innocent People blijft de boel gaande houden. De klassieke ode aan The Sound met hun cover versie van Winning is ook hier een schot in de roos! Een waar kippenvelmoment! Art of Conversation krijgt weldra een nieuwe (Italiaanse/Belgische) versie, maar deze live versie mag er zeker zijn! Spit on The City heb ik eigenlijk te weinig live mogen aanhoren en blijkt ook hier van goudwaarde en een heuse meezinger! Voor mij is het na vanavond een must play geworden (ook op Radio Willy, voor de goede verstaander). Het weerklinkt hier alsof het een wereld hit is en dat voelt bijzonder aangenaam aan! Hun reguliere set sluiten ze af met God is Not A DJ!
Bij mij begint dan de vermoeidheid wat toe te slaan, maar het publiek en de groep wilt duidelijk meer! Bissen beginnen ze met een muzikaal nummer waarbij ze het publiek helemaal meekrijgen en zoals ze het hier zeggen: Il faut le faire! Graveyard Shuffle ging er dus in als ware het zoete broodjes! Agent Orange is een cover (Ski Patrol) waarmee ze een paar jaar geleden meestal hun set openden en deze keer is deze cover de afsluiter. Achter de schermen is duidelijk dat de groep verder wou spelen, maar hun tijd is op en meer krijgen ze helaas niet (had hier even een The Cure gevoel). Wow! Echt genoten en is echt wel één van hun betere sets van de afgelopen jaren! Dit smaakt naar meer en om Peter te citeren: Er komen nog wel duizenden optredens hierna! Op basis van deze avond gun ik hen dat absoluut!
Morgen zal het alvast aanvoelen als een Blue Nothing Day! Mogen ze volgend jaar nog is terugkomen voor een langere set, aub? Merci!
